Ο άνθρωπος από τη φύση του είναι ον κοινωνικό. Δεν την αντέχει τη μοναξιά βρε παιδί μου. Έτσι από την ώρα που γεννιέται αναπτύσσει σχέσεις, την πρώτη σχέση αγάπης με τους γονείς και το λοιπό συγγενολόι και έπειτα φιλικές, εργασιακές με αποκορύφωμα ένα από τα μεγαλύτερα κεφάλαια στο βιβλίο, τον έρωτα. Αν κοιτάξεις όμως προσεκτικά γύρω σου θα εντοπίσεις πολλά ζευγάρια που βολεύτηκαν με φθηνές απομιμήσεις.
Οι «βολεμένοι» πλήθος, οι «ευτυχισμένοι» μετρημένοι στα δάχτυλα, του ενός χεριού παρακαλώ! Ζευγάρια χωρίς σπίθα που προσπαθούν μάταια να κρύψουν τη μοναξιά που προδίδει η ματιά τους. Μπροστά στην ανάγκη τους να καλύψουν το κενό, θυσίασαν τον έρωτα στο βωμό του φόβου και της απελπισίας. Ξέχασαν όμως το τίμημα της επιλογής τους, που δεν είναι άλλο από τον ίδιο μας τον εαυτό.
Σχέσεις συμβατικές λοιπόν όπως έχουν βαπτιστεί! Όλοι έχουμε βρεθεί κάποτε σε μία άγευστη και άοσμη σχέση που μας κράτησε εγκλωβισμένους στη δίνη της. Γιατί μια τέτοια σχέση, είτε ξεκίνησε από έναν ενθουσιασμό που ξεθύμανε γρήγορα σαν αεριούχο αναψυκτικό που το ξεχάσαμε μισάνοιχτο, είτε από μια απεγνωσμένη προσπάθεια να είμαστε με κάποιον για να σταματήσουμε να σκεφτόμαστε την προηγούμενη συναισθηματική σαμπρέλα που ξεφούσκωσε και άφησε την καρδιά μας χαμένη πολιτεία, είναι μια δίνη που κάθε δευτερόλεπτο ρουφά κομμάτι-κομμάτι το είναι σου.
Αν το προσέξεις όμως το πράγμα μιλάει από μόνο του, μπλεχτήκαμε σε τέτοιες καταστάσεις είτε από ανασφάλεια όταν όλοι είχαν κάποιον και εμείς ήμασταν μόνοι, είτε μετά από «ερωτανεμοστρόβιλο». Άπονα σε λεηλάτησαν καρδιά μου οι τόσες οι αγάπες, όπως λέει και ο Βασίλης, άρα το πρόσωπο απέναντι που σου χαμογελάει όλο το βράδυ είναι η πανάκειά σου, η ματιά του δεν σε ανατριχιάζει, η καρδιά σου χτυπάει σε ρυθμούς πιο χαμηλούς και από του μικρού τυμπανιστή οπότε no love, no pain!
Για πόσο όμως μπορείς να ζεις με κάποιον που η μόνη στιγμή που σε κάνει να αισθάνεσαι καλύτερα είναι όταν λείπει από το πλευρό σου; Είναι στιγμές, μάλιστα ουκ ολίγες που η παρουσία του σου κόβει τον αέρα και μόλις φύγει ανασαίνεις βαθιά, λυτρωτικά, λες και κάποιος σε κρατούσε στο βυθό παγιδευμένο και ξαφνικά βγήκες στην επιφάνεια και ρουφάς όλο το οξυγόνο που στερήθηκες. Μέρα τη μέρα χάνεσαι, δεν αναγνωρίζεις τον εαυτό σου στον καθρέφτη, βλέπεις μόνο δύο μάτια άδεια να σε κοιτούν και να απορούν «Αφού το πράγμα δεν κουμπώνει, τι θέλω εγώ εδώ;» και όμως χαμηλώνεις τα μάτια και συνεχίζεις την αδιάφορη καθημερινότητά σου.
«Έχω συναισθηματική ασφάλεια», μου είπε κάποιος κάποτε, όχι φίλε μου ούτε συναισθήματα έχεις, ούτε ασφάλεια. Φόβο έχεις, φοβάσαι το άγνωστο, το ρίσκο, τον έρωτα, βολεύτηκες στην αδράνεια και την αδιάφορη καθημερινότητά σου και τρέμεις να πληγωθείς και να πονέσεις. Να ξέρεις όμως πως και ο πόνος είναι ζωή ενώ αυτό που έχεις τώρα βρίσκεται στη μηχανική υποστήριξη.
«Και αν ξαναπληγωθώ;» μου λες, εντάξει κι εγώ κάηκα από το σουβλάκι χθες αλλά σήμερα ξανάφαγα.
Άσε λοιπόν τα αδιάφορα και έλα να ζήσουμε παράφορα.
Επιμέλεια Κειμένου Έλενας Δασοπούλου: Κατερίνα Κεχαγιά.
Συντάκτης: Έλενα Δασοπούλου
