Ακούς συνέχεια γι’ αυτόν. Παντού τον γράφουν, τον τραγουδούν, τον εξυμνούν, τον χαίρονται, τον γιορτάζουν, τον αγαπούν, κι άλλοτε τον μισούν και τον οικτίρουν· όπως και να’ χει πάντως τον ζούνε. Εσύ πάλι όχι. Ακόμη να βρεις σε ποιόν αναφέρομαι;
Βαρέθηκες να τους βλέπεις να ζούνε μαζί, να περνάνε καλά, να ταιριάζουν αμέσως και απορείς πως γίνεται ακόμη κι όταν πληγώνονται να τον νοσταλγούν λες κι ηδονίζονται με την αυτοκαταστροφή. Οι γύρω σου κυκλοφορούν δυο-δυο και τις περισσότερες φορές περνάνε καλά γιατί έχουν στο πλάι τους ανθρώπους που τους νοιάζονται.
Έτσι περνάνε οι μέρες, οι μήνες, τα χρόνια, ζευγάρια παρελαύνουν από μπροστά σου, έρχονται και παρέρχονται αγάπες, λουλούδια, χαρές, χωρισμοί και λύπες. Ζεις γύρω από μια κινητικότητα, χωρίς ποτέ να βρίσκεσαι μέσα σ’ αυτή. Όλο βρίσκεσαι να περνάς ξυστά απ’ τον έρωτα, χωρίς ποτέ να τον ακουμπάς ουσιαστικά· γέμισες από ξώφαλτσες ευτυχίες. Τι πάει λάθος; Τι θα έπρεπε να κάνεις για να ζήσεις και συ έναν έρωτα με όλη τη σημασία της λέξης; Μη περιμένεις απάντηση γιατί δεν έχω καμία. Δεν ξέρω τι δε κάνεις σωστά, και δεν είμαι εδώ για να δώσω απαντήσεις.
Ξέρω μόνο ένα πράγμα· σου χρωστάει η ζωή έναν έρωτα.
Σου χρωστάει η ζωή μια αγάπη. Σου χρωστάει η ζωή να ζήσεις όλα όσα ζηλεύεις κι ονειρεύεσαι. Έχεις κουραστεί να παρακολουθείς σαν θεατής τους άλλους να γεύονται όλα όσα έχεις ανάγκη και θέλεις να πρωταγωνιστήσεις επιτέλους σ’ έναν έρωτα αληθινό, έναν έρωτα από ανοξείδωτο ατσάλι.
Δε σε πληρούν οι τρύπιοι κι εφήμεροι που βιάστηκαν να σου τάξουν ουρανούς με τ’ άστρα, γιατί ήταν οι πρώτοι που λάκισαν σαν λαγοί στον κρότο των συναισθημάτων σου. Δεν τους έχεις ανάγκη, όχι· καλύτερα που την κάναν μ’ ελαφρά για να ξεσκαρτάρει η μύγα απ’ το ζυμάρι μια κι έξω. Εσύ θες έναν έρωτα παράφορο, έναν έρωτα αβίαστο, σα να καιροφυλακτεί από καιρό, σα να στον ετοιμάζουν κομμένο και ραμμένο στα μέτρα σου.
Στο μυαλό σου έχεις πολύ συγκεκριμένη τη μορφή του και δε συμβιβάζεσαι με τίποτα λιγότερο, και μπράβο σου. Στον έρωτα δε συμβιβαζόμαστε, τα παίζουμε όλα για όλα, τα διεκδικούμε όλα, αλλιώς δε μας κάνει. Δεν πιστεύω στις αδερφές ψυχές, στο ότι το σύμπαν συνωμοτεί για πάρτη μας και σε καμία τέτοια άλλη μπούρδα. Πιστεύω όμως πως το παν είναι να ξέρεις τι αξίζεις και να το διεκδικείς.
Διεκδίκησε τον έρωτα που σου χρωστάνε, τον έρωτα που ποθείς. Μη σταματάς, συνέχισε να τον αποζητάς, όσα σκατά κι αν έχεις φάει. Να τον ψάχνεις και να τον περιμένεις συνέχεια και τότε θα’ ρθει. Θα’ ρθει ο άνθρωπος που θα σε προσεγγίσει, όπως δε σε ξανά προσέγγισαν, που θα σου μιλήσει όπως δε σου ξαναμίλησαν, που θα σε αγγίξει όπως δε σε ξανά άγγιξαν.
Θα’ ρθει αυτός που θα σε κοιτάει και θα βλέπει όσα θες να δείξεις κι όσα προσπαθείς μάταια να κρύψεις· που η καθημερινότητα μαζί του θα ρέει τόσο φυσικά και δε θα θυμάσαι ούτε πως υπήρχαν γκρίζες μέρες πριν τον γνωρίσεις. Εκείνος που θα σε αντιμετωπίζει σα να είσαι εσύ κι άλλος κανείς, που θα λατρεύει όσα μισείς πάνω σου, που θα αναγνωρίζει την εξωτερική και την εσωτερική ομορφιά σου, πλησιάζει.
Ο άνθρωπος που μαζί του θα τα ξεχνάς όλα, που τα δύσκολα θα μοιάζουν εύκολα, αυτός που θα είναι εκεί για σένα, να παραμονεύει. Μπροστά του δε θα συστήνεσαι συνέχεια, γιατί δε θα χωράνε απολογίες για το ποιος είσαι όταν είσαι μαζί του. Θα ξέρει τι σε πονάει και τι σε χαροποιεί, τα τρωτά και τα δυνατά σου σημεία, τι έχει σημασία και τι όχι για σένα. Όταν θα βλέπεις όσα ονειρευόσουν να γίνονται πραγματικότητα, το στήριγμά σου θα είναι εκεί να σου θυμίζει κάθε μέρα γιατί είναι αυτός και όχι κάποιος άλλος δίπλα σου.
Ξέρω, έχεις αποθαρρυνθεί με τόση αναμονή, αλλά τα καλύτερα έρχονται σε όσους μπορούν να περιμένουν. Η μάνα μου λέει πως όποιος κάνει αιώνια υπομονή, έχει άμεσα αποτελέσματα. Πιάνεις το παράδοξο; Μπορείς να έχεις όσα αξίζεις. Σου χρωστάει η ζωή έναν έρωτα όπως τον ονειρεύτηκες, μα κυρίως τον χρωστάς εσύ στον εαυτό σου.
https://www.youtube.com/watch?v=bSeXAcWh4i0
Συντάκτης: Νάντια Γιαννέλου
