Σ’ αυτή τη ζωή ο καθένας μας ψάχνει την ταυτότητα και το σκοπό του, το ποιοί είμαστε ενδόμυχα και ουσιαστικά, τον λόγο για τον οποίο έχουμε έρθει στον κόσμο. Αν και είναι δύσκολο να οριστεί επακριβώς, «η αναζήτηση της αλήθειας πίσω από τα φαινόμενα» ονομάζεται εσωτερισμός. Στόχος του είναι η προσωπική εκπλήρωση.
Για να ξεφύγουμε λίγο απ’ τις βαρύγδουπες εκφράσεις, με μια λέξη τα παραπάνω έχουν κοινό παρονομαστή την αυτογνωσία.
Ο δρόμος προς την κατοχή του «γνώθι σαυτόν» βαδίζεται μέσα από το μονοπάτι της εμπειρίας, κι η εμπειρία αποκτάται μόνο όταν ξεπεράσουμε τα όρια μας.
Από μωρά παιδιά μπαίνουμε στη διαδικασία της εκπαίδευσης και της μόρφωσης προκειμένου να πάρουμε όσο δυνατόν περισσότερα εφόδια για να ζούμε αξιοπρεπώς. Υπάρχουν και κάποια μαθήματα ωστόσο που δε διδάσκονται σε κανένα σχολείο ή πανεπιστήμιο και δε προσφέρουν κανένα πτυχίο. Στην πραγματικότητα, δίνουμε κάθε μέρα εξετάσεις. Στη ζωή δεν εξεταζόμαστε σε γραμματικά φαινόμενα αλλά σε αληθινές καταστάσεις και προβλήματα όπου ο άγνωστος Χ μας κοιτάζει πάντα απ’ τον καθρέφτη. Η καθημερινότητα λοιπόν είναι ο μόνιμος και αυστηρός δάσκαλος και κριτής που άλλους τους «περνάει», και άλλους τους αφήνει «μετεξεταστέους» στα μαθήματα ζωής.
Είναι πολύ δύσκολο να είσαι άνθρωπος. Δεν υπάρχουν βιβλία και οδηγίες χρήσης, δεν είναι κάτι που επιλέξαμε, δεν το ζητήσαμε καν. Μοιάζουμε με πιόνια μιας αινιγματικής παρτίδας σκάκι που κάποιος διοργάνωσε χωρίς τη συναίνεση μας, κι όμως πρέπει να παίζουμε ασταμάτητα, καθώς το τέλος είναι και πάλι μέρος του αινίγματος. Το θέμα είναι πώς θα διαχειριστούμε τη διαδικασία του παιχνιδιού. Υπάρχουν λοιπόν κάποιοι άνθρωποι που η τύχη δε τους ευνοεί στο παιχνίδι της ζωής κι έτσι καλούνται να τη φτιάξουν μόνοι τους.
Αυτοί οι άνθρωποι δε χρειάζονται «manuals» και λυσάρια για να παίξουν, αντίθετα ρίχνονται με περισσό θάρρος στη ζωή, έτοιμοι να αντιμετωπίσουν κάθε εμπόδιο μπροστά τους. Αυτοί οι άνθρωποι παλεύουν καθημερινά με τα «θεριά» της, δέχονται αλλεπάλληλα χαστούκια, όμως στιγμή δε «γονατίζουν», στιγμή δεν παραδίδονται.
Τους βλέπουμε να στέκονται αγέρωχοι και αγόγγυστα να αντιμετωπίζουν τις προκλήσεις με αξιοθαύμαστο κουράγιο.
Αυτούς τους ανθρώπους δε θα τους ξεχωρίσουμε με την πρώτη ματιά, αφού εξωτερικά δεν φαίνεται να έχουν κάτι ιδιαίτερο. Είναι σαν τους άλλους, μόνο που το δικό τους βλέμμα είναι καθαρό, αφοπλιστικά ειλικρινές και παρότι ίσως εξουθενωμένο ,αποπνέει μόνο αξιοπρέπεια. Η εσωτερική τους δύναμη τους κάνει να διαφοροποιούνται και μας δίνουν την αίσθηση πως δε πατάνε γη, πως αιωρούνται λίγα εκατοστά πάνω απ’ αυτή, όπως κάθε αιθέριο πλάσμα.
Η ηλικία δεν παίζει ρόλο εδώ, αλλά η εμπειρία.
Ο έφηβος που παλεύει να γίνει κατανοητός και αποδεκτός πηγαίνοντας κόντρα στους κανόνες που του επιβάλει το παιχνίδι της ζωής, που αγωνίζεται να βρει τις ισορροπίες του σε μια δυσλειτουργική οικογένεια που δεν επέλεξε κι όμως επωμίζεται τις συνέπειές της.
Η μάνα που μεγαλώνει τα παιδιά της αποχωρώντας από ένα γάμο που υπονομεύει τόσο τον δικό της όσο και τον μετέπειτα αυτοσεβασμό των παιδιών της, που δεν βολεύεται στα «εύκολα» αλλά χτίζει τα δικά της «δύσκολα» κι ας «στραγγίζει» την ψυχή της κάθε μέρα λίγο λίγο.
Όλοι εκείνοι που δίνουν μάχη για την υγεία τους, που χάνουν δικούς τους ανθρώπους, όλοι οι προδομένοι, οι πληγωμένοι, οι αδικημένοι, όλοι αυτοί που καθημερινά έρχονται αντιμέτωποι με τα όρια τους. Τέτοιοι άνθρωποι δε βραβεύονται με τιμές και δόξες. Είναι οι αφανείς ήρωες της καθημερινότητας που αφήνουν καταϊδρωμένους τους συμβατικούς παίκτες, διδάσκοντας ήθος.
Δε θα πουν ποτέ πως είναι δυνατοί , όχι μόνο γιατί είναι ταπεινοί αλλά γιατί ούτε οι ίδιοι δεν έχουν επίγνωση των ικανοτήτων τους. Δε παραπονιούνται, κι όταν πέφτουν ξανασηκώνονται χωρίς δεύτερη σκέψη. Το μεγαλείο ψυχής τους αποκαθιστά τη χαμένη μας πίστη στην ανθρωπότητα.
Μόνο όταν δοκιμαστούμε σε όσα δεν πιστεύουμε πως μπορούμε να αντέξουμε και σπάσουμε το νοητό φράγμα των κανόνων της ζωής, μπορούμε να φτάσουμε στην αυτοπραγμάτωση. Η ζωή ξεπερνάει τα πιο καλογραμμένα σενάρια και η επιλογή μας έγκειται στο αν θα είμαστε πρωταγωνιστές ή κομπάρσοι.
Στη ζωή ο στόχος δεν είναι να βρούμε τον εαυτό μας αλλά να τον δημιουργήσουμε μέσα από τα βιώματα και τις εμπειρίες μας. Μόνο τότε γνωρίζουμε πραγματικά ποιοί είμαστε. Να μαχόμαστε, να τσαλακωνόμαστε, να προσπαθούμε, να ελπίζουμε, να πονάμε, να πέφτουμε αλλά να σηκωνόμαστε πάντα, όσο βαρύ κι αν είναι το φορτίο. Άλλωστε πονάνε μόνο όσοι είναι ζωντανοί.
Η ζωή «υποκλίνεται» σε εκείνους που μετατρέπουν τις δυσκολίες τους σε ευκαιρίες. Να αγαπάς λίγο πιο πολύ τους ήρωες της καθημερινότητας γιατί και το αξίζουν και το έχουν ανάγκη. Οι άνθρωποι που αναδύονται από τη στάχτη τους αναζωπυρώνοντας μια καινούρια φλόγα ελπίδας είναι οι σωστοί παίκτες στο παιχνίδι της ζωής.
Αγωνιστές υπάρχουν παντού γύρω μας. Αν δεν ξέρεις κάποιον, ψάξε καλύτερα, ή απλώς γίνε εσύ ένας.
Συντάκτης: Νάντια Γιαννέλου
