Φυσικό κι αναπόφευκτο είναι πως οι άνθρωποι εξελίσσονται με τα χρόνια. Άλλοτε θετική κι άλλοτε αρνητική, η αλλαγή είναι δεδομένη. Δεν μπορείς να περιμένεις από έναν άνθρωπο να είναι ίδιος στα 17 και στα 23, στα 25 και στα 40 του. Αν και θεωρώ πως η βάση, η ουσία του καθενός, δεν αλλάζει ποτέ, υπάρχουν πράγματα που προσθέτουν, μουτζουρώνουν και τελικά τροποποιούν τον καμβά της προσωπικότητάς μας. Τι γίνεται όταν ο σύντροφός μας αρχίζει να τσινάει με το γεγονός αυτό;
«Θα σ’ αγαπώ για πάντα», «θα είμαι δίπλα σου στα εύκολα και στα δύσκολα», «ό,τι και να γίνει, ό, τι και ν’ αλλάξει εμείς θα προχωράμε μαζί» είναι λίγες απ’ τις πολλές υποσχέσεις που δίνουν οι ερωτευμένοι μεταξύ τους, συνήθως στο πρώτο διάστημα μιας σχέσης. Είναι όμως, πάντα ειλικρινή κι άφθαρτα τα λόγια αυτά ή απλώς προέρχονται απ’ τον ενθουσιασμό του καινούριου; Δεν υποστηρίζω πως δεν εννοούμε αυτά που λέμε· το μόνο που αναρωτιέμαι είναι αν και κατά πόσο τα πιστεύω μας μένουν ίδια με την πάροδο του χρόνου. Προφανώς και στην αρχή ο καθένας προβάλει κυρίως τα θετικά του στοιχεία, αλλά πέραν αυτού, ο ενθουσιασμός κάποια στιγμή θα φύγει. Έτσι, πάνω σε μια κουβέντα, θ’ ανακαλύψουμε πως ο άνθρωπος που μέχρι τώρα ήταν μόνο γλυκός και τρυφερός, μπορεί να εκνευρίζεται και να φωνάζει, να είναι μουτρωμένος και να μην είναι πάντοτε ευγενικός με τον οποιοδήποτε.
Στη συνέχεια, βλέπουμε πως ο τρόπος που αντιμετωπίζουμε κάποια ζητήματα, σοβαρά ή όχι, δεν είναι ο ίδιος, κι εκεί ξεκινάει το ουσιαστικό πρόβλημα. Όταν συνειδητοποιήσουμε πως ο άλλος δεν αντιδρά, όπως εμείς θα θέλαμε ν’ αντιδράσει, όταν τελικά δεν είναι όπως εμείς τον έχουμε πλάσει στο κεφάλι μας να είναι, τότε το σκηνικό μας ξενίζει. Κι όταν μετά από χρόνια, επέρχεται η ουσιαστική φθορά και στον άνθρωπο τον ίδιο, και στη σχέση αυτή καθ’ αυτή, τότε τα ελαττώματά του φαντάζουν γιγαντιαία κι απάλευτα. «Δεν ήσουν έτσι όταν σε γνώρισα», «εγώ θα το διαχειριζόμουν αλλιώς», «όταν σε γνώρισα ήσουν δέκα κιλά πιο αδύνατος».
Σοβαρά τώρα, εκπλήσσεσαι; Αναρωτιέσαι τι συνέβη κι άλλαξε ο άλλος; Life happened φίλε μου· κοινώς, καθώς κυλάει η ζωή, κυλάμε κι εμείς μαζί της και η κάθε μεταφορά κουβαλάει και μια αλλαγή. Εσύ θεωρείς πως είσαι ο ίδιος; Κι αυτό το «άλλαξες» που τσαμπουνάς το έχεις σκεφτεί καθόλου; Άλλαξε σε σχέση με τι ο σύντροφός σου; Τον ήξερες καλά όταν τον γνώρισες; Αν όχι, ενδιαφέρθηκες ποτέ να τον μάθεις; Ή βασισμένος εξ’ αρχής σε μια εικόνα και πέντε καλά στοιχεία τον δημιούργησες όπως ταίριαζε σε σένα;
Πηγαίνουμε κόντρα στην ίδια τη φύση αν περιμένουμε απ’ τον άλλο να παραμείνει εξωτερικά κι εσωτερικά ο ίδιος εσαεί. Είναι τρελό να πιστεύεις πως κάποιος υποχρεούται καθημερινά και για πάντα να πληροί τις προϋποθέσεις σου για να είναι άξιος της αγάπης σου. Έναν άνθρωπο δεν παύεις να τον αγαπάς γιατί πήρε κιλά, γιατί ένα ατύχημα του άφησε κάποιο σημάδι, γιατί του πέσανε τα μαλλιά, γιατί δεν έχει πια τόση υπομονή, γιατί γενικά δεν έχει αυτό το ανάλαφρο, το ανέμελο που είχε παλιότερα.
Ο χρόνος σε γειώνει, σε ωριμάζει, σε μεστώνει, σε άλλα σε ρίχνει, αλλά σε κάποια άλλα σου προσφέρει. Αν πάψεις να νοιάζεσαι για κάποιον για έναν ή και περισσότερους απ’ τους επιφανειακούς αυτούς λόγους, τότε μάλλον ποτέ δεν τον αγάπησες γι’ αυτό που πραγματικά είναι, αλλά αγάπησες τη δική σου ιδέα γι’ αυτόν. Οι άνθρωποι έχουμε την τάση να πιστεύουμε πως καλυτερεύουμε τόσο εμάς όσο και τους άλλους μέσα από μια σχέση· στην πραγματικότητα όμως, εάν απ’ την αρχή δεν ξέρουμε και δεν αγαπάμε αυτό που είμαστε εμείς, και κατ’ επέκταση αυτό που είναι ο άλλος, δεν μπορούμε να εξελιχθούμε μαζί, ούτε να χαιρόμαστε για την οποιαδήποτε εξέλιξη.
Μακριά από εκείνους που προσπαθούν να σε φέρνουν στα μέτρα τους, λοιπόν. Εκείνοι που λένε πως θα σ’ αγαπούν για πάντα, αλλά στην ουσία εννοούν «θα σ’ αγαπώ για όσο θα’ σαι όπως σε θέλω», δε θα σε μάθουν και δε θα σε νοιαστούν ποτέ, γιατί δεν αγαπούν ούτε τον ίδιο τους τον εαυτό.
Συντάκτης: Νάντια Γιαννέλου
