Από τα τόσα «θα» χορτάσαμε για δυο ζωές

«Τα όνειρα, οι στόχοι και οι φιλοδοξίες είναι αυτά που χρησιμοποιεί ο άνθρωπος ως κινητήρια δύναμη», αναφέρει στο βιβλίο του ο Λ. Ρον Χάμπαρντ «Εγχειρίδιο για Πρηκλήαρ» και πράγματι αν κάτι μας δίνει ώθηση να συνεχίσουμε ακόμα κι όταν όλα μοιάζουν να καταρρέουν είναι η δίψα μας για την ικανοποίηση όσων πραγματικά θελήσαμε.

Από τότε που κρατάνε οι πρώτες μας αναμνήσεις, θυμόμαστε τους εαυτούς μας να μιλάνε για όνειρα· ποιο παιχνίδι θέλουμε για τις γιορτές, ποιο άθλημα μας εξιτάρει, ποια κατεύθυνση θα ακολουθήσουμε τελειώνοντας το σχολείο, ποιο επάγγελμα θα έμοιαζε ιδανικό για εμάς, πώς θα καταφέρναμε να έχουμε την πιο σταθερή σχέση. Όλοι λίγο πολύ έχουμε μπει σε αυτή τη διαδικασία, όμως κάποιοι από εμάς προχώρησαν στην εξέλιξη αυτών των επιθυμιών, τα έκαναν στόχους ζωής, σημειώνοντας δίπλα ένα τσεκ,  ενώ κάποιοι άλλοι – ίσως και οι περισσότεροι- έκλεισαν το βιβλίο των ευχών, το έβαλαν στο συρτάρι, κλείδωσαν και πέρασαν το κλειδί στο λαιμό τους.

Φιλόδοξος είναι εκείνος που στην πορεία της ζωής του, δεν έχασε το στόχο του. Ό, τι και να συνέβη, σε όποιο μονοπάτι κι αν οδηγήθηκε, όποια δυσκολία κι αν συνάντησε, κατάφερε να βρει μια διακλάδωση για να φτάσει στον προορισμό του. Παλαιότερα πίστευα πως οι άνθρωποι αυτοί δεν υπάρχουν, πως δε γίνεται να μείνεις συγκεντρωμένος σε κάτι, όταν όλα γύρω σου αλλάζουν, εξελίσσονται και παίρνουν άλλη τροπή. Κι όμως γίνεται κι είναι αρκετοί εκείνοι που ξέρουν τι θέλουν, πασχίζουν και το καταφέρνουν. Από το πιο απλό, ως το πιο μεγάλο.

Όταν μιλάμε για στόχους και φιλοδοξίες δε σημαίνει απαραίτητα κάτι μεγαλοπρεπές και ιδιαίτερο, αρκεί να είναι σημαντικό για τους ίδιους.  Στόχος είναι και να αγοράσεις επιτέλους εκείνο το αυτοκίνητο, γιατί ξημεροβραδιαζόσουν στη δουλειά έχοντάς το στο νου σου ή να κυνηγήσεις τη δουλειά των ονείρων σου, ρισκάροντας τα πάντα, καθώς γνωρίζεις πως αργότερα θα σου εξασφαλίσει το μέλλον που ονειρεύεσαι.

Στόχος είναι ακόμα και να πηγαίνεις βήμα βήμα στις προσωπικές σου σχέσεις, να ξέρεις τι θες, να το φωνάζεις και λίγο-λίγο να το κατακτάς. Στόχος είναι ακόμα και να βρεις τον εαυτό σου σε μια διαρκώς μεταβαλλόμενη κοινωνία, χωρίς να μετατρέψεις τα θέλω σου με βάση των υπολοίπων, να παραμείνεις πιστός, ειλικρινής και συγκεντρωμένος στις αρχές σου.

Από την άλλη πλευρά, όπως λέει κι η γιαγιά μου, από το «Θα» μέχρι το «Να», είναι μακρύς ο δρόμος. Ονειροπόλος λοιπόν είναι εκείνος που δεν πέρασε ποτέ το μεταβατικό στάδιο που περιλαμβάνει να πάει από τα λόγια στην πράξη. Μπορεί να ξέρει τι θέλει, μπορεί να ξέρει που θα το βρει και πώς ακριβώς θα το πετύχει, δεν το κάνει όμως. Μένει να κοιτάει τη ζωή να περνά από μπροστά του, σαν τρέιλερ από ταινία, παρακολουθώντας σαν απλός θεατής.

Η καθημερινότητά του γεμάτη, όμως τίποτα από όσα θέλησε δεν υπάρχουν σε εκείνη. Εμμένει σε μια αναβλητικότητα που όσο περνάει ο καιρός τον τραβάει ακόμα πιο κάτω, καθώς γίνεται ολοένα και πιο δύσκολο να αναδυθεί ο φιλόδοξος εαυτός του. Υπόσχεται πως με την πρώτη ευκαιρία όλα θα γίνουν και πράγματι το πιστεύει, ίσως να ξυπνάει και να κοιμάται με αυτή τη φράση, κρατώντας το ενδιαφέρον του για ζωή σε εγρήγορση. Πολλές φορές δεν αντιλαμβάνεται κι ο ίδιος ότι έχει μπλεχτεί σε ένα φαύλο κύκλο που αρχίζει και τελειώνει με άξονα τις δικές του επιλογές, οπότε ρίχνει το φταίξιμο σε όσα η ζωή δεν του έφερε.

Αν θέλεις λοιπόν να δοκιμάσεις την τύχη σου και να δεις πώς θα ήταν η ζωή σου αν είχες όσα θέλησες, αρκεί να βάλεις τις τρεις αυτές λέξεις στη σωστή σειρά: όνειρα, φιλοδοξίες, στόχοι. Σίγουρα θέλει κόπο για να καταφέρεις το οτιδήποτε -μακάρι να ήταν όλα εύκολα μα τίποτα δεν είναι-, αν δεν αξίζει όμως να κινήσεις γη και ουρανό για τα όνειρά σου, τότε για ποιον άλλο λόγο να το κάνεις;