«Θα περιμένω..», ψιθύρισες στον εαυτό σου, ελπίζοντας πως το προαίσθημά σου θα βγει αληθινό. Το βλέπεις, το νιώθεις, ο άνθρωπος που στέκεται απέναντί σου μοιάζει να θέλει όσα κι εσύ. Μοιάζει, τα θέλει όμως; Πόσες φορές έχουμε βάλει σε δεύτερη μοίρα τον εαυτό μας, περιμένοντας κάποιον άλλον; Κι αν οι φορές είναι πολλές, άξιζε τελικά;
Στο σύνολο της ζωής μας γνωρίζουμε ανθρώπους, με κάποιους ταιριάζουμε, με άλλους όχι. Άλλοι κολλάνε μαζί μας με την πρώτη σπίθα, άλλοι χρειάζονται λίγο χρόνο παραπάνω ενώ με άλλους πάλι, μπορεί απλώς να περνάμε καλά, να συνυπάρχουμε, χωρίς να θέλουμε τα ίδια πράγματα. Υπάρχουν όμως κι εκείνοι, οι μοιραίοι άνθρωποι της ζωής μας, που έρχονται για να ταράξουν τα ήσυχα νερά στα οποία κολυμπάμε ανέμελα και τα κάνουν όλα άνω-κάτω. Αναζωπυρώνουν τις αισθήσεις μας, δίνουν νόημα στις μέρες μας, ξυπνούν συναισθήματα κι επιθυμίες που ακόμα κι εμείς οι ίδιοι δε γνωρίζαμε ότι έχουμε. Και τότε, το νιώθεις. Επιτέλους βρέθηκε ο άνθρωπος που κατάφερε να σου δείξει τι πραγματικά θέλεις, δίχως καν να το επιδιώξει. Κι α υπάρχει ακόμα κάτι πιο όμορφο από αυτό, είναι η εκδοχή του να θέλεις κι εκείνος όσα εσύ. Όχι όμως τώρα, γιατί πολύ απλά βρίσκεται σε άλλη φάση.
«Θα επιμένω..», αποφάσισες σκεπτόμενος όλα τα σενάρια. Πάντα κέρδιζε το καλύτερο δυνατό για την εξέλιξη της ιστορίας σας. Πολλοί από εμάς έχουν βιώσει κάτι αντίστοιχο. Άνθρωποι μπλεγμένοι στα δίχτυα της μοίρας, χάθηκαν κάπου στην πορεία της ζωή τους και ακολούθησαν δρόμους που ναι μεν τους έφεραν στο ίδιο σταυροδρόμι, λίγο αργότερα δε. Θέλουμε τα ίδια πράγματα, αλλά όχι την ίδια χρονικό περίοδο. Πόσο σκληρή είναι αυτή η φράση; Πόσο άδικο να έχεις μπροστά σου το χάπι εντ και να μην μπορείς να το ζήσεις; Σαν ένα videogame, όπου ξέρεις τη λύση του παιχνιδιού, αλλά έχεις χάσει το χειριστήριο.
Μέσα σ’ όλη αυτή την κατάσταση λοιπόν εξοπλίζεσαι με θάρρος κι αποφασίζεις ότι αξίζει να πάρεις το ρίσκο και να δώσεις όσο χρόνο χρειαστεί. Στο κάτω-κάτω μέχρι χθες κι εσύ ήσουν σε μια περίεργη φάση, μπορεί να τριγύριζες χωρίς προορισμό, μπορεί να ήσουν χαμένος και να μη γνώριζες τι ήθελες, οπότε τώρα που όλα μοιάζουν να ξεκαθαρίστηκαν, δεν υπάρχει λόγος να το χάσεις απλά και μόνο γιατί ο χρόνος τρέχει.
«Θα υπομένω..», κούνησες το κεφάλι με χαμηλωμένο βλέμμα. Όσο θετική σκέψη κι ενέργεια κι αν έχεις, όλα περνάν από το μυαλό σου. Κι αν δεν είναι έτσι; Αν δίνεις χρόνο σε κάτι που δεν ξέρεις αν θα οδηγήσει κάπου; Θα περιμένεις υπομονετικά να έρθει η ώρα που εσείς οι δυο θα καταφέρετε επιτέλους να συναντηθείτε, χωρίς να βαδίζετε σε παράλληλους δρόμους και το διάστημα που θα ακολουθήσει εσύ θα βρίσκεσαι χαμένος ανάμεσα στο άγχος και την προσμονή.
Αμφιβολίες κι απόγνωση θα σου κρατούν συντροφιά τα βράδια όταν δε θα ξέρεις αν όντως το ρομαντικό σου μυαλό τα έχει βάλει όλα τακτοποιημένα σε κουτάκια ή αν έχεις κάνει όπλο σου την υπομονή απλά και μόνο για να μη δεχτείς ότι κάτι δεν είναι αμοιβαίο. Γιατί τα αμοιβαία δε γνωρίζουν ούτε από χρόνο, ούτε από φάσεις, ούτε από περιόδους. Έρχονται σαν ασυγκράτητα κύματα και τα παίρνουν όλα στο πέρασμά τους. Κι όσο για τη σπίθα τους;
Αρπάζει αμέσως, φουντώνει και καίει τα πάντα χωρίς να χρειάζεται προσάναμμα.
Συντάκτης: Χαρά Τζιώτη
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
