Λίγοι είναι οι άνθρωποι οι οποίοι θα σου σταθούν πραγματικά σε μια δύσκολη στιγμή. Ακόμη πιο λίγοι αυτοί που θα περάσουν ένα δύσκολο κομμάτι σου, μαζί σου. Μετρημένοι στα δάχτυλα αυτοί που θα μείνουν μαζί σου όλη σου τη ζωή. Αν υπάρξει, ποτέ, κανείς.
Ο άνθρωπος, είναι φύσει δύσκολο και απαιτητικό ζώο, έχει πολλά ψεγάδια και ακόμη περισσότερες απαιτήσεις. Δεν μπορούν όλοι να ανεχτούν όλους. Ούτε όλοι να τα έχουν καλά με όλους. Ή τα πας καλά με όλους ή έχεις προσωπικότητα. Και η τελευταία δεν μπορεί να ανεχτεί κάποιον με τον οποίο συμβιβάζεται.
Όμως όταν αγαπάς κάποιον, τον ανέχεσαι. Γιατί τον έχεις αγαπήσει ακριβώς μαζί με τις πιο ηλίθιες συνήθειές του, τα πιο σιχαμένα κουσούρια του, το τσουλούφι του που γέρνει και τις μαλακίες που πετάει κάθε τόσο. Γιατί άμα δεν τις πετούσε δεν θα τον αγαπούσες τόσο. Γιατί αυτός δεν είναι μόνο ένας μελαχρινομπάμπουρας με ταττού και παραπληγικό τσουλούφι αλλά και όλα όσα σκέφτεται, ζει και ανασαίνει. Γιατί κάποτε όλοι καταλαβαίνουν ότι η φούσκα της εμφάνισης θα σαπίσει και θα μείνει ανάσα και εγκέφαλος.
Γιατί δε θες να τον αλλάξεις. Αυτόν αγάπησες, όχι την τυποποιημένη έκδοση που εσύ θα ήθελες να είναι. Αν θες να τον αλλάξεις απλά δεν τον αγαπάς. Όχι αυτόν. Αγαπάς αυτό που εσύ θα ήθελες να είναι. Αλλά δεν είναι. Είναι ένας εγωιστής παρτάκιας και τσαπατσούλης, που άμα του ότι χτύπησες όμως, θα τον γράψει η τροχαία για να τσακιστεί και να ‘ρθει. Και αν είναι εγωιστής, ας συνεχίσει να είναι, εσύ έτσι να τον αγαπάς. Και αν συνεχίσει να είναι, εσύ να τον αγαπάς περισσότερο, γιατί συνεχίζει να είναι ο εαυτός του.
Οπότε το ρήμα ανέχομαι είναι ατυχές. Άλλωστε δεν είναι παρά μία ανόητη νοητή σύμβαση, αφού ο ένας ανέχεται τον άλλον. Αλλά επειδή οι ανθρώπινες σχέσεις δεν είναι συμβόλαια, ας πετάξουμε τους χιτώνες ανοχής, να δούμε την πραγματικότητα χωρίς τα κιάλια.
Κανείς δεν ανέχεται κανέναν. Άμα φτάσουμε στο σημείο να ανεχόμαστε ας ετοιμάσουμε βαλίτσες. Απλά αγαπάμε, συγχωρούμε, προχωράμε, ξεχνάμε, και αφήνουμε πίσω μας ό,τι ρημάδι μας αμαυρώνει γιατί υπερέχει η πουτάνα η αγάπη μας στον άλλον. Και αγάπη δε σημαίνει ούτε ενοχή ούτε ανοχή.
Όλοι έχουμε ελαττώματα. Γιατί κάποιους τους ανέχεσαι και κάποιους όχι; Αφού εκ των πραγμάτων όλοι είμαστε σημαδεμένοι. Γιατί κάποιοι είναι περισσότερο ηλίθιοι και άλλοι όχι; Όσο ηλίθιος και να ‘ναι ο άλλος, άμα τον αγαπάς τον βλέπεις Einstein.
Άμα μ’ αγαπάς θα με δεχτείς με τα τυχόν ελαττώματά μου. Άμα θες να αλλάξω για να γίνω αυτό που θες εσύ για να εξασφαλίσω την αγάπη σου, το πλοίο φεύγει στις 9. Και δε θα σε θυμάμαι για πάντα. Σ’ αγαπώ δε σημαίνει σε ανέχομαι. Ούτε σε υπομένω. Ούτε σε λυπάμαι. Άμα φτάνουμε σε σημείο οίκτου προτιμώ να μη με ξέρεις. Σημαίνει γουστάρω να είμαι εκεί με σένα, συμφιλιώνομαι και αγαπώ τα ελαττώματά σου, γι’ αυτό και συγχωρώ ότι βλακεία μου κάνεις, γιατί ξέρω ότι εγώ θα στενοχωρηθώ πιο πολύ από σένα που σου φώναξα.
Άλλωστε, όταν γνωρίζεις κάποιον είναι ήδη σκιαγραφημένο το εγώ του. Γιατί θέλετε όλοι εσείς να τον αλλάξετε στην πορεία; Ό,τι γίνεται στην πορεία κουράζει και ξεφτίζει. Και το μεταλλαγμένο ποτέ δε θα φτάσει το αυθεντικό. Πόσο πουλιέται το αντίγραφο, πόσο το αυθεντικό κομμάτι. Και στην περίπτωση ανθρώπου η αξία ανεβαίνει στα όρια ανεκτίμητης.
Το αυθεντικό κομμάτι του ανθρώπου αναζητάμε. Όχι σε μετάλλαξη που καθρεφτίζεται μέσα το εγωιστικό εγώ σου. Τον χαρακτήρα μου τον φτιάχνω εγώ. Και ούτε καν θα σου πω και τι υλικά θα χρησιμοποιήσω. Αυτά θα τα κρατήσω μόνο για πάρτη μου. Και αν σαρέ. Αλλιώς για μπούλα από τον διάδρομο όλο ευθεία. Άμα θες να πλάσεις χαρακτήρες, παίξε με άλλη πλαστελίνη. Σε καλούπια δεν μπαίνουμε, δεν χωράμε. Θα σκάσει ο εγωισμός μας. Και τον έχουμε μεγάλο.
Και στην τελική άμα δεν μπορείς να ανεχτείς το τσουλούφι που πετάει, βάλε λίγο λακ υπομονής.
Συντάκτης: Δέσποινα Διαμαντοπούλου
