Εσύ όταν είσαι κομμάτια σε ποιον άνθρωπο άραγε ανατρέχεις; Ποιος σου παίρνει την λύπη με μια αγκαλιά; Σου σφηνώνει το χαμόγελο με το ζόρι γιατί έτσι απλά «δεν μπορεί να σε βλέπει να κλαις»;
Και τώρα σκέψου αυτόν τον άνθρωπο χιλιόμετρα μακριά. Απαίσιο ε; Πάλι κάποιος παίζει μαζί σου. Και όταν τον θέλεις δεν είναι εκεί. Όταν σε θέλει δεν είσαι εκεί. Όταν τον χρειάζεσαι λείπει. Και σε πιάνει και σένα η λύπη. Όταν κλαις απουσιάζει. Και τα λες με την απουσία του. Τον βρίζει και αυτή έτσι γιατί είναι και μαλάκας και αντέχει να ζει μακριά σου. Και αγκαλιάζεις την απουσία του. Γιατί όταν είσαι στα πατώματα μόνο αυτήν έχεις. Και προτιμάς αυτήν την απουσία από χιλιάδες νόθες και ανούσιες παρουσίες.
Γιατί όταν πλημμυρίζεις από χαρά δεν έχεις με ποιον να την μοιραστείς και αυτή μικραίνει αντί να πολλαπλασιάζεται. Γιατί όταν έχεις προβλήματα δεν στα λύνει όλα με την φοβερή εξήγηση «αφού είσαι ηλίθια». Γιατί δεν είναι πλέον κοντά σου. Γιατί αμφιβάλλεις και αν θα τον ξαναδείς. Γιατί σε σκοτώνουν αυτά τα ηλίθια «γιατί».
Αλλά δεν έχει γιατί. Έχει αφού. Το δέσιμο ανάμεσα σε δυο ανθρώπους δεν μπορεί να φύγει ακόμα και αν ο ένας φύγει χιλιόμετρα μακριά. Αλλά εσύ τον θες εδώ κοντά σου. Αλλά δεν είναι. Εγώ με όλη την κυνικότητά μου και θα πω ότι κανείς δεν αντικαθιστάται. Βρίσκεις κάποιον να γεμίσεις τα κενά σου και σε πείθεις ότι του μοιάζει να ‘χεις από κάπου να κρεμαστείς. Να νιώθεις ότι τον έχεις κοντά σου. Δεν έχεις ανάγκη το κακέκτυπο, αυτόν έχεις.
Αλλά αυτός δεν είναι εδώ.
Και γιατί δεν είναι; Δε θέλει; Δεν μπορεί; Τον αναγκάζουν οι συνθήκες; Συνθήκες δεν υπάρχουν, εμείς τις δημιουργούμε. Οπότε μάλλον του λείπει η θέληση. Και η θέληση του λείπει περισσότερο από εσένα. Ούτε χιλιόμετρα υπάρχουν. Όλα στο μυαλό είναι.
Η αλήθεια είναι μία. Και πονάει. Κανείς δε χωρίζει, χάνεται, απομακρύνεται και αποστασιοποιείται χωρίς λόγο. Για όλα υπάρχει μια αιτία. Για πόσο ακόμη θα βγάζουμε την απόσταση ένοχο για ό,τι κακό μας συμβαίνει; Ας φτύσουμε αυτή την εμετική καραμέλα, γιατί η απόσταση είναι ο μόνος αθώος. Και αυτή για κάποιο λόγο μπήκε εκεί. Μας δοκιμάζει. Αυτός που δε θέλει να σε δει, ακόμα και η απόσταση σπίτι-περίπτερο φαντάζει Ανταρκτική. Αυτός που θέλει θα το κάνει να μοιάζει ένα τσιγάρο δρόμος.
Κατά βάθος μας συμφέρει αυτή η κατάσταση. Μην ξεκουνηθούμε απ’ την μιζέρια μας, και κάνουμε και καμιά πράξη τα λόγια μας. Μην τυχόν μας δώσει καμιά σφαλιάρα το παρόν μας, και το κοιτάξουμε κατάματα, αμέσως να προβάλλουμε ένα άλλοθι. Α, την απόσταση.
Είναι αστείο το πώς κάποιοι άνθρωποι λένε ότι τους λείπεις, αλλά δεν κάνουν την παραμικρή προσπάθεια για να σε δουν.
Δεν υπάρχουν ούτε δρόμοι ούτε βουνά, ούτε θάλασσες, ούτε φαράγγια. Όλα γαμημένα χιλιόμετρα είναι. Εμείς τους δώσαμε αξία, εμείς θα την πάρουμε πίσω.
Για να τελειώνουμε, όποιος θέλει να σε δει, θα σε δει. Και θα κάνει τον γύρο του κόσμου 7 φορές για να σε δει να χαμογελάς. Η απόσταση είναι εσωτερική, όχι υπαρκτή.
Οπότε, έλα για λίγο. Η μόνη απόσταση που είναι καλή να υπάρχει μεταξύ μας είναι αναπνοής.
Δεν είναι κουραστικό το ταξίδι. Έλα λίγο, που σε θέλω πολύ.
Μια αγκαλιά δρόμος είναι.
Επιμέλεια Κειμένου: Κατερίνα Κεχαγιά
Συντάκτης: Δέσποινα Διαμαντοπούλου
