Πάντα θυμάμαι ήθελα να φεύγω από εκεί που ήμουνα. Δε μου άρεσε το εύκολο και σιχαινόμουν το δεδομένο. Πάντα έφευγα από ‘κει που καθόμουνα. Πάντα τελείωνα αυτό που άρχιζα. Επιτομή της ανησυχίας και του ψυχαναγκασμού.
Ποτέ δεν καθόμουν στο ίδιο μέρος πάνω από 2 ώρες, δεν μπορούσα να συζητάω τα ίδια βαρετά πράγματα, να κάνω την ίδια διαδρομή κάθε μέρα και να ακολουθώ ίδιο σιχαμένο ωράριο. Με έπνιγε θηλιά στο λαιμό.
Αναζητούσα το άλλο, το διαφορετικό, το μοναδικό. Αρκετά με την αποπνικτική ρουτίνα. Έψαχνα σε κάθε βήμα μου την ένταση. Και γινόμουν έρμαιο σε οτιδήποτε μου την προσέφερε. Σε ρόλο σκλάβου-αφέντη εγώ και οι ενέσιμες φαντασιώσεις μου.
Δε σου προσφέρει τίποτα μία ήρεμη ζωή. Μερικοί λένε ότι προτιμούν μία ήρεμη ζωή χωρίς πολλές συγκινήσεις, εντάσεις, αλλαγές. Επιλέγουν οι ίδιοι να ζήσουν μια ζωή χωρίς σκαμπανεβάσματα και αγκαλιάζουν την ρουτίνα τους. Προτιμούν να βυθιστούν μέσα σε αυτήν παρά να βγουν λίγο παραέξω. Στο τέλος όμως τι θα πεις ότι έζησες; Μία ήρεμη ζωή; Τι σου πρόσφερε; Ηρεμία. Απομακρύνθηκες από τον πόνο, τη λύπη, το κλάμα, έβαλες φίμωτρο σε ό,τι σε πληγώνει. Μαζί με αυτά όμως έχασες και το γέλιο, τη χαρά. Δεν έχεις τίποτα να σου δίνει ζωή. Μη φοβάσαι να πέσεις. Προσπάθησε να ξανασηκωθείς. Και ο πόνος είναι ζωή. Σου υπενθυμίζει ότι υπάρχεις.
Όμως, ό,τι καινούριο ξεκινούσα, το σταματούσα μέσα σε λίγες μέρες. Έψαχνα κάτι άλλο. Και ο κύκλος δεν τελείωνε ποτέ. Και ακόμα έψαχνα να βρω το γιατί. Ό,τι με δυσκόλευε το έκοβα. Ό,τι με ζόριζε το παρατούσα. Πάντα έφευγα από τα προβλήματά μου.
Απομακρύνεσαι για να μη θυμάσαι ότι υπάρχουν. Είναι εκεί όμως. Πού να πας όταν αυτά τρέχουν από πίσω σου;
Όταν καταλάβεις ότι δε θες όμως να συμβιβαστείς, ξέρεις ότι δε θα το κάνεις ποτέ. Γιατί γουστάρεις αυτήν την ανεύθυνη υπευθυνότητα. Έτσι είσαι, και σου αρέσεις πάρα πολύ. Γιατί όταν σου μιλάει ο εαυτός σου, έχεις μάθει να τον ακούς.
Και τελικά βρήκα το γιατί. Γιατί δεν ήθελα να ξεκινήσω κάτι τέτοιο στην ζωή μου. Ουσιαστικά δεν μπορούσα να το διαχειριστώ. Γιατί με έπνιγε όλη αυτή η νέα υποχρέωση. Δεν ήθελα να με θεωρούν δεδομένη. Δεν μπορούσα να ανήκω σε ομάδα. Δε γούσταρα να ανήκω σε κανέναν. Ήμουν μία. Και ήμουν μόνη μου.
Όταν έχεις συνηθίσει όμως να φεύγεις συνέχεια, είναι δύσκολο να μείνεις. Θέλει μεγάλη εσωτερική δύναμη. Η φυγή χρειάζεται μικρά πόδια. Η παραμονή μεγάλα κότσια. Λέω να μείνω κάποια στιγμή, έτσι για αλλαγή. Πάνε χρόνια που παλεύω να φύγω απ’ την φυγή μου. Ας μείνω, γιατί άμα φύγω, δε θα ξαναγυρίσω ποτέ.
Η ελευθερία είναι οξυγόνο. Και δεν μπορεί να σου πει κανείς να μην αναπνέεις. Κανείς.
Επιμέλεια Κειμένου Δέσποινας Διαμαντοπούλου: Κατερίνα Κεχαγιά.
Συντάκτης: Δέσποινα Διαμαντοπούλου
