Η ζωή σου τα έχει φέρει δύσκολα. Από μικρός δούλευες παράλληλα με τη σχολή, στερήθηκες σε σχέση με άλλους συνομήλικους σου. Φίλοι που θα έμεναν δίπλα σου για μια ζωή, τους είδες να αποχωρούν βιαστικά αφήνοντας πίσω μόνο αναμνήσεις. Το άλλο σου μισό που φαντάστηκες τη ζωή σου μαζί του, χάθηκε παίρνοντας μαζί του ένα κομμάτι από την ψυχή σου, κομματιάζοντας σε για πολύ καιρό. Η δουλειά των ονείρων σου μοιάζει ανέφικτη. Νιώθεις συνεχώς να παλεύεις για κάτι άπιαστο. Τα καλά της ζωής γενικώς δε σου χαρίστηκαν εύκολα.
Ένα από αυτά, κάποια από αυτά ή άλλα ακόμη πιο δύσκολα που κάποια στιγμή χρειάστηκε να αντιμετωπίσεις. Και πόνεσες. Για την ακρίβεια, σε κατακρεούργησαν. Διαλύθηκες. Έχασες για λίγο την ελπίδα σου και σκέφτηκες να τα παρατήσεις. Βράδια ξαπλωμένος να κοιτάς το ταβάνι και να κάνεις χίλιες φορές την ίδια ερώτηση «Γιατί σε εμένα;». Το ξέρω, είναι άδικο να υποφέρεις. Να πληγώνεσαι. Να στερείσαι. Κι εγώ το ίδιο. Κι ο διπλανός σου. Κι ο δικός μου. Όλοι μας. Γενικά θα ήταν υπέροχο να μην υπάρχουν άσχημες στιγμές στη ζωή μας (αν και τα σοβαρότερα και σπουδαιότερα μαθήματα τα παίρνουμε σε αυτές τις φάσεις μας). Η ζωή, όμως, έτσι είναι. Τόσο κλισέ, τόσο αληθινό.
Εάν τώρα εσύ, επιλέγεις να ζεις με αυτή τη δικαιολογία του πικραμένου από τη ζωή, κάνεις τεράστιο λάθος φίλε μου. Γιατί η ζωή συνεχίζεται κι εσύ επιλέγεις να καταγράφεσαι στους γύρω σου ως μαγκούφης και γκρινιάρης θεωρώντας πως έχεις δικαίωμα στην κατήφεια μιας κι έχεις περάσει τόσα. Κανείς δεν το αμφισβητεί όμως θα σου πω κι άλλη μια μεγάλη αλήθεια. Κανείς δε θα σε αντέξει για πολύ καιρό.
Ακόμη χειρότερο σενάριο αν θεωρείς πως όλα σου τα επόμενα λάθη ή παραστρατήματα θα αιτιολογηθούν από τους γύρω σου και δε θα παρεξηγηθούν επειδή εσύ κάποτε, τότε, παλιά, πέρασες άσχημα. Αφού πέρασες άσχημα λοιπόν τότε επιβάλλεται τώρα η μέγιστη κατανόηση των γύρω σου σε κάθε σου λάθος ή αδυναμία, σωστά;
Ξαναδιάβασε την προηγούμενη πρόταση και θα καταλάβεις κι εσύ το παράλογο του θέματος. Όλοι δικαιούμαστε περίοδο χάριτος μετά από δυσκολίες και ζόρια μα όταν καταλήγουμε να χρησιμοποιούμε αυτή μας τη χρονική άσχημη φάση για να καταχραστούμε καταστάσεις και συναισθήματα, τότε κάπου το έχουμε χάσει. Κι αν δεν το προλάβουμε εγκαίρως, μαζί με τον ίδιο μας τον εαυτό, θα χάσουμε και πολύτιμους ανθρώπους που τόσο καιρό μας «ανέχονται» και μας δέχονται όπως είμαστε. Κολλημένοι (επί του παρόντος).
Το να μην αφήνεις την πληγή σου να κλείσει και κάθε τόσο να την ξύνεις για να έχεις λόγο να κάνεις ό,τι θες χωρίς να παρεξηγηθείς (ή τουλάχιστον έτσι να νομίζεις) σε καθιστά εγωιστή, εγωκεντρικό, ανασφαλή κι ηττοπαθή. Αυτό θες να σε θεωρούν οι διπλανοί σου; Κι ακόμη χειρότερα, αυτό θεωρείς πως είσαι; Έρχονται στη ζωή μας στιγμές που πρέπει να βάλουμε μία τελεία και να ξεκινήσουμε καινούργια παράγραφο. Φυσικά και θα κάνεις πάλι λάθη μα θα είναι καινούργια, φρέσκα και πλέον σωστά διαχειρίσιμα.
Όσο η πληγή δεν επουλώνεται, τόσο εσύ βρίσκεσαι προσκολλημένος σε ένα παρελθόν που σου ρουφά τη θετική σου ενέργεια και σε βυθίζει στο σκοτάδι της μιζέριας. Οι εμπειρίες στη ζωή μας όσο άσχημες κι αν είναι, είναι το μάθημα που μας κάνει σοφότερους και ετοιμοπόλεμους γι’ αυτά που θα έρθουν. Η μετατροπή σου σε έξυπνο και αισιόδοξο άνθρωπο είναι τόσο απλή.
Σταμάτα να θεωρείς πως οι τρικυμίες της ζωής σου θα σε συντροφεύουν μια ζωή. Ήρθαν, κατέστρεψαν, έφυγαν. Ανήκουν στο παρελθόν. Κι εσύ ζεις το τώρα. Και δε χωρά καμία δικαιολογία να ρίχνεις τα λάθη του παρόντος στο πικρό σου παρελθόν. Εάν το συνεχίσεις θα μείνεις μόνος χωρίς περιθώριο εξέλιξης του ίδιου σου του εαυτού. Θα είσαι ένας άνθρωπος που έχει περάσει πολλά. Τελεία. Τίποτα παραπάνω, τίποτα λιγότερο.
Έχεις μια πολυτάραχη, δύσκολη ζωή. Είσαι ο μόνος νομίζεις. Κανείς δεν πόνεσε όπως εσύ. Σήκωσε το κεφάλι και κοίτα δίπλα σου. Όλοι υποφέρουμε, όλοι έχουμε κάτι που μας έχει βασανίσει και κάποιες φορές μας έχει γονατίσει. Όταν δούμε τον εαυτό μας σαν μέρος του συνόλου κι όχι σαν το κέντρο του κόσμου, ο πόνος μας αυτομάτως γλυκαίνει κι η αλήθεια ξεπροβάλει μπρος στα μάτια μας. Γυμνή και ουσιαστική.
Είναι στο χέρι σου να επιλέξεις μια ζωή βουτηγμένη στο παρελθόν που σε ταλαιπώρησε ή αλλαγή σελίδας για κάτι νέο και καινούργιο, αφήνοντας πίσω τις κακές σου αναμνήσεις και τον πληγωμένο σου εαυτό. Μόνο έτσι προχωράς μπροστά. Και κάπου εκεί, έρχεται και σε τυλίγει αυτή η γλυκιά δύναμη του νικητή κάνοντάς σε να φωνάξεις «Εγώ θα συνεχίσω και θα τα καταφέρω». Είναι υπέροχο να χαμογελάς στη ζωή προκαλώντας την να σε δοκιμάσει κι άλλο. Κάνε το και θα με θυμηθείς!
Συντάκτης: Λίνα Καλογερέα
