Είναι αυτό το ύφος στα μάτια σου, αυτό του «έχω κάνει βλακεία», που σε κάνει να κρέμεσαι από τα χείλη του κολλητού σου και σχεδόν να παρακαλάς να σε ρωτήσει «τι έγινε πάλι;» για να ξεκινήσεις να μιλάς ασταμάτητα επί ώρες για το πώς υπέκυψες και έστειλες μήνυμα γράφοντας τον πόνο σου σε αυτόν που επί μέρες σε είχε ξεχασμένο ή ακόμη χειρότερα για το πώς χωρίς να το σκεφτείς πήρες ταξί και τσουπ βρέθηκες σπίτι του/της πρώην χτυπώντας τα κουδούνια.
Είναι αυτή η συγκεκριμένη χροιά στην φωνή όταν ξεκινάς να εξομολογηθείς το πώς ξαφνικά βρέθηκες να κατασκοπεύεις και να παρακολουθείς τον άλλο με το αυτοκίνητό σου μήπως και τον/την πετύχεις με το καινούργιο αμόρε και πώς κρύφτηκες στη θέση του οδηγού έντρομος μήπως σε δει και ρεζιλευτείς για τα καλά.
Η φωνή της λογικής κάποιων φίλων μας θα πει πόσο χαμηλά έχεις πέσει και πως δεν υπάρχει κανένα νόημα στο να περιπλέκεις κι άλλο τις καταστάσεις που ήδη είναι κουβάρι τυλιγμένο άτσαλα. Και δίκιο έχουν. Παρόλα αυτά, προσωπικά αν είχα την επιλογή να σβήσω από τη ζωή μου αυτές τις ίντριγκες και τις λίγο ντοπαρισμένες καταστάσεις, δεν ξέρω αν τελικά θα το έκανα.
Πόσο ωραία ανάμνηση να φορτώνεις το αμάξι με μπύρες, δέκα πακέτα τσιγάρα και την κατάλληλη μουσική και να ξεκινάς με τον κολλητό σου την κατασκοπεία αυτού που έχει κλέψει την καρδιά σου -ασχέτως αποτελέσματος. Τι ωραίο άγχος αυτό του να μη σε πιάσουν στα πράσα την ώρα που ξέρεις πως κάνεις κάτι απαγορευμένο, με κίνδυνο να γίνεις ρεζίλι αν σε καταλάβουν; Πόσο έχω απολαύσει τους πολύωρους καφέδες της παρέας με βαρύγδουπες ανακοινώσεις «χθες που χωριστήκαμε, δεν πήγα ποτέ στο σπίτι μου, πήρα το αμάξι και βρέθηκα στο …» και πριν καν ολοκληρωθεί η πρόταση έχουν ήδη όλοι καταλάβει, έχουν αρπάξει τον καφέ και τα τσιγάρα τους και σε κοιτάνε στα μάτια για να ακούσουνε τη συνέχεια του σίριαλ!
Κάνοντας αυτό που σου λέει το ένστικτο και η καρδιά σου καταφέρνεις να γεμίσεις με αναμνήσεις που θα σε κάνουν να χαμογελάς και να αναπολείς την τότε σου τρέλα.
Είναι αυτό το δράμα που όταν το περνάς νιώθεις ράκος, μα χωρίς να το καταλάβεις σε γεμίζει με σοφία. Αυτά όλα σε σκληραγωγούν, σε εκπαιδεύουν να γίνεις πιο διορατικός και χτίζουν το έδαφος για να έρθει κάτι ακόμη καλύτερο και βασικά να ξέρεις πια τι πραγματικά ζητάς εσύ να έρθει.
Φυσικά και το θεμιτό είναι να μην υποφέρουμε, αλλά μεταξύ μας τώρα, χωρίς πόνο, κλάμα και μουσική στο τέρμα πόσα από τα βράδια μας θα ήταν βαρετά και ανιαρά; To να τα κάνεις που και που μαντάρα ρε παιδί μου, όταν στο λέει η καρδούλα σου, δίνει γεύση στη ζωή σου και τη χρωματίζει. Άλλη διάσταση παίρνει μια νύχτα που θα υποκύψεις και θα πάρεις τηλέφωνο αυτόν που κανονικά δεν πρέπει. Είναι αυτό το χτυποκάρδι που σε πιάνει στον κάθε χτύπο του τηλεφώνου μέχρι να απαντηθεί η κλήση! Κι ακόμη κι αν δεν, η τροφή για συζήτηση και η ατελείωτη ανάλυση που θα επακολουθήσει, είναι αξία ανεκτίμητη. Πόσες τέτοιες στιγμές μας έχουν κάνει πιο σοφούς; Βαρετή και ανούσια μοιάζει μια ζωή προστατευμένη από τέτοιου είδους ρεζιλίκια.
Δεν είναι το γεγονός που μετρά σε αυτές τις περιστάσεις. Είναι θέμα τελετουργίας. Το να βρεθείς σε ένα μέταλ μαγαζί μόνο και μόνο επειδή άκουσες πως θα είναι εκεί αυτός που σου αρέσει κρύβει μέσα του άπειρες στιγμές γέλιου, ειδικά όταν εσύ ακούς στα πιο λάιτ σου Βασίλη Καρρά. Προϋποθέτει προετοιμασία, εκπαίδευση και άφθονες αστείες στιγμές κι ας μην συναντήσεις ποτέ στο μαγαζί αυτόν για τον οποίο έφτασες να μεταμφιεστείς σαν τον τραγουδιστή των Kiss. Τέτοιες κινήσεις βουτηγμένες στο συναίσθημα συνήθως οδηγούν σε καταστροφή θα μου πείτε τώρα, αλλά αντίστοιχα αντικρούω λέγοντας πως μαζί με την καταστροφή, σου χαρίζουν στιγμές που θα θυμάσαι σε όλη σου τη ζωή.
Το να κάνεις μαντάρα τη ζωή σου για κάποιον που πραγματικά σε έχει «κάψει», κόντρα σε όσους θα σε συμβουλέψουν-μπορεί και ορθά κάποιες φορές- να λειτουργήσεις πιο λογικά, είναι σαν τονωτική ένεση που μπαίνει στον οργανισμό και σίγουρα θα λειτουργήσει υπέρ σου. Μπορεί η δράση της να καθυστερήσει λίγο μα το μόνο σίγουρο είναι πως στην ανάμνηση αυτής της περιόδου σου, έχοντας περάσει καιρός, αυτές σου οι αναμνήσεις θα σου χαρίσουν στιγμές με άφθονο γέλιο και καταστάσεις που θα τις αναπολείς με τον αέρα του πεπειραμένου πλέον ανθρώπου, μιας και θα σε έχουν γεμίσει εμπειρίες προς αποφυγή (ή όχι) για το μέλλον.
Μήνυμα λοιπόν, προς όλους τους ρεαλιστές και βουτηγμένους στη λογική ανθρώπους. Αφήστε μας να τα κάνουμε και λίγο σαλάτα και πιστέψτε με, θα έχουμε πολύ ωραίες ιστορίες να σας πούμε που θα σας κάνουν να παρατήσετε τη κούπα του καφέ και να παραγγείλετε ένα διπλό ουίσκι. Στις τέσσερις το μεσημέρι.
Συντάκτης: Λίνα Καλογερέα
