Πόσο αστείο είναι όταν ανά καιρούς, παθαίνουμε εμμονή με κάτι ή συνεθέστερα με κάποιον και για κάποιο εύλογο χρονικό και συνήθως μεγάλο διάστημα, αυτό το κάτι βρίσκεται παντού;
Σαν να σε καταδιώκει και παρά τις προσπάθειές σου να του ξεφύγεις, με ένα του σάλτο καταφέρνει να βρίσκεται συνεχώς ένα βήμα μπροστά σου. Και φορώντας ένα πλατύ σατανικό χαμόγελο να σε περιμένει στην γωνία.
Σε στάσεις λεωφορείων, στο ραδιόφωνο, τυπωμένο σε μπλούζες, στο σήριαλ που παρότι το έχεις δει πενήντα φορές ποτέ δεν είχες προσέξει μέχρι τώρα το όνομα του πρωταγωνιστή, στα μπαρ οι άσχετες παρέες δίπλα σου συζητούν για αυτό. Για αυτό που σου κατατρέχει το μυαλό.
Σε πάρκα χαραγμένο πάνω στα παγκάκια, στο περιοδικό που ξεφυλλίζεις περιμένοντας στον οδοντίατρο, σε διαφημίσεις,στο σινεμά και σε λεζάντες, στο δρόμο που περπατάς αμέριμνος και θες να κουμπώσεις τα λεξοτανίλ τρία-τρία! Παρέα με ένα μπουκάλι τεκίλα. Ζεστό.
Το κατά τα άλλα όμορφο, μαγευτικό αλλά ταυτόχρονα μίζερο σύμπαν εκτοξεύει ριπές οργής επάνω σου και εσύ στέκεσαι εκεί χωρίς ομπρέλα! Και βρέχεσαι. Ασταμάτητα! Πλέον το μόνο που θες να κάνεις είναι να ατενίσεις τον ουρανό και να φωνάξεις με όλη σου την δύναμη «Λυπηθείτε με Θεοί!»
Όλο αυτό φυσικά κι έχει εξήγηση. Όταν το μυαλό μας αποκτά εμμονή, ο νους ανοίγει σαν βεντάλια και επιλεκτικά αφουγκράζεται αυτήν την εμμονή. Δηλαδή, δίνουμε υπερβολική προσοχή και ενέργεια σε κάτι που εμείς θεωρούμε σημαντικό. Έχουμε επικεντρωθεί σε κάτι έξω από κάθε αναλογία.
Η εμμονή είναι ένα είδος ύπνωσης που έχουμε δημιουργήσει μέσα μας. Κι έτσι, για όσο κρατήσει αυτή η εμμονή, η ζωή μας γίνεται μονοδιάστατη. Ζούμε με μία εναλλακτική λογική. Κοινώς, ζεις στον κόσμο σου!
Ανίκητο θεριό παιδί μου η εμμονή! Ο καλύτερος ορισμός για την λέξη αυτή είναι το εξής ακρωνύμιο: ΚΚΕ. Καθολικό-Κόλλημα-Εγκεφάλου.
Όταν δηλαδή, κάθε σκέψη σου, ξεκινά, εξελίσσεται και τελειώνει στην εμμονή σου.
Με απλά λόγια, ο κόσμος συνεχίζει να προχωρά μπροστά και εσένα το μυαλό σου εκεί, κολλημένο να ελέγχει την κάθε σου κίνηση και σκέψη για να έρθει να επιβεβαιώσει πως ο νους του ανθρώπου είναι μεγάλο αληταριό τελικά.
Εάν τώρα αναρωτιέσαι ως παθών ποια είναι η λύση, θα σου πώ μεταξύ μας τι μπορείς να επιχειρήσεις να κάνεις. Δοκιμασμένο πολλάκις με «συμπαθητικά» αποτελέσματα.
Βάλε τέρμα την μουσική, πάρε μια βαθιά ανάσα και με αυτήν την φωτιά στο αίμα που έχεις, ρίξε το σπίρτο μέσα σου, χόρεψε και τραγούδα με πάθος γιατί φίλε μου την έχεις βάψει πολύ άσχημα.
Αλλά είναι από αυτές τις καταστροφές τις τόσο ωραίες που όχι μόνο χαίρεσαι να βιώνεις αλλά ακόμα περισσότερο ευχαριστιέσαι ν’αφηγείσαι.
Καλό μας κάψιμο.
Συντάκτης: Λίνα Καλογερέα
