Οι νύχτες όταν είσαι μόνος, είναι πάντα πιο δύσκολες. Όταν η μοναξιά έχει το μονοπώλιο της καρδιά σου, τότε είναι σχεδόν απάλευτες. Και να’ σαι, μόνος ξαφνικά μετά από καιρό, γυμνός τελείως από χάδια και συντροφικότητα, από ένα «μαξιλάρι» που λίγο πριν πέσεις στο πάτωμα λειτουργούσε ως ασπίδα σου, να κοιτάζεσαι στον καθρέφτη και να φοβάσαι το είδωλο που θα αντικρίσεις. Εσένα. Εσένα, χωρίς τα ρούχα που είχες μάθει να σε ντύνουν. Μόνος. Και φοβάσαι. Συνειδητοποιείς πως δεν ξέρεις πώς είναι να κοιμάσαι μόνος.
Μοιραία και θλιβερά το δωμάτιο σου φαντάζει τόσο μικρό. Κι ο καθρέφτης· αυτός ο καθρέφτης είναι εκεί να σου υπενθυμίζει κάθε φορά πώς είναι το είδωλο σου μόνο, χωρίς αποσκευές κι όμορφα στολίδια. Ανοίγεις το φως και δεν αναγνωρίζεις τον άνθρωπο που στέκεται εκεί. Κοιτάς ξανά. Και ξανά. Κλείνεις το φως και πας στο σαλόνι. Στο δωμάτιο σου κάθε λεπτό μοιάζει με μαρτύριο.
Άρνηση. Και τώρα τι; Ακολουθούν δύσκολες μέρες κι ατέλειωτες νύχτες, σχεδόν επιθετικές! Σκίζουν την καρδιά σου κάθε μέρα περισσότερο. Δεν τους φτάνει, όμως, και την επόμενη έρχονται πιο πεινασμένες. Σε κάθε τσιγάρο, άλλη μια ανάμνηση. Οι μέρες περνούν κι εσύ απλώς υπάρχεις. Το τέρας της μοναξιάς όταν ανοίγεις τα μάτια σου το πρωί είναι εκεί, έτοιμο για ακόμη μια μάχη. Κατά τη διάρκεια της ημέρας το παλεύεις. Τα βράδυ, όμως, σε νικάει. Πόσο δύσκολο να κοιτάξεις την απώλεια στα μάτια και να της χαμογελάσεις;
Μπα, το βράδυ δε θα είναι εκεί. Δεν μπορεί, θα βαρεθεί να βλέπει συνέχεια τη φάτσα σου. Ντύνεσαι και βγαίνεις γρήγορα έξω. Οι ώρες στο σπίτι περνούν ανέλπιστα αργά κι εσύ το μόνο που θες τώρα είναι να περάσει κι αυτή η νύχτα όσο το δυνατόν περισσότερο αναίμακτα. Για κάποιο λόγο, το τέρας όταν είσαι έξω ησυχάζει λίγο, ίσως και να μαζεύει κι αυτό δυνάμεις για την καινούργια μάχη που θα ανοίξετε μόλις ξαπλώσεις. Θες να είσαι συνέχεια με κόσμο, να ξεχαστείς λιγάκι, να κάνεις τα προβλήματα των άλλων δικά σου, μήπως και για λίγο ξεχάσεις το δικό σου βάσανο. Άλλες φορές το καταφέρνεις, τις περισσότερες όχι. Προσπαθείς όμως ελπίζοντας πως σήμερα θα είναι η μέρα που θα τα καταφέρεις.
Θυμός. Αντικρίζοντάς το στο κρεβάτι σου να έχει απλωθεί τόσο που με τα βίας χωράς κι εσύ, νευριάζεις πολύ. Πώς γίνεται να μην αντέχεις ούτε δύο λεπτά να κάτσεις στο σπίτι σου που τόσο αγαπάς; Βάζεις παλτό και φεύγεις. Τρέχοντας. Σήμερα θα κοιμηθεί μόνο του.
Διαπραγμάτευση. Μπαίνοντας στην πολυκατοικία σου, στέκεσαι για λίγο. Είσαι τόσο κουρασμένος να βγεις πάλι έξω, ακόμη ένα βράδυ. Ξέρεις πως στο σπίτι σου, όμως, δε θα είσαι μόνος. Είναι εκεί, σε περιμένει στοργικά να γυρίσεις από τη δουλειά κι αδημονεί να κάτσετε παρέα. Βλέπεις ούτε το τέρας μπορεί την μοναξιά. Δεν έχεις κουράγιο παρά μόνο να ξαπλώσεις. Θέλοντας και μη, έχεις αποκτήσει συγκάτοικο. Ανοίγεις την πόρτα. Το χαιρετάς. Σχεδόν βλέπεις την προσμονή στα μάτια του. Απόψε μάλλον θα δείτε μαζί ταινία.
Κατάθλιψη. Έχει ανακτήσει δυνάμεις και σου ρούφα όλη σου την ενέργεια. Οι νύχτες περνούν δύσκολα κι εσύ δίπλα του φαντάζεις τόσο μικρός. Σε νικά αυτό το σκοτάδι παρόλο που όλα σου τα φώτα είναι ανοιχτά. Πάνε εβδομάδες που κοιμάσαι με την τηλεόραση ανοικτή. Ο ύπνος δεν έρχεται διαφορετικά. Σε νανουρίζουν οι φωνές της και με κάποιο μαγικό τρόπο, σταματούν τις σκέψεις σου για λίγο. Τις νύχτες νιώθεις σαν να διπλασιάζεται η μοναξιά. Με το αστραφτερό της δρεπάνι κατακρεουργεί κάθε μορφή χαράς στο σπίτι σου. Ευτυχώς ξημερώνει.
Αποδοχή. Γυρνάς σπίτι. Στον καναπέ αγουροξυπνημένο το τέρας σε κοιτά στα μάτια. Καταλαβαίνεις πως σε περίμενε ώρα. Δεν έχεις αντοχές σήμερα. Ξαπλώνεις δίπλα του και κοιμάσαι. Δε σε φοβίζει ξαφνικά που μοιράζεστε το ίδιο κρεβάτι. Τόσο καιρό τελικά είναι η μόνη και σταθερή σου «παρέα» μέσα στο σπίτι. Σαν να το συνήθισες και δε σου φαίνεται τόσο τρομακτικό. Σαν να το λυπάσαι και λίγο.
Κλείνεις τα μάτια και καθώς σε παίρνει ο ύπνος ξέρεις πως όπου να’ ναι θα τα μαζέψει και θα φύγει. Ευτυχώς τρέφεται μόνο με το φόβο και εσύ σιγά-σιγά παύεις να το φοβάσαι. Ναι, τα βράδια όταν είσαι μόνος είναι δύσκολα. Η δυσκολία τελικά είναι να αγαπήσεις πάλι εσένα και να σκεπάσεις με την κουβέρτα τους δαίμονές σου. Αποδέχεσαι της νέας σου εποχής το πλαστικό εκμαγείο. Διαπιστώνεις πως έτσι μόνο μπορείς ακόμη και στο σκοτάδι εσύ να βλέπεις. Γιατί τελικά μέσα του τα μάτια βρίσκουν τον τρόπο και προσαρμόζονται και τελικά μπορούν να δουν. Ακόμη κι αυτό, τελικά, είναι θέμα συνήθειας.
Επιμέλεια Κειμένου Λίνας Καλογερέα: Πωλίνα Πανέρη
Συντάκτης: Λίνα Καλογερέα
