Yπάρχουν κάποιες μέρες που δεν μπορείς να αποφύγεις τις σκέψεις σου. Είναι σαν να σου τρυπούν το μυαλό οι αναμνήσεις και αστραπιαία γυρίζεις πίσω στον χρόνο. Πόσοι έρωτες, ταξίδια, τόσα γέλια και τόσες αναμνήσεις. Και πάντα ήταν εκεί. Ο άνθρωπός σου. Συνεχώς κοντά σου, κάθε φορά εκεί να σηκώνει το τηλέφωνο τα ξημερώματα για να αναλύσετε για χιλιοστή φορά τον χωρισμό σου κι ας ξέρατε και οι δύο πως δεν θα βρείτε λύση. Δίπλα σου σε κάθε μεγάλη σου στιγμή. Και τώρα πια δεν ξέρεις που είναι, πώς περνά, αν είναι ευτυχισμένος με τη ζωή του. Προσπαθείς να θυμηθείς την τελευταία φορά που άκουσες τη φωνή του. Την τελευταία φορά που ένιωσες πως μόνο αυτός μπορεί να ακούσει τον προβληματισμό σου, την κραυγή σου. Αδύνατον.
Πώς γίνεται κάποιος που έχει πάρει κάτι από την ψυχή μας, να καταλήγει ένας άγνωστος; Φταίει αυτή η πόλη των μυρίων κατοίκων, οι τρελοί ρυθμοί που ζούμε και δεν προλαβαίνουμε να κάνουμε πάντα αυτά που θέλουμε; Γραφικότητες. Ξέρεις πολύ καλά πως αν θέλεις να βρεις χρόνο για κάποιον που αγαπάς, γυρνάς τον κόσμο ανάποδα και τον βρίσκεις. Άρα κάτι έφταιξε. Κάτι έσπασε. Κάτι άλλαξε και πια ο άνθρωπος αυτός έπαψε να είναι ο άνθρωπος «σωσίβιο». Σωσίβιο στα καλά και τα άσχημα.
Πιέζεσαι να θυμηθείς τι ήταν αυτό που έδωσε μια κλωτσιά στα τόσα σας κοινά και εξαφάνισε κάθε είδους επαφή. Και δεν μπορείς. Αναρωτιέσαι. Απορείς. Κάπου κάπου σε πιάνει το παράπονο και θυμώνεις.
Όσες κι αν είναι οι στιγμές που μας δένουν με κάποιον, δεν αρκούν να συντηρήσουν την σχέση μας. Συχνή τριβή, νέες κοινές εμπειρίες και όραμα είναι τα συστατικά που δίνουν διάρκεια ζωής στην σχέση. Όταν κάνεις το λάθος να εμμείνεις στα παλιά τότε έχεις χάσει την μπάλα. Ναι, ωραία ήταν όταν κάνατε κοπάνες μαζί για να χαζεύετε τα αγόρια της τρίτης λυκείου την ώρα της γυμναστικής, ήταν τρελό να ξημεροβραδιάζεστε στην εξεταστική με τέσσερις καφέδες ο καθένας να μάθετε ύλη εξαμήνου μέσα σε λίγες ώρες και να καταλήγετε να σας παίρνει ο ύπνος με τα βιβλία στα πόδια, είχε πλάκα όταν παρακουλουθούσατε αυτόν που της άρεσε και γυρνούσατε όλα τα μπαρ για να τον βρείτε.
Αλλά τώρα; Οι συνθήκες άλλαξαν. Βασικά εσείς αλλάξατε. Τα άγχη σας, οι προβληματισμοί σας είναι διαφορετικοί. Κι όσο κι αν αναπολείς τις στιγμές αυτές, δεν παύουν να είναι μόνο γλυκές αναμνήσεις. Το ξέρω, δεν σ’αρέσει να το ακούς. Η ζωή είναι στο τώρα όμως. Και στο τώρα σου δεν υπάρχει. Σε άφησε και τον άφησες. Κανείς δεν αμφισβητεί το τότε δέσιμο και την στήριξη που σου έδινε ο άνθρωπος αυτός τότε. Η λέξη κλειδί της πρότασης όμως είναι το τότε. Τον τότε εαυτό σου αγάπησε. Mε αυτόν γέλασε, πόνεσε, μοιράστηκε τις σκέψεις του. Τον τωρινό σου εαυτό πιθανόν να μην τον αναγνωρίσει.
Οι σκοτούρες σας άλλαξαν. Ο τρόπος σκέψης επίσης. Λίγο πιο κυνικός, λίγο πιο ρεαλιστικός και δύο τόνους πιο έμπειρος. Πάψατε να κυνηγάτε τα ίδια. Έχεις άλλα γαμώτο να κυνηγάς και να σε κυνηγάνε. Δε φυσούν πάντα οι ίδιοι άνεμοι στις ζωές των ανθρώπων και η ωμή αλήθεια είναι πως αν πραγματικά θέλατε και οι δύο τώρα κανένας άνεμος δεν θα τον είχε πάρει μακρυά, γιατί πολύ απλά δεν θα το επέτρεπες.
Σε αυτό το σημείο ξεκινά η αποξένωση. Οι σχέσεις ποτέ δεν είναι ιδανικές και πάντα κάποιος θα βρεθεί να μας γεμίσει το κενό αυτής της μικρής τρύπας που μπορεί να δημιουργηθεί ανάμεσα σε δυο ανθρώπους όταν για λίγο παρεκκλίνουν. Ποτέ κανείς όμως δεν εισβάλλει στην ζωή μας αν εμείς δεν το επιτρέψουμε. Όλες οι σχέσεις περνούν τρικυμίες. Και ευτυχώς πολλές από αυτές μετά το μπουρίνι καταλήγουν στην μπουνάτσα. Όσες δεν τα κατάφεραν δεν ήταν τελικά τόσο δυνατές να αντέξουν τα κύματα.
Συντάκτης: Λίνα Καλογερέα
