Όταν συμβαίνει κάτι που δεν περιμέναμε να συμβεί, συνήθως αναπτύσσουμε ένα σενάριο στο μυαλό μας για το πώς τα πράγματα θα μπορούσαν είχαν διαφορετική τροπή. Με άλλα λόγια, εστιάζουμε υπερβολικά σ’ αυτό που συνέβη κι όχι στο πώς μπορούμε να ξεφύγουμε από αυτό. Κι αυτός δεν είναι πραγματικά ένας παραγωγικός τρόπος να διαχειριστείς οτιδήποτε. Σκεφτήκαμε τις συνέπειες των πράξεών μας, αλλά σκεφτήκαμε τις συνέπειες των αντιδράσεών μας; Στην πραγματικότητα δεν έχει σημασία τι συνέβη, αλλά πώς θ’ αντιδράσαμε σε αυτό. Όπως και στη χημεία, η αντίδραση είναι αυτό που καθορίζει το τελικό αποτέλεσμα.
Θα μπορούμε να συμφωνήσουμε ότι αν αυτό που είμαστε σήμερα είναι το αποκορύφωμα των επιλογών, των αποφάσεων και των πράξεών μας μέχρι τώρα, τότε το μόνο που θα καταφέρναμε είναι ν’ αποδείξουμε ότι αν δεν κάνουμε κάτι δραστικό, το μέλλον μας δε θα διαφέρει πολύ από το παρελθόν μας. Οι σημερινές μας επιλογές είναι ο μεγαλύτερος προβλεπτής του μέλλοντος, η κρυστάλλινή μας μπάλα. Το ίδιο ισχύει και γι’ αυτήν τη μέρα, αυτήν τη στιγμή. Τις περισσότερες φορές όμως, -καθώς υπάρχουν καταστάσεις στις οποίες έχουμε μπλέξει- μας σκλαβώνουν για τις επόμενες μέρες, μήνες, ακόμα και χρόνια. Δεν μπορούμε να τις αποβάλλουμε.
Ίσως συνταξιδιώτη, τα πράγματα να είναι πολύ πιο απλά. Αρχικά ας αναγνωρίσουμε ότι είμαστε σε θέση να κάνουμε μια αλλαγή. Το να χωρίσουμε την ημέρα σε φάσεις, να πραγματοποιήσουμε αυτά για τα οποία έχουμε δεσμευτεί και μετά να δουλέψουμε μέσα από μια διαδικασία αφαίρεσης στοιχείων από τη ζωή μας που δε μας εξυπηρετούν πια, μπορεί να επιφέρει εκθαμβωτικές αλλαγές. Θέλουμε να φτάσουμε σ’ ένα σημείο δράσης αντί για την αντίδραση που βρισκόμαστε, όπου μπορούμε να επιλέξουμε τις ενέργειές μας. Έτσι, επέρχεται η ωρίμανση, κάπως έτσι ανακαλύπτουμε τους οδοδείκτες της αλήθειας μας. Έτοιμοι ν’ αναλάβουμε δράση με άλμα στο άγνωστο και να το εξερευνήσουμε.
Κάπου στην πορεία, παίρνουμε αποσκευές από το περιβάλλον μας, νομίζοντας ότι πρέπει να υιοθετήσουμε τη στάση του για ν’ ανήκουμε κάπου. Έτσι, κληρονομούμε πεποιθήσεις που δε θέλουμε, αλλά μας κάνουν να πιστεύουμε ότι πρέπει να τις ακολουθούμε επ΄όριστον. Αυτά είναι επικίνδυνα παιχνίδια κι αποσκοπούν στην απόσχισή μας από την πραγματικότητα. Είναι σαν ένας αγώνας δρόμου που δεν ξέρουμε πότε θα τελειώσει και πώς. Δεν υπάρχει γραμμή τερματισμού.
Μάθαμε ν’ αφήνουμε τις συνθήκες της ζωής να ελέγχουν τα συναισθήματά μας, την πορεία μας και τον τρόπο που εκφράζουμε την αλήθεια μας. Μάθαμε να προσπερνάμε τις δύσκολες κι άβολες συγκυρίες που εμφανίζονται ανυποψίαστα στον δρόμο μας βάζοντας ασπίδες, πράγματα τα οποία δεν είμαστε καν σίγουροι αν μας καλύπτουν πλήρως. Καλό θα ήταν να καταλάβουμε πως η αδράνεια προκαλεί βλάβη στην ακεραιότητα της ψυχικής μας υγείας κι η αποστασιοποίηση από καταστάσεις ενδέχεται εν τέλει να μας αποξενώσει από την προσωπική μας ταυτότητα, καθώς τον τελευταίο λόγο θα τον έχουν οι άλλοι, δίνοντάς τους το δικαιωματικά.
Με άλλα λόγια, η ζωή, μέσω αντίδρασης μάς αποδυναμώνει και βάζει την αξία μας στα χέρια των άλλων. Ενώ η ανάληψη δράσης μάς καλεί να κινηθούμε σε ευθυγράμμιση με τη δική μας αυθεντική επιθυμία. Είναι ο τρόπος με τον οποίο αναλαμβάνουμε την ευθύνη για τη ζωή μας. Η δράση και η κίνηση είναι ο τρόπος με τον οποίο η μητέρα φύση ήθελε να πορευτούμε. Δεν μπορούμε να έχουμε πρόοδο χωρίς δράση. Τίποτα δεν επικυρώνει μια πραγματικότητα γρηγορότερα από τη δράση. Η διαύγεια του νου επέρχεται όταν μάθουμε να δρούμε κι όχι ν’ αντιδρούμε. Η δράση είναι η επιτομή μιας επιτυχημένης και χαρούμενης ζωής.
Ξεχάσαμε ότι το σώμα μας είναι ένα μικροσκοπικό αριστούργημα. Είναι κρίμα παραμείνουμε μια ζωή αδρανείς και να αισθανόμαστε παγιδευμένοι και καλά προσαρμοσμένοι σε βαθιά άρρωστα περιβάλλοντα. Είσαι η απεικόνιση του μεγαλείου και πρέπει ν’ αφήσεις να το δει ο κόσμος. Γεννήθηκες σαν θαύμα, φέρσου σαν ένα.
Θέλουμε και τη δική σου άποψη!
Στείλε το άρθρο σου στο info@pillowfights.gr και μπες στη μεγαλύτερη αρθρογραφική ομάδα!
Μάθε περισσότερα ΕΔΩ!
Συντάκτης: Μυρτώ Στυλιανού
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
