Φεύγω πριν σε μισήσω

Ενός λεπτού σιγή για όσα έδωσα, για τις ώρες που κατανάλωσα σε ένα ρολόι για σένα, για τις φορές που ισορρόπησα την ύπαρξή μου στους δείκτες του για ένα σου βλέμμα. Για τις φορές που γινόμουν δική σου στις κοφτές κινήσεις των δεικτών του, για τα όνειρα και τις ελπίδες που ζωγράφισα στα διαστήματα των δευτερολέπτων του. Για όσα έζησα μαζί σου ανάμεσα στους ήχους του τικ τακ. Ενός λεπτού σιγή για τα συναισθήματά μου που γεννήθηκαν στο παρά δέκα, μα πέθαναν στο πάρα πέντε.

Κι οι ώρες κι οι μέρες περνούσαν, ήξερα πως έπρεπε να φύγω, μα δεν έκανα βήμα. Έμενα εκεί, να διψάω για ένα χάδι, να ζητιανεύω ένα βλέμμα, να σε κοιτάζω όταν κοιμάσαι, να σε ανεβάζω όταν πέφτεις, να σε προσέχω όταν χάνεσαι, έμενα εκεί. Εγώ να γίνομαι δεδομένο κι εσύ το αιώνιο ζητούμενο.

Όταν τα χέρια σου ταξίδευαν  πάνω στο κορμί μου κάθε αντίσταση ήταν μάταιη. Είχες τον τρόπο να μετατρέπεις μαγικά τα «όχι» μου σε «κι άλλο», μήπως και τολμήσω να σε ξεχάσω. Σε κάθε άγγιγμά σου ένιωθα να παραλύω γιατί μόνο εσύ με έκανες να νιώθω έτσι κι ας ήξερα ότι απλά με ακουμπούσες -ποτέ σου δε με άγγιξες.

Κι ας ήξερα ότι απλά γαμιόμαστε, εκείνες τις λίγες στιγμές που δεν ήμουν ποια η φίλη σου, εκείνες τις λίγες στιγμές που μετατρεπόμουν στο κρεβάτι σου σε κάτι άλλο. Ήσουν κυρίαρχος έρωτας, μωρό μου, σου ανήκα όσο κι αν δεν ήθελα να το παραδεχτώ. Είχες πάντα τον έλεγχο. Κανένα άλλο χάδι και κανένα φιλί δεν ήταν αρκετό. Όλα στα είχα δώσει, όλα δικά σου ήταν έτσι κι αλλιώς απ’ την αρχή.

Παίξε άμα σου βαστά, μα να τα παίξεις όλα για όλα, εδώ είναι η μαγκιά λένε. Και τα έπαιξα όλα, δεν έχω κάτι άλλο να σου δώσω. Μέχρι τώρα ποτέ δεν πήγα πάσο κι ας έμενα πάντα στον άσσο και ταπί. Ένα παιχνίδι είναι κι ο έρωτας, τι νομίζεις, πάντα κερδίζει ο πιο τυχερός ή αυτός που ξέρει να παίζει. Εγώ δεν ήξερα να παίζω, βλέπεις, σαν εσένα και ξεπουλήθηκα.

Τώρα πια, όμως, θέλω να βγω από αυτό το αδιέξοδο που φτιάξαμε. Θέλω να πάω πάσο. Πες το εγωισμό, πες το όπως θες, αλλά δε θα ‘μαι ποτέ ξανά τόσο δική σου. Εγώ κι εσύ σαν δυο παράλληλες γραμμές∙ τόσο κοντά, αλλά ποτέ μαζί.

Το μεγαλύτερο επίτευγμα είναι να μπορείς να αντισταθείς στον πειρασμό. Ποτέ δεν μπόρεσα να αντισταθώ μαζί σου. Τα έζησα όλα παράνομα κι ανήθικα. Βράδια και μέρες τίγκα στην αμαρτία, ήσουνα ο μεγαλύτερός μου πειρασμός κι η μεγαλύτερή μου αδυναμία. Μαζί σου η αμαρτία ήταν το πιο εύκολο πράγμα και τον παρατούσα άνετα τον παράδεισο για πάρτη σου.

Οι μονόδρομοι έρωτες δεν καταλήγουν πουθενά, ας μη μιλήσουμε για το όχι αμοιβαίο συναίσθημα. Ήξερα πως έπρεπε να φύγω εδώ και καιρό. Έβαζα τελείες και μονίμως τις αναιρούσα. Ήθελα πάντα ακόμα λίγο απ’ το λίγο σου, μα στην τελική δε χορταίνει η ψυχή με ψίχουλα.

Έρχεται, όμως, η στιγμή που συνειδητοποιείς ότι άγγελοι και δαίμονες δεν μπορούν να ζήσουν μαζί κι εγώ κουραστικά να δίνω φως στα σκοτάδια σου. Τώρα πια θέλω το φως μου πίσω, όσο για εσένα, το σκοτάδι σου αρμόζει.

Στο είχα πει ότι μια μέρα θα φύγω, μα δεν άκουγες. Επιτέλους βρήκα τη δύναμη. Φεύγω πριν μισήσω ό,τι αγάπησα και μετανιώσω για όσα έδωσα. Τι ήμουν για σένα δεν έχει σημασία πια. Πάλεψα πολύ, να ξέρεις, να σε βγάλω από μέσα μου. Να καταφέρω να αποδυναμώσω τη δύναμη που είχαν τα δάκτυλά σου όταν έψαχναν στων ρούχων μου τα υπόγεια.

Έπρεπε κάποια στιγμή να σώσω ό,τι απόμεινε και τα περιθώρια άρχισαν να στενεύουν απειλητικά. Ένα ακόμα παιχνίδι ήμουνα στη συλλογή σου κι ας έλεγες πως νοιάζεσαι. Τώρα ξέρω πώς είναι κάποιος να νοιάζεται πραγματικά για σένα. Και δεν μπορώ πια να αρκεστώ σε ψεύτικα λόγια.

Όσο για αυτή την άθλια καραμέλα που αναμασούσαμε για  χρόνια, φίλοι εγώ κι εσύ δεν ήμασταν ποτέ. Εγώ κι εσύ ήμασταν οτιδήποτε, μα όχι φίλοι -κι ας μην το παραδεχτήκαμε ποτέ.

Δε με αγάπησες, άλλωστε, σκέφτομαι. Απλά ένα παιχνίδι κυριαρχίας κι υποταγής ήτανε. Και τώρα που σπάω τα δεσμά μου σου εύχομαι να ‘σαι πάντα καλά. Όσο για τα σημάδια που μου άφησες θα επουλωθούν κι αυτά σιγά-σιγά.