Διερωτηθήκατε ποτέ πώς θα ήταν πραγματικά η ζωή μας αν τη ζούσαμε όπως ένα παιδί; Τι θα γινόταν λοιπόν αν μια μέρα ξυπνούσαμε και παίρναμε την απόφαση ότι από εδώ και πέρα θα ζούσαμε τη ζωή μας όπως την ζουν τα παιδιά. Τι θα σήμαινε άραγε μια τέτοια απόφαση; Ίσως το ότι θα τη χαιρόμασταν και λίγο! Θα απολαμβάναμε τα μικρά, καθημερινά και -και καλά- ασήμαντα πράγματα. Θα λέγαμε αυτό που νιώθουμε, θα δείχναμε τα αισθήματά μας στους άλλους όπως θα έκανε κι ένα μικρό παιδί, αυθόρμητα, χωρίς ενδοιασμούς, φόβους, ανασφάλειες κι ερωτηματικά.
Πόσες φορές σκέφτηκες να πεις ή να κάνεις κάτι και τελικά τίποτα δεν έκανες διότι κυριάρχησαν τα πρέπει κι ο φόβος μέσα σου; Ο φόβος του να εκθέσεις τον εαυτό σου στον υπόλοιπο κόσμο, να αφήσεις να δουν μέσα σου. Όχι, γίνεσαι ευάλωτος λες και μετά μπλοκάρεις. Ένα παιδί δε θα επεξεργαζόταν ποτέ αυτό που έχει να πει ή αυτό που θέλει να κάνει. Θα έλεγε σ’ αγαπώ και θα έτρεχε να αγκαλιάσει κάποιον που αγαπά επειδή το νιώθει, επειδή τον πεθύμησε, επειδή θέλει να δείξει στον άλλο αυτό που πραγματικά αισθάνεται. Δε θα είχε έγνοια τι θα πει ή τι θα σκεφτεί ο άλλος, δε θα ένιωθε φόβο πως δε θα βρει ανταπόκριση, ή φόβο απόρριψης. Θα έλεγε ένα αστείο χωρίς να σκέφτεται ότι κάποιοι μπορεί να μη γελάσουν, θα δημιουργούσε κάτι με πάθος και χαρά και θα το έδειχνε σε όλους χωρίς να σκέφτεται αν είναι όντως καλό, αν θα αρέσει, αν υπάρχουν άλλες καλύτερες από τη δική του ζωγραφιά. Θα έκανε χαζομάρα χωρίς αίσθημα ντροπής μήπως γελοιοποιηθεί στα μάτια των άλλων, θα ήταν αυθόρμητο κι απαλλαγμένο από τα «Οκ, μετά τι γίνεται; Και αν παρεξηγηθώ; Πώς το χειρίζομαι; Πώς το μπαλώνω; Πώς το παίρνω πίσω; Άσε καλύτερα, δεν πρέπει.» Και το αφήνεις.
Στον κόσμο των παιδιών δεν υπάρχουν τα πρέπει. Γι’ αυτό τα παιδιά είναι χαρούμενα, ευτυχισμένα και πάντα κρατούν μια ελπίδα. Γιατί είναι αυθεντικά. Αντιθέτως με εμάς, που μεγαλώσαμε κι ακολουθούμε μόνο τα πρέπει και σπάνια αυτό που λέει η καρδιά και η ψυχή μας. Φοβόμαστε να αφεθούμε ελεύθεροι, να δείξουμε το τρελό του εαυτού μας γιατί μπορεί να μην ταιριάζει με το ρόλο του ενήλικα.
Τι θα πει ο κόσμος; Ας πει ό, τι θέλει! Όσο δεν επηρεάζεις αρνητικά τη δική τους ζωή και ελευθερία, δε χρειάζεται να σε προβληματίζει. Και δεύτερον, μεγαλώσαμε ναι, αλλά αυτό δε σημαίνει πως πρέπει να κόβουμε και να ράβουμε κομμάτια του εαυτού μας για να αρέσουμε, να ταιριάζουμε ή να φαινόμαστε σοβαροί, μετρημένοι και καθώς πρέπει όπως αρμόζει στην ηλικία μας. Το να αφήνεις τον αυθορμητισμό σου ελεύθερο δεν αναιρεί τίποτα από τις υπόλοιπες ιδιότητες, τίτλους και χαρακτηριστικά σου. Δε σε κάνει λιγότερο αξιόπιστο, έξυπνο, επαγγελματία, σωστό γονιό. Αντιθέτως, φανερώνει την πολυδιάστατη μορφή του χαρακτήρα σου, τη διάθεση να τσαλακωθεί, να δοκιμάσει και να ανακαλύψει.
Τι σε έκανε χαρούμενο ως παιδί; Τι σε χαροποιεί τώρα; Μια αγκαλιά; Δώσ’ την. Το να εκφράσεις το ενδιαφέρον σου προς το άτομο που σ’ αρέσει; Πες το, τόλμησέ το και τι έγινε; Να γράψεις κάτι που τόσο καιρό ήθελες; Γράψ’ το, είναι δικό σου. Να τραγουδήσεις σε ένα καραόκε πάρτι το αγαπημένο σου τραγούδι ακόμη κι αν δεν έχεις φωνή; Αν σε κάνει χαρούμενο, νιώθεις ωραία, περνάς καλά, τότε γιατί όχι; Να κάνεις ένα ταξίδι μόνος σου; Ποιος είπε ότι οι συνθήκες πρέπει να είναι πάντα τέλειες για να έχουμε δικαίωμα στη χαρά, στην απόλαυση, στη ζωή την ίδια; Ακόμη κι αν όλα αυτά μπορεί να μην έχουν το επιθυμητό στο μυαλό μας αποτέλεσμα, η διαδικασία και η πορεία από μόνη της, εγγυημένα θα σε γεμίσει σαν με ομορφιά. Ενώ αν αφήσεις τα πρέπει και τους φόβους σου να κυριαρχήσουν, τότε δεν κερδίζεις τίποτα παρά μόνο μια εσωτερική απογοήτευση, καταπίεση και ένα ερώτημα τι θα γινόταν αν το δοκίμαζα;
Σταμάτα να εστιάζεις μόνο στα αρνητικά, τους περιορισμούς, τις ενήλικες υποχρεώσεις σου, τα καλούπια και τα πρέπει. Υπάρχουν ναι, αλλά εκτός του ότι είναι σε μεγάλο βαθμό υποκειμενικά, στο χέρι μας είναι πόσο μεγάλη διάσταση θα αφήσουμε να πάρουν μέσα μας και που θα επιλέξουμε να δώσουμε έμφαση. Δεν είπε κανείς να αποποιηθούμε των ευθυνών μας ως ενήλικες και να αρχίσουμε να πράττουμε απερίσκεπτα, όχι, απλά να δούμε τη ζωή κάτω από ένα διαφορετικό φακό, πιο χαλαρό, πιο παιχνιδιάρικο, πιο διασκεδαστικό κι ανέμελο. Το παιδί που ήσουν κάποτε θα ζει πάντα μέσα σου. Άφησέ του χώρο να εκφραστεί ελεύθερα και θα εκπλαγείς κι εσύ ο ίδιος από το πόσο πολύ είχες ξεχάσει τις υπέροχες μικρές και σπουδαίες απολαύσεις της ζωής σου. Αξίζουν μια ευκαιρία, δε νομίζεις;
Θέλουμε και τη δική σου άποψη!
Στείλε το άρθρο σου στο info@pillowfights.gr και μπες στη μεγαλύτερη αρθρογραφική ομάδα!
Μάθε περισσότερα ΕΔΩ!
Συντάκτης: Άννα Μετόχη
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
