Οι καλλιτέχνες ερωτεύονται διαρκώς και τα πάντα

Όσοι είχαν ποτέ την ευκαιρία να γνωρίσουν ή να συναναστραφούν έναν καλλιτέχνη, θα πουν πως αυτοί οι άνθρωποι έχουν κάτι το ξεχωριστό, κάτι το ιδιαίτερο, το μοναδικό. Οι γύρω τους μαγεύονται από την αύρα τους, τον τρόπο σκέψης τους, τον τρόπο που φέρουν οι ίδιοι τον εαυτό τους, τον τρόπο έκφρασής τους. Είναι οι άνθρωποι που μπαίνουν σ’ ένα δωμάτιο και  αμέσως η παρουσία τους γίνεται αισθητή. Πώς μπορούν άλλωστε να μείνουν απαρατήρητοι; Πώς μένει απαρατήρητη μια τέτοια αφοπλιστική ζεστασιά; Όπως απαρατήρητες δε μένουν οι πρωινές φωτεινές ηλιαχτίδες που εισβάλλουν δειλά δειλά από τα παντζούρια ενός παραθύρου. Τόσο φυσικό είναι.

Και μένει ο κόσμος να τους κοιτάει απορημένος. «Πώς το κάνουν αυτό, ποιο είναι το μυστικό τους;» Το μυστικό τους είναι τόσο απλό και τόσο δύσκολο συνάμα να το εμπεδώσει κανείς. Τι είναι; Ο δικός τους εσωτερικός κόσμος, η δική τους σκοπιά. Ένα καλλιτέχνης έχει το χάρισμα να βλέπει και να νιώθει πράγματα με τέτοια ευκολία, εκεί που άλλοι χρειάζονται χρόνο για να τα συνειδητοποιήσουν. Διακατέχονται από αισθήματα οξύμωρα πολλές φορές, συγκρουόμενα, που στο πρώτο άκουσμα ίσως και να μη βγάζουν καν νόημα για πολλούς. Είναι επειδή τους προίκισε η φύση να μπορούν να δουν πέρα από το προφανές, να κατανοήσουν πέρα από τις λέξεις, να διακρίνουν πέρα από τις πράξεις και να νιώσουν πέρα από τα συνηθισμένα. Συνεπώς, λειτουργούν μέσα από ένα τέτοιο πιο ευρύ πρίσμα.

Ένας καλλιτέχνης είναι επί μονίμου βάσεως ερωτευμένος. Δεν μπορεί να κάνει διαφορετικά! Είναι το κάυσιμό του. Χωρίς αυτό δεν προχωρά μπροστά. Έτσι εξελίσσεται, έτσι αναπτύσσεται και βελτιώνεται, έτσι μεγαλουργεί. Το οτιδήποτε είναι ερωτεύσιμο για έναν καλλιτέχνη. Το μεγάλο εκείνο συναίσθημα που βιώνουν οι άνθρωποι όταν ερωτεύονται, ο καλλιτέχνης το νιώθει διαρκώς. Είναι ερωτευμένος με την ίδια τη ζωή. Αυτό σημαίνει ότι γοητεύεται από οτιδήποτε εμπεριέχεται σε αυτήν. Από την στιγμή που κάτι θα προκαλέσει αυτή την έκρηξη συναισθημάτων στο μυαλό και την καρδιά του, το ερωτεύεται παράφορα. Ερωτεύεται τη στιγμή, το ερέθισμα που του έδωσε την έμπνευση, τους ανθρώπους που του δημιουργούν ανεπανάληπτα αισθήματα, την πορεία προς την ολοκλήρωση του δημιουργήματός του. Ερωτεύεται διαρκώς και τα πάντα. Και το δείχνει. Συνηθίζεται να τους δει κανείς να μην κωλώνουν. Είναι επειδή είναι τόσο πωρωμένοι, που όχι απλά ζουν τη στιγμή, αλλά είναι μέσα σ’ αυτήν, είναι η στιγμή η ίδια.

Θα ‘λεγε κανείς ότι τα όμορφα στην ψυχή και το πνεύμα αυτά πλάσματα ζουν μόνιμα σ’ ένα δικό τους κόσμο, έναν κόσμο αγάπης, δημιουργικότητας, ευφορίας, όπου το κακό, το ψεύτικο, το πονηρό και το μοχθηρό δεν έχουν θέση. Και το καλύτερο απ΄ όλα είναι ότι όλα αυτά πηγάζουν καθαρά και αγνά από μέσα τους. Ό, τι νιώθουν και ό, τι ζουν, το ζουν επί εκατό, επί χίλια. Είναι λες και οι νευροδιαβιβαστές στον εγκέφαλό τους, έχουν την ιδιότητα να παίρνουν όσα συμβαίνουν γύρω τους και να φτιάχνουν κάτι άξιο παρατήρησης. Γι’ αυτό κι απολαμβάνουν πλήρως το καθετί που έρχεται στο δρόμο τους. Δεν είναι ότι δε ζουν στην πραγματικότητα, ή δεν αντιλαμβάνονται τι γίνεται γύρω τους. Δεν είναι ότι είναι αφελείς ή δε συναντούν δυσκολίες και προβλήματα στο διάβα τους.

Ο καλλιτέχνης κάθε λογής, επαγγελματίας και ερασιτέχνης, είναι ένα παθιασμένο άτομο, που το διακατέχει μια αστείρευτη επιθυμία να γνωρίσει τον κόσμο μέσα από την τέχνη, που δεν εφησυχάζει ποτέ, που δεν παραιτείται εύκολα και που οι λέξεις «δε γίνεται, δεν μπορώ, είναι δύσκολο» δεν υπάρχουν στο λεξιλόγιό του. Τι πάει να πει έχει αποτύχει ήδη μια φορά; Θα ξαναδοκιμάσει και ας ξαναποτύχει. Ουσιαστικά ξέρει ότι θα ξαναποτύχει. Και δεύτερη και τρίτη και εκατοστή αν χρειαστεί φορά μέχρι να καταφέρει αυτό που έχει στο μυαλό του. Διότι ξέρει ότι θα τα καταφέρει κι ας είναι στην εκατοστή πρώτη προσπάθεια. Έχει τέτοια ευελιξία, που απλά και μόνο αλλάζοντας την οπτική με την οποία προσεγγίζει μια κατάσταση, αυτομάτως αλλάζει και την πορεία της ζωής του, την ψυχολογία του, τον κόσμο του όλο. Τέτοια είναι η δύναμή του!

Από έναν καλλιτέχνη έχει κάποιος πολλά να κερδίσει. Το άτομο αυτό μπορεί να δείξει το δρόμο προς την αναγέννηση, μέσα από τα συντρίμμια.  Τα λόγια του, το χαμόγελό του, μα κυρίως η τέχνη του, είναι βάλσαμο στις πληγές του κόσμου. Πάντα βρίσκουν το δρόμο τους, ακόμα και μέσα από μια τόσο δα χαραμάδα, φωτίζουν την ψυχή του άλλου. Ξέρουν, επειδή και οι ίδιοι έχουν περάσει δύσκολα, έχουν παλέψει με τους δικούς τους δαίμονες, έχουν πιάσει πάτο κι εκεί χρησιμοποίησαν όλη τη δύναμη του μυαλού τους, όλη τη φαντασία και την πίστη τους και δημιούργησαν ξανά τον εαυτό τους από το μηδέν. Όπως από το τίποτα και το μηδέν έχει μάθει μια ζωή να δημιουργεί αριστουργηματικά. Ποιος καλύτερα λοιπόν από έναν καλλιτέχνη μπορεί να διδάξει την τέχνη του έρωτα;