Στο τι ερωτεύτηκες στο ταίρι σου δεν υπάρχει απάντηση

Λένε ότι ερωτευόμαστε τους ανθρώπους όταν τους παρατηρήσουμε στις πιο προσωπικές, χαλαρές, ανέμελες κι ανεπιτήδευτες στιγμές τους. Κι αυτό γιατί ακριβώς οι στιγμές εκείνες είναι που συνθέτουν την ανθρώπινη, ατελή πλευρά του ατόμου που αντικρίζουμε. Είναι αυτές καθαυτές οι στιγμές στις οποίες το άτομο δε σκέφτεται και πολύ, δε φιλτράρει αυτό που θέλει να πει ή να κάνει, αλλά αφήνεται να λειτουργήσει ως σαν να βρισκόταν σ’ ένα δικό του κόσμο όπου ιδανικά δεν υπάρχουν παρατηρητές και κριτές, δεν υπάρχει σωστό και λάθος, τέλειο και ελαττωματικό, δεν υφίσταται η έννοια του χρόνου. Και εκεί είναι όπου, λειτουργώντας κάτω από ένα τέτοιο πρίσμα, αφήνεται να βγει από την τροχιά της τελειότητας. Αφήνεται να κάνει λάθη. Αφήνεται να φανούν τα ελαττώματά του. Αφήνεται να ξεγυμνωθεί μπροστά μας, παρουσιάζοντάς μας μια αγνή, αληθινή, γνήσια πλευρά του, η οποία μας μαγνητίζει.

Στην ερώτηση λοιπόν, τι είναι αυτά που αγαπάμε επάνω στο σύντροφό μας, η απάντηση δεν είναι πάντα τόσο απλή και προφανής όσο θα πίστευε κανείς. Σίγουρα αυτά που πρώτα θα έρθουν στον μυαλό μας είναι τα θετικά του χαρακτηριστικά και συμπεριφορές, οι αρετές του και οι χάρες του. Αυτά για τα οποία θαυμάζουμε το ταίρι μας κι εν μέρει νιώθουμε και περηφάνια που έχουμε την τιμή και τύχη να έχουμε αυτόν τον άνθρωπο δίπλα μας. Έπειτα, χαμογελάμε κάπως ένοχα και αμήχανα, γιατί τα θετικά αυτά προτερήματα θα ακολουθήσουν και κάποια αρνητικά του, αυτά τα χαζά μικρά ελαττώματα που ενισχύουν το πορτραίτο της γοητείας.

Αυτά για τα οποία από τη μια καιγόμαστε να επιπλήξουμε το σύντροφό μας, αλλά από την άλλη πασχίζουμε να συγκρατήσουμε το μειδίαμα που ξεπροβάλλει στα χείλη μας ή και το ξέσπασμα σε έντονο γέλιο, καθώς το παρατηρούμε να δίνει τη δική του παράσταση εκείνη τη στιγμή. Μια παράσταση με συμπρωταγωνιστές τις χαζές γκριμάτσες, τους χαριτωμένους ακαταλαβίστικους ήχους, την τρελή συνομιλία με τον εαυτό του και την παιδική αφέλεια και αθωότητα που βγάζει καθώς μένει να κοιτάζει σαν μικρό παιδί, με μάτια γουρλωμένα και ασυγκράτητο χαμόγελο. Ένα παιδί του οποίου μόλις η ατασθαλία έγινε τσακωτή και παραμένει εκεί κάπως παγωμένα για ορισμένα δευτερόλεπτα αναμένοντας να του βάλουν τις φωνές.

Μια συνήθεια μπορεί εσένα να σε τρελαίνει και να είναι ικανό να εξαντλήσει και την τελευταία σταγόνα υπομονής που έχεις, αλλά παράλληλα σου θυμίζει ένα μικρό παιδί που αρέσκεται στο να μαθαίνει μόνο του κι ας φάει τα μούτρα του στην πορεία επίτευξης. Πώς γίνεται να μην αγαπήσεις αυτό το άτομο που τόσο άτσαλα καταφέρνει πάντα, κατά ένα περίεργο και μυστήριο τρόπο, να λερώσει τα ρούχα του καθώς τρώει και που αμέσως θα γυρίσει να σε κοιτάξει μ’ ένα βλέμμα όλο νόημα και μια γλυκύτητα, ακριβώς επειδή ξέρει πως έχασε το στοίχημα, αυτό που βάλατε καθώς φεύγατε από το σπίτι για τη βραδινή εκείνη έξοδό σας, πως ακόμη και το καινούργιο ρούχο που φόρεσε, θα κατάφερνε επιδέξια πλέον, να το λερώσει με την πρώτη.

Τι θα ήταν οι εξορμήσεις σου χωρίς το πρόσωπο αυτό που εγγυημένα πλέον θα σας χάσει κατά τη διάρκεια της διαδρομής, επειδή δεν μπορεί να προσανατολιστεί σωστά για άλλη μια φορά; Ή που πάλι θα αργήσετε να φτάσετε στον προορισμό σας γιατί καταλήγετε να γυρεύετε στη μέση του πουθενά βενζινάδικο για ανεφοδιασμό, καθώς ξέχασε να το γεμίσει; Πώς θα ήταν οι στιγμές αυτές που ενώ φαινομενικά και αρχικά ξεκινάνε στραβά, στο τέλος καταλήγετε να το γυρνάτε στο αστείο και να γελάτε με τις δικές σας περιπέτειες και συμβάντα; Δε θα ήταν ίδιες, δε θα ήταν οι δικές σας εξορμήσεις, τα δικά σας ταξίδια και τα δικά σας inside jokes.

Τα σενάρια πολλά, τα ελαττώματα ποικίλα. Όποια κι αν είναι όμως αυτά, σου μαθαίνουν να εκτιμάς τις στιγμές που πραγματικά έχουν αξία μέσα στην καθημερινότητά σου με το σύντροφό σου, καθώς παρατηρώντας τη δική του χαλαρή αντίδραση, μαθαίνεις κι εσύ να τους δίνεις λιγότερη βαρύτητα και σημασία και να εστιάζεις σ’ αυτά που πραγματικά μετρούν. Ίσως πάλι, αυτά που εμείς χαρακτηρίζουμε σαν ελαττώματα, να αντικατοπτρίζουν τη δική μας ενδόμυχη αυστηρότητα με τον εαυτό μας, σε μια προσπάθεια να διατηρήσουμε την εικόνα αυτή της τελειότητας σε ό,τι κι αν κάνουμε.

Στην τελική όμως, όπως είπε και ο Κομφούκιος, «Καλύτερα να έχουμε ένα διαμάντι με ελάττωμα, παρά ένα χαλίκι χωρίς κανένα». Η τελειότητα στη ζωή απλά αφαιρεί χρώμα, ενδιαφέρον, ενέργεια και ζωντάνια από αυτή, καθώς δεν αφήνει κανένα περιθώριο ευελιξίας, κανένα περιθώριο λάθους, κανένα περιθώριο προόδου. Οι ατέλειες και τα ελαττώματα ολοκληρώνουν την εικόνα του παζλ στο πρόσωπο του θαυμάσιου, γεμάτου ζωή και ενδιαφέροντος ανθρώπου που αγαπήσαμε. Και μας κάνουν να το ερωτευόμαστε ακόμη περισσότερο, επειδή έμμεσα μας υπενθυμίζουν πως είμαστε κι εμείς άνθρωποι, πως δικαιούμαστε και εμείς να φέρουμε τα δικά μας ελαττώματα και ψεγάδια, να έχουμε τις δικές μας χαζές στιγμές και πως κάποιος άλλος άνθρωπος μπορεί να αγαπήσει και να ερωτευτεί κι εμάς, παρά την ύπαρξη αυτών ή ενίοτε κι εξαιτίας αυτών.