Από αμηχανία καταστρέψαμε τα καλύτερα κομπλιμέντα

Σήμερα αναλαμβάνουμε να υπερασπιστούμε τις παρεξηγημένες απαντήσεις που κατά την πλειοψηφία τους, καταστρέφουν ένα καλοπροαίρετο κομπλιμέντο. Υπάρχει ιστορία από πίσω που δικαιολογεί την κακή συμπεριφορά του αντιρρησία της όμορφης κουβέντας. Θεωρείται σχεδόν αδύνατον να έχει κάποιος φοβία στα όμορφα λόγια, οπότε συγκεντρωθείτε στην πιθανή ετυμηγορία.

«Είσαι πολύ όμορφη σήμερα.» Πιθανές αντιδράσεις που καταστρέφουν μια απλή γλυκιά παρατήρηση είναι οι εξής: «Ενώ χθες δεν ήμουν;», «τώρα με κοροϊδεύεις; Όπως να ‘ναι βγήκα έξω», «ναι τέλος πάντων, θα μου πεις τι θέλεις να φάμε;». Τρεις διαφορετικές περιπτώσεις που το κομπλιμέντο του συνομιλητή σου το ‘στειλες στο διάολο. Τρεις διαφορετικές αιτιολογίες που παρέλειψες ένα απλό ευχαριστώ, επιτέθηκες με διαόλους κι ετοίμασες πολεμοφόδια για μεγάλη λεκτική μονομαχία.

Στην πρώτη πιθανή απάντηση παραπάνω, ο λόγος που γίνεσαι ο βομβιστής του ίδιου σου του κομπλιμέντου, είναι το παράπονο. Ναι, το κωλοπαράπονο πάντα θα μας στερεί τα ομορφότερα λόγια. Η απάντηση είναι πως, «όχι». «Όχι, δεν είπα πως χθες δεν ήσουν όμορφη, αλλά σήμερα έκανες κάτι μέσα μου κι ήθελα να στο πω». Ορίστε, αυτό το κατεβατό θες ν’ ακούσεις για να ησυχάσεις, ενώ μ’ ένα «ευχαριστώ» έχεις ξοφλήσει και παύεις να είσαι μια κινούμενη γκρίνια.

Αξίζει ένα παράπονο να μαυρίσει αυτό το φαντεζί πολύχρωμο φόντο που κουβαλάει από πίσω του το κομπλιμέντο; Δεν αξίζει και το ξέρεις καλά, αυτό που ζητάς είναι επιβεβαίωση. Κι αυτό φαίνεται απ’ τη δεύτερη πιθανή απάντηση.

Ναι, όπως να ‘ναι βγήκες έξω, αλλά για εκείνον, για εκείνη, για εμένα, είσαι όμορφη. Σήμερα ξεχωρίζεις. Ίσως επειδή δεν είσαι επιτηδευμένη, ίσως αυτό το «όπως να ‘ναι» σου να είναι όλη η μαγεία που ένα κομπλιμέντο περιμένει να δει, για να εκδηλωθεί. Επιβεβαίωση ζητάς, απλά και νέτα. Αποζητάς επανάληψη του κομπλιμέντου -τάχα δεν του έδωσες ιδιαίτερη σημασία, ίσως εκ νέου διαφορετικό κομπλιμέντο να συμπληρώνει το πρώτο- γιατί δεν ήταν τόσο μεγάλο όσο ο ναρκισσισμός σου ή ακόμα χειρότερα, αποθέωση, που το δικό σου «όπως να ‘ναι» είναι επάξιο θαυμασμού. Κατακαημένη αυτοπεποίθηση πού είσαι ν’ ακούσεις;

Τρίτη και τελευταία πιθανή αιτία τρομοκρατικής επίθεσης στο κομπλιμέντο είναι η αμηχανία. Η μεγαλύτερη κι η πιο φαρμακερή. Συνήθως υπό την επήρειά της, αλλάζεις θέμα, τα χάνεις, σαστίζεις. Σε σένα πήγαινε; Τι, σε σένα; Γρήγορα να πούμε κάτι άλλο ν’ απομακρυνθούμε απ’ τις νάρκες που σε κάνουν σημαντικό άνθρωπο ή αξιοσημείωτο σε κάποιον άλλο.

Στ’ αλήθεια είναι πολύ αμήχανο να σου πει κάποιος πόσο όμορφα μυρίζεις ή πόσο φρέσκος είσαι σήμερα. Καλέ, πάμε καλά; Θα βρεθούν πολλοί νομίζεις να σου επισημάνουν κάτι που ξεχωρίζουν σε ‘σένα˙ για να ‘χεις τόσο θάρρος και θράσος να τα υποτιμήσεις πετώντας τα στη γωνία και δη τσαλακώνοντάς τα; Τελικά κάθε άλλο παρά αμήχανος δε φαίνεσαι, μια χαρά εκτελεστής είσαι αν τολμάς κάτι τέτοιο.

Η αμηχανία πάντα θα σου αλλοιώνει τον χαρακτήρα, τις αντιδράσεις, τη συμπεριφορά. Με απλά λόγια χάνεις τον έλεγχο να χειριστείς μια κατάσταση και το μόνο που στο τέλος κάνεις είναι να τρίβεις μεταξύ τους τις ιδρωμένες σου παλάμες.

Μπορείς να τις τρίβεις ή να ταρακουνάς το τραπέζι απ΄τις σεισμικές δονήσεις του ποδιού σου, ενώ παράλληλα λες «ευχαριστώ». Το μόνο που καταφέρνεις, είναι με τον κακό σου τρόπο -ναι, αυτόν που σούταρε με κεφαλιά το κομπλιμέντο, να μεταφέρεις αυτή την ύπουλη αμηχανία στον άλλο.

Άντε μετά αυτός ο άνθρωπος να σου ξαναπεί καλό λόγο. Σιγά μη σε ξεχωρίσει ξανά απ’ τους άλλους, φοβάται μόνο στη σκέψη της αντίδρασής σου. Μετά μη ζητάς τα ρέστα. Είσαι καταστροφέας, παραδέξου το. Αφήνεις την αμείλικτη αμηχανία να σ’ απομακρύνει από γλυκές παρατηρήσεις.

Έχε την, μην την αφήσεις, είναι όμορφη η αμηχανία αν ξέρεις να την προσαρμόσεις σε κάθε περίπτωση. Δεν είπε κανείς να την απαρνηθείς, είναι αδύνατον. Ή καλύτερα είναι ανθρώπινο. Απλά βαλ’ την στον πάγκο, μην την έχεις άμυνα σ’ ένα απλό φιλικό ματς.

Παρ’ την παραμάσχαλα κι εξήγησέ της ότι μπορεί να είναι εκεί, στην οποιαδήποτε στιγμή, στο οποιοδήποτε κομπλιμέντο χωρίς να το μπαρουτιάζει. Μπορεί να το παρατηρεί, να τη νιώθεις να σου κοκκινίζει τα μάγουλα παράλληλα, αλλά να μην την αφήσεις να πιαστεί μαλλί με μαλλί με το κομπλιμέντο. Κράτα την, έστω με τη βία.

Δωσ’ της να καταλάβει πως δεν υπάρχουν πολλοί πλέον που σε κάνουν να νιώθεις μοναδικός, να μη ζηλεύει. Να συμμετέχει, αλλά αθώα. Με σταύρωμα στα χέρια, με ανούσιο ανακάτεμα στα μαλλιά σου, με ξεσκόνισμα στην μπλούζα σου. Αλλά προς Θεού, κράτα τη μακριά απ’ το στόμα σου. Δεν έμειναν πολλά να σ’ εξυψώνουν. Ένα κομπλιμέντο έμεινε. Ας το να σε παρασύρει.