Δε θυμόμαστε γιορτές και γενέθλια, σκοτώστε μας

Φωνάξτε όσο θέλετε. Δε θα καταφέρετε ποτέ να μας σφηνώσετε στον εγκέφαλο και τη μνήμη του, ημερομηνίες, ευχές και τούρτες. Η φωνή σας και τα «μούτρα» που κάνετε δεν είναι ορμόνη ή χημική ουσία που θα ενισχύσει το μνημονικό μας.

Ξεκινάμε απ’ το μερίδιο ευθύνης που έχει η ζωή. Πολλές φορές η ζωή μας κάνει να ξεχνάμε ακόμα και το πώς πίνουμε τον καφέ μας. Τρέχει, σκέφτεται, σκαρώνει, λύνει, προβληματίζεται, υπερλειτουργεί. Μέσα σ’ όλα αυτά τα ρήματα άντε να στριμώξουμε και το «θυμάται». Βεβαίως να θυμάται. Να θυμάται πού μένουμε, το σταθερό μας τηλέφωνο, πόσα αδέρφια έχουμε.

Να θυμηθεί όμως, αν σήμερα είναι η μέρα του Λουκιανού για να ευχηθούμε; Είναι κάπως ανεκδιήγητο.  Ή μήπως να θυμάται ότι η Ελένη απ’ τη δουλειά γεννήθηκε πάνω στην αλλαγή Σκορπιού με Τοξότη για να πούμε Νοέμβριο κι όχι Δεκέμβριο «χρόνια πολλά»; Τρομάζουν λίγο τους ανθρώπους τέτοιες απαιτήσεις. Τα πράγματα κάποιες φορές φτάνουν και σε λίγο πιο τραβηγμένα στάδια. Όπως να ξεχάσεις τα γενέθλια της δικιάς σου. Μην ξεκινήσετε να μας σταυρώνετε, ακούστε πρώτα.

Αρχικά ήταν η ίδια μέρα που έτρεχες στις τράπεζες, μετά πήγες για κάτι εξετάσεις, τελειώνοντας πετάχτηκες σούπερ μάρκετ· την ώρα που ο σκύλος περίμενε για βόλτα -αν θυμάσαι. Πρώτο ελαφρυντικό. Κι άντε και δεν είχες όλα αυτά να κάνεις, αν κάτι δεν το ζήσεις για να το θυμάσαι δυνατά και για πάντα, πώς απαιτούν να το θυμάσαι και να ευχηθείς; Ήσουν εκεί στα γεννητούρια του γκόμενου; Όχι. Ήσουν παρών όταν παντρεύτηκαν οι γονείς σου για να κάνεις πάρτι-έκπληξη για την επέτειο; Ούτε. Μήπως ήσουν παρούσα στη βάφτιση της κουμπάρας σου που την ονόμασαν Εμμανουέλα-Μαριάννα; Σίγουρα όχι. Αλλά και να ήσουν, γίνεται να θυμάσαι το εορτολόγιο για το Εμμανουέλα, το Μαρία, το Άννα, το Μαριάννα ή το Μαριέλα που τη φωνάζουν; Και σε ποια γιορτή της «Μαρίας» είναι η δική της γιορτή; Μα είμαστε με τα καλά μας;

Εδώ τα δικά σου γενέθλια έρχονται και το μαθαίνεις απ’ τις ευχές που βλέπεις στο κινητό όταν ξυπνήσεις. Ποιος άνθρωπος συγκρατεί πια ευχές κι ημερολόγιο γενεθλίων και γιορτών;

Να μη συζητήσουμε για επετείους τύπου «αγάπη μου, ξέχασες ότι σήμερα κλείνουμε 14 μήνες». Είναι αστείο να το εξηγήσουμε ενώ τέρατα γενεθλίων από οικογενειακά πρόσωπα είναι στη γωνία να μας ξεκοιλιάσουν.

Το πιο ωραίο της υπόθεσης είναι όταν ο καλός γιατρός στην αρρώστια μας, δρ. Φέισμπουκ, μας το υπενθυμίσει εγκάρδια κι όταν πια ευχηθούμε γεμάτοι υπερηφάνεια και προνοητικότητα, ακούμε την ατάκα: «Αν δεν ήταν το facebook σιγά μη με θυμόσουν». Μα εννοείται δε θα θυμόσουν, αλλά όταν κάποιος άλλος στο θυμίσει, αυτό θεωρείται απάτη κι είναι σχεδόν ισάξιο ισόβιας κάθειρξης. Τι αχαριστία, Θεέ μου;

Ξεκινήσαμε να βάζουμε υπενθυμίσεις και ξυπνητήρια. Γράφαμε πάνω σε καθρέφτες, σε παλάμες όταν δεν είχαμε χαρτάκια τριγύρω μας, σε χαρτάκια στο ψυγείο, στο excel ως υστερόγραφο κάτω απ’ τα μηνιαία έξοδα. «Τέλεια το θυμάμαι επιτέλους, θα τηλεφωνήσω μόλις τελειώσω τον καφέ», λες αγέρωχα. Μέχρι που ξυπνάς την επομένη και βλέπεις το ρημάδι το ημερολόγιο να έχει αλλάξει μέρα κι εσύ πάλι να είσαι το μεγαλύτερο γαϊδούρι απ’ όλα τα χωριά αθροιστικά. Τι ισχύ έχει αυτή η δύναμη που σε κάνει να ξεχάσεις ότι τελικά το θυμάσαι; Κι η μνήμη ειρωνική είναι. Δε θέλει να συνεργαστεί, βλέπετε;

Αν δε θέλετε να μας δικαιολογήσετε, τουλάχιστον βοηθήστε μας. Μη βαφτίζεστε με δύσκολα ονόματα, μετά βίας θυμόμαστε ν’ αποθηκεύσουμε την επαφή σας επειδή σας λένε Σοφιτίνη και δεν ξέρουμε ποιο -ι ή -υ να χρησιμοποιήσουμε. Κι αν σας λένε Αναστασία δεν είναι λογικό να σκεφτούμε ότι γιορτάζετε Χριστούγεννα επειδή η Αναστασία το Πάσχα είναι πένθιμη και συχνή γιορτή. Δηλαδή ο Χρήστος να πάρει δώρο την Ανάσταση; Είναι λογικό;

Ό,τι αφορά τα γενέθλιά σας -μιας και δεν καταφέραμε να είμαστε παρόντες κατά τον τοκετό- θα ήταν λιγότερο εγωιστικό αν αφήνατε το διαδίκτυο ή τον κοινό μας φίλο, να ξυπνήσει τον κοιμισμένο νευρώνα που ξαπλάρει επιδεικτικά πάνω στη μνήμη μας.

Μια ευχή όπως πολλές ειδικά τη μέρα που εμφανίζονται οι πολλοί, είναι μια δευτερεύουσα ευχή. Κι εμείς σας έχουμε πολύ ψηλά για να μας θεωρήσετε κοινούς και δεύτερους. Ξεχνώντας σας, κάνουμε εσάς που σας θυμούνται όλοι, να θυμηθείτε εμάς και να σας απασχολήσουμε. Αυτές είναι οι σημαντικές σχέσεις, δεν το βλέπετε κι εσείς;