Έρχεται η στιγμή που θα μας ζαλίσετε με τις φωτογραφίες απ' τα μαγιό και τα κοκτέιλ σας

Κι εκεί που πήραμε μια ανάσα απ’ τις σερπαντίνες σας και τα καρναβάλια, έφτασε η στιγμή του μπακαλιάρου. Κι άντε και τον χωνέψαμε κι αυτόν και τη σκορδαλιά μαζί, το θέμα δεν τελειώνει εκεί. Ας υποθέσουμε ότι η χώνεψη έγινε με λίγη μέντα και λίγη σόδα, ακριβώς όπως το μοχίτο.

Κι επειδή εκεί έπρεπε να έρθει το θέμα, μιας που είπαμε μοχίτο, θα γίνει μια εξήγηση. Όχι γιατί είμαστε στραβόξυλα, αλλά επειδή άνοιξε ο καιρός και παρατηρείται συνωστισμός στις αρχικές σελίδες των κινητών και των υπολογιστών. Από τι; Χαζή ερώτηση. Μα, από πλήρη αναφορά τοποθεσίας, λεπτομερή ανάλυση συντεταγμένων για το σε ποια παραθαλάσσια ακτή τραβήχτηκε η κάθε φωτογραφία που συνοδεύει το τσεκ-ιν, συνδυασμένα όλα αυτά -βεβαίως- με λάιβ μεταδόσεις και κοντινά καρέ σε παγωμένους εσπρέσσο κι ιδρωμένα ντακιροπότηρα.

Ας πάρουμε μια ανάσα γιατί ήταν κατεβατό αυτό και μάλιστα μια και μόνο πρόταση έκραξε δραματικά πολύ. Θα πιούμε λίγο νερό -μιας και τα κοκτέιλ τα σιχαθήκαμε απ’ τις τόσες λήψεις σας- για να ηρεμήσουμε απ’ την ταραχή.

Και πώς να ηρεμήσεις κι εσύ που ανοίγεις αθώα κι ανίδεα το όποιο μέσο κοινωνικής δικτύωσης και βλέπεις τον Αργύρη απ’ τις προπερσινές του διακοπές στην Ελαφόνησο, τη Μαίρη να κάνει «θρόου-μπακ» με μια καρδούλα στο δέρμα της ζωγραφισμένη από αντηλιακό απ’ το αξέχαστο καλοκαίρι στην Πάρο, καθώς επίσης κι όλα τα μαγιό της Χριστινούλας, όπως επίσης και τις ασορτί σαγιονάρες που συνδυάζει μ’ αυτά -κάθε φορά.

Να μιλήσω για την καημένη τη Μύκονο και το πόσα χάσταγκ έχει μετρήσει μέσα στο μήνα Μάρτιο; Ακριβώς αυτό. Μάρτιο έχουμε. Άγνωστο παραμένει το γεγονός, αν τα άτομα που καταιγίζουν με μαγιό και πίνες και κολάντες τις αρχικές μας, πάνε τρεις μήνες μπροστά. Ακόμα κι ο Μάρτιος ο φουκαράς μία ωρίτσα πήγε μπροστά όχι τρεις μήνες. Δηλαδή λίγο έλεος. Να το γράψουμε με χάσταγκ, μήπως κατανοηθεί ευκολότερα;

Και δως του χάσταγκ σάμερ λόουντινγκ, και δως του όλα τα σουξεδάκια που τολμούν να συλλαβίσουν στους στίχους τους τη λέξη «καλοκαίρι» -και σ’ όποια γλώσσα μιλιέται στον πλανήτη σήμερα- και γενικότερα δώστε μας λίγη δύναμη να ξεπεράσουμε αυτήν την ανοιξιάτικη κρίση που σας κλονίζει.

Βρε μπας και σας πιάνει αλλεργία απ’ την ξαφνική γύρη ή μήπως παθαίνετε καμιά ψυχική νόσο, όπως μαγιοκατάθλιψη (όπου -ν βάλαμε -γ μήπως εξηγηθεί επιστημονικά το φαινόμενό σας); Πείτε το έτσι να το δικαιολογήσουμε. Να θεωρηθεί νόσος αυτή η κατάσταση, επιδημία, πανδημία, θάνατος, και να το δεχτούμε κατά κάποιο τρόπο.

Και ξέρετε, αυτός όλος ο χαμός είναι ντόμινο. Ανέβασε πισίνες ο Νικόλας απ’ τη Σαντορίνη, που είχε πάει με τα φιλαράκια του; Θυμήθηκε κι η Τασούλα κάτι ωραία «βισαντένια» μεθύσια που έκανε στην αυλή της στο Κιάτο μέσα Ιουλίου κι απαντάει με χάσταγκ «το νέκταρ της Σαντορίνης, κάθε Ιούλιο το πίνω».

Κι άντε το βισάντο πάει κι έρχεται -γιατί είναι και νόστιμο και το καταπίνουμε πανεύκολα, το μαγιό με τα καρπούζια, που τόλμησε να μπει φώτο προφίλ στο λογαριασμό της Δώρας, γιατί να πρέπει να το ανεχτούμε είκοσι εφτά του μήνα Μάρτη;

Κάτι τέτοιες κρίσεις με τα μαγιό και τις καϊπιρίνιες, θυμίζουν πολύ τον ψυχαναγκασμό που είχαμε μικρά παιδάκια και μετρούσαμε πόσα παγωτά φάγαμε και πόσα μπάνια κάναμε. Δεν υπήρχε περίπτωση πρώτη Ιουνίου να μη φάμε και το πρώτο παγωτό για να ξεκινήσουμε την καταμέτρηση. Το ίδιο ισχύει με τις φωτογραφίες τις κατακαλόκαιρες. Είναι κάτι σαν έθιμο, σαν παράδοση μαζί με ψυχαναγκασμό.

Σώνει και ντε με το που πιούμε έναν καφέ κάπου που φαίνεται η θάλασσα, ήρθε το τέλος του χειμώνα ή της άνοιξης -ανάλογα- και τρέχουμε να κλείσουμε μύτες για να κάνουμε μακροβούτι στο καλοκαίρι. Κι επειδή, όπως είναι λογικό, το πιο κοντινό σε άμμο που μας βρίσκεται είναι η τουαλέτα της γάτας τέτοια εποχή, δίνουν και παίρνουν -αναγκαστικά- οι φωτογραφίες κι οι ανέμελες αναμνήσεις με -παροξυσμό- αναδημοσιεύσεων.

Έτσι όπως πάει η κατάσταση, τα επόμενα Χριστούγεννα, ξεκινήστε ν’ ανεβάζετε στους λογαριασμούς σας βραχιόλια, μαρτάκια και μπακαλιάρους. Θρόου-μπακ, ρε παιδάκι μου, απ’ τις περσινές λήψεις που λησμονήσαμε. Τι κι αν είναι Δεκέμβρης και βγαίνεις έξω με το πάπλωμα και τρως κουραμπιέδες; Το μαρτάκι στο χέρι σου νοστάλγησες, ο μπακαλιάρος σου μύρισε.

Παιδιά ό,τι νιώθει ο καθένας να κάνει. Μαγιό θέλει και λονγκ άιλαντ πάνω στο κύμα; Βεβαίως, μπλοκαρισμένος να κάνει ό,τι θέλει και να περνάει όμορφα με τις αναμνηστικές πετσέτες θαλάσσης του. Κι εμείς πίνουμε κοκτέιλ κύριοι, κι εμείς κολυμπάμε με μαγιό κι όχι με τσαρούχια, κι εμείς θέλουμε ήλιο και διακοπές αντί πλημμύρες κι υπερωρίες.

Όμως ό,τι κι αν ανεβάσουμε, όσους κι αν ζαλίσουμε, μετά το Μάρτη είναι ο Απρίλης, όχι ο Αύγουστος.