Για εμάς τους αναβλητικούς θα μιλήσουμε αύριο

Όλα γύρω μας είναι φτιαγμένα έτσι ώστε ν’ αναβάλλονται. Ένα απλό παράδειγμα αναφέρεται στους κατασκευαστές των κινητών, οι οποίοι θα μπορούσαν να παραλείψουν τη ρύθμιση της αναβολής στο πρόγραμμα αφύπνισης. Για να το επέλεξαν όμως, σημαίνει ότι κι εκείνοι όταν είναι σκεπασμένοι στο κρεβάτι τους κι ακούν αυτό το εκκωφαντικό «μπιπ-μπιπ», χτυπάνε το κουμπί που σιγεί για πάντα τη συντέλεια στ’ αυτιά τους και καθησυχάζουν το χουζούρεμά τους, λέγοντάς του: «πέντε λεπτά ακόμα».

Να μιλήσω για τον θερμοσίφωνα; Ακόμα κι αυτός ζεσταίνει νερό και το κρατάει ζεστό γι’ αργότερα. Αλλιώς θα είχες δέκα λεπτά περιθώριο να μπεις για μπάνιο μετά το σβήσιμο του διακόπτη. Όμως, το ίδιο το μπόιλερ ξέρει πως μετά το φαγητό, πρέπει να πιεις μια γουλιά καφέ, να κάνεις ένα τσιγάρο, και σιγά-σιγά να πάρεις το μπουρνούζι παραμάσχαλα. Συνεπώς, καταλαβαίνουμε πως η καθημερινή μας ζωή αποτελείται από αντικείμενα αναβλητικά.

Πριν μιλήσουμε για μας τους αναβλητικούς, σκέφτηκες ποτέ ότι ακόμα και στο δικαστήριο έχεις επιλογή αναβολής; Βλέπεις λοιπόν ότι κι ο νόμος είναι σχηματισμένος με τον εφησυχασμό του μετά. Δηλαδή και να μη θέλουμε εμείς οι ίδιοι, η κοινωνία μας έσπρωξε στην αναβλητικότητα.

Ο αναβλητικός άνθρωπος δεν έχει πια αυτή την κακή εικόνα που του έχετε δώσει. Είναι ένας απλός άνθρωπος, λίγο σοφότερος. Αναβάλλει διότι θέλει να σκεφτεί διπλά πριν πράξει. Η αναβολή κι η παράταση που ζητάει ή παίρνει μόνος του με το «έτσι θέλω» είναι επί της ουσίας ο χρόνος που ζυγίζει ξανά και ξανά την απόφασή του.

Θα μου πεις, το ν’ αναβάλλεις να πας να πληρώσεις το ρεύμα μέχρι να στο κόψουν είναι σοφία; Βεβαίως και είναι. Νιώθεις ελεύθερος κι ανεξάρτητος, νιώθεις πως ζεις δωρεάν και χαίρεσαι εντονότερα τον ηλεκτρισμό στο σπίτι. Οι ελεύθεροι άνθρωποι πάντα ήταν σοφότεροι.

Τώρα μιλώντας γι’ απλές καθημερινές συνήθειες που οι αναβλητικοί συνηθίζουν –όπως ένας καφές με μια φίλη που δεν τους συγκινεί ιδιαιτέρως κι όλο το μεταθέτουν στο αύριο και στο μεθαύριο– ας σημειωθεί ότι αυτό γίνεται γιατί θέλουν να επιθυμήσουν κι άλλο αυτό το πρόσωπο και ν’ αυξήσουν την έκπληξη που θα νιώσουν μόλις συναντηθούν.

Εξετάζοντας αυτά τα μικρά παραδείγματα, η αναβλητικότητα δεν είναι ένας αρνητικός προσδιορισμός στο χαρακτήρα του ανθρώπου, όπως λέτε και κατηγορείτε άδικα. Αντιθέτως, είναι μια σπάνια αρετή. Όχι, περίμενε λίγο πριν ειρωνευτείς. Σε μια κοινωνία που αναπτύσσεται μέσα σε ρυθμούς που τρέχουν ακατάπαυστα, μ’ άγχος, ανεργία, χρέη, υποχρεώσεις να κάνουν σπριντ, είσαι ενάρετος αν τίποτα απ’ αυτά δε σ’ αγγίζει και εναποθέτεις στο αύριο τις ελπίδες σου. Ποιος άλλος το κάνει γύρω σου; Κανείς! Ορίστε, είσαι και ξεχωριστός.

Έτσι ξεχωριστά λοιπόν ν’ αναβάλλεις το γυμναστήριο, ν’ αναβάλλεις το ραντεβού στο γιατρό, το πότισμα των λουλουδιών, το σιδέρωμα, το πλύσιμο του αυτοκινήτου. Να το κάνεις αφού μπορείς. Απλούστατα είσαι αισιόδοξος ότι η αυριανή μέρα θα ξημερώσει, θα ‘ρθει ο επόμενος μήνας, θα ζήσεις και τον επόμενο χρόνο. Γιατί να μαυρίζουμε λέγοντας καταθλιπτικά «…κι αν δεν έρθει ποτέ το αύριο;».

Όσο πιστεύεις πως κάτι θα σου τύχει, θα σου τύχει. Αντί λοιπόν να τρέμεις αν αύριο θα ‘σαι ζωντανός, καλύτερα ν’ αναβάλλεις. Έτσι ώστε να πιστέψεις πως το αύριο και το «του χρόνου» θα ‘ρθει, για να ‘ρθει στ’ αλήθεια και να σε βρει ζωντανό.

Η αναβλητικότητα ως συμπέρασμα, εφάπτεται με την αισιοδοξία κι όχι με την αμφιβολία για το αν θα ξημερώσει η μέρα. Θεός φυλάξει με τη ματαιοδοξία και τον ωχαδερφισμό πια. Μια χαρά ήλιος θ’ ανατείλει και σέρβις θα κάνουμε στ’ αμάξι, και θα διαβάσουμε για το σεμινάριο, και δώρο επετείου επιτέλους θα διαλέξουμε. Έλκουμε το αύριο κι αυτό θα μας ανταμείψει.

Τώρα καταλαβαίνεις γιατί τον αναβλητικό άνθρωπο πρέπει να τον αγαπάς λίγο παραπάνω, γιατί χαίρεται τη ζωή όπως κανένας άλλος. Εκτός βέβαια απ’ αυτό, το αναβλητικό άτομο είναι κι απρόβλεπτο. Θ’ αναβάλλει γι’ αύριο, για μεθαύριο, μήπως όμως για κανένα δίωρο; Ποτέ δε θα μπορέσεις να ξέρεις, ζεις σε μια γλυκιά αγωνία συνυπάρχοντας μαζί του. Ζεις απόλυτα το άγνωστο και το απρόσμενο.

Για όλους εμάς τους αναβλητικούς λοιπόν, μη μασάτε. Αναβάλετε όσο μπορείτε, κι όσοι σας αγαπάνε θα ‘ναι δίπλα σας κι αύριο και μεθαύριο. Αφού η αγάπη δεν έχει αναβολή, ας τιμούμε τη λέξη στην καθημερινότητά μας.

Η παράταση, η αναβολή, η αναστολή είναι όμορφες λέξεις, αισιόδοξες. Κανείς δεν πήγε φυλακή ούτε χώρισε επειδή ήταν αναβλητικός.

Αύριο μπορεί, μέχρι και τώρα πάντως όχι.