Γιατί πρέπει να σ' αγαπάνε όλοι για να είσαι ευτυχισμένος;

Όταν λες «θέλω να μ’ αγαπάνε όλοι», τι ακριβώς εννοείς; Μιλάς για την οικογένειά σου, τους φίλους σου ή γενικά όποιον άνθρωπο τύχει να συναντήσεις; Όχι πως έχουν κάποια διαφορά αυτά μεταξύ τους, ρητορικά τέθηκε η ερώτηση λόγω της εισαγωγής.

Θεωρητικά σ’ αγαπάνε όλοι αν τους ρωτήσεις. Πρακτικά όμως βλέπεις ότι αυτή η απάντηση είναι ένα φιάσκο. Δε γίνεται να σ΄ αγαπούν όλοι για να νιώσεις πλήρης κι ευτυχισμένος. Όχι γιατί δεν μπορούν, αλλά γιατί στ΄ αλήθεια δε γίνεται.

Εσύ για παράδειγμα αγαπάς όλο τον κόσμο; Κάποιον τον συμπαθείς λίγο παραπάνω, σ΄άλλον έχεις αδυναμία, κάποιον άλλον τον περνάς στο «ντούκου», άλλος σου είναι αδιάφορος, άλλος σου ανάβει τα λαμπάκια και για κάποιον άλλον διατίθεσαι πράγματι να δώσεις τη ζωή σου. Εκεί ναι, υπάρχει λογική. Υπάρχει μοιρασιά, υπάρχει ιεραρχία κι έκπτωση στην αγάπη που δίνεις. Όχι γιατί είσαι κακός άνθρωπος, αλλά γιατί έτσι.

Παιδική εξήγηση το «γιατί έτσι» θα πεις. Αλλά είναι το ίδιο παιδική η εξήγηση, όσο κι η εξήγηση της αγάπης. Αγαπάς γιατί θες ν’ αγαπάς κι όχι γιατί πρέπει. Δίνεις γιατί το θες κι όχι γιατί σου επιβάλλεται. Τόσο απλά.

Να σ΄ αγαπάει κάποιος επειδή τυγχάνει να είναι μπαμπάς σου; Μα αν δε θέλει γιατί να το κάνει; Για να είσαι εσύ ευτυχισμένος επειδή σ΄ αγαπάει ένας παραπάνω; Και τι να λέει αν εσύ αγαπάς τον κολλητό σου ή τη γκόμενα που σ’ απογοήτευσε; Το τι νιώθεις εσύ είναι δικό σου θέμα και δεν απασχολεί κανέναν στο ν’ ανταποδώσει. Πάντα έκρινες με τα δικά σου κριτήρια κι εκεί είναι η φάκα με το τυράκι που σε περιμένει.

Αναρωτήθηκες ποτέ πως αν όσους αγαπάς εσύ, τους νοιάζει ή κατατάσσονται στη λίστα των ευτυχισμένων; Εσύ τους αγαπάς γιατί θες, γιατί πρέπει, γιατί το χρωστάς ή γιατί να μην τους αγαπήσεις άλλωστε; Αν αυτοί όμως είναι χαρούμενοι και γεμάτοι μ’ ό,τι ήδη έχουν, δεν τους ενδιαφέρει και πολύ αν ένας ακόμα τους αγαπάει.

Αυτοί ναι, είναι άνθρωποι ευτυχισμένοι κι απαλλαγμένοι από εγωισμούς κι ανασφάλειες. Πού κολλάνε αυτά όμως; Στ΄ ότι όποιος ζητά απεγνωσμένα να πάρει πίσω την αγάπη που δίνει ή να πάρει τη συμπάθεια κάποιου που μετά βίας γνωρίζει, έχει την τρομερή ανασφάλεια πως είναι σκάρτος χωρίς την επένδυση των άλλων. Και συνεπώς της επιβράβευσης της αγάπης τους στο πρόσωπό του.

Στη χειρότερη των περιπτώσεων, παραβλέπουμε την έλλειψη αυτοπεποίθησης και πάμε στον εγωισμό που μας δέρνει. Θες αγάπη ντε και καλά από κάποιον που ήδη έχει παραβλέψει να σου δώσει. Θυματοποιείσαι κι αναρωτιέσαι «γιατί δε μ’ αγαπάει; Εγώ θα έδινα τη ζωή μου» ή «πώς γίνεται να μη με συμπαθεί, αφού εγώ πραγματικά τον ξεχωρίζω». Ναι σωστά τα λέμε. Μ’ ένα «εγώ» το τεκμηριώνουμε το προφίλ του θύματος που δανειστήκαμε. «Αφού εγώ αυτό» κι «ενώ εγώ το άλλο». Ζητάς την αγάπη των άλλων για να γεμίσεις το μέσα σου που κάνει ηχώ όταν ανοίξεις την πόρτα.

Ωστόσο, τι μας νοιάζει το «εγώ» σου τι νιώθει για τον άλλον; Φτύσε αυτή την καραμέλα με γεύση «θύμα» που μασουλάς. Αγαπάς για να σ’ αγαπήσουν και συμπαθείς για να σε ξεχωρίσουν αντίστοιχα; Εντονότερη γεύση «θύτη» έχει αυτή η καραμέλα εν τέλει.

Δεν είσαι σημαντικός, επιτυχημένος ή ευτυχισμένος μόνο αν σ’ αγαπούν οι άλλοι. Είσαι όλα αυτά όταν αγαπάς εσύ, εσένα. Δεν έχεις χώρο για την αγάπη, την αδυναμία και τους «τεμενάδες» του καθένα όταν σ’ έχεις γεμίσει από δική σου -αυστηρά και μόνο- αγάπη. Οι άλλες ψευτοσυμπάθειες κι αγάπες θα σου φαίνονται κάτι σαν χριστουγεννιάτικη κάρτα από εταιρεία κινητής τηλεφωνίας. Άχρηστες πριν καν τις ανοίξεις.

Η προσοχή των άλλων στο πρόσωπό σου πρέπει να σ’ απωθεί κι όχι να σε καθοδηγεί. Παίρνοντας από παντού αγάπη κι όλα τα συναφή -πράγμα αδύνατον, πρέπει ν’ αναρωτηθείς με τι απ΄ τα δύο είσαι πασπαλισμένος. Με λαμπάκια εγωκεντρισμού ή κουρτίνες φτιαγμένες από σύνδρομο κατωτερότητας; Κι οι δύο περιπτώσεις είναι εξίσου αξιολύπητες.

Ευτυχισμένος δεν είσαι τελικά όταν σ’ αγαπούν όλοι, αλλά όταν αυτό το ‘χεις ήδη μπόλικο από σένα. Μάζεψε το καπέλο που επαιτείς αγάπη απ΄ όλους τότε και φόρεσέ το. Γιατί ό,τι ζητιανεύεις κι ό,τι ψάχνεις, είναι μέσα στο κεφάλι σου που μόλις προστάτευσες με το καπέλο. Κρίμα είναι να τ’ αφήνεις να εξατμίζεται στην τόση ζητιανιά.