Η αναμονή είναι πιο μαγική απ' το αποτέλεσμα

Σ’ όλη μας τη ζωή κάτι περιμένουμε. Ένα πρόσωπο ή ένα γεγονός μας κρατάει στη μαγική  γραμμή της αναμονής. Η αναμονή αυτή μπορεί να είναι θέμα λεπτών, ωρών ή και χρόνων. Συνήθως όσο μεγαλύτερη είναι η αναμονή, ανάλογη είναι κι η έκστασή της.

Γιατί αναφέραμε ως «μαγική» τη γραμμή αναμονής; Ο λόγος είναι ότι συνήθως αξίζει περισσότερο απ’ το αποτέλεσμα. Ποιος το λέει αυτό; Η ιστορία κάθε φορά το φωνάζει, εκ μέρους όλων μας.

Πώς γίνεται να ικανοποιούμαστε παραπάνω περιμένοντας παρά όταν έχουμε μπροστά μας το αποτέλεσμα απτό; Δε χρειάζονται πολλά για να επισφραγίσουμε την απάντηση ως εγωιστική. Αρκεί ότι όλο το σκηνικό της αναμονής στολίζεται με ρήματα «θέλω» ή «περιμένω».

Συνήθως αναμένοντας, φτιάχνουμε με το μυαλό μας τις ιδανικότερες συνθήκες που θα θέλαμε να εμφανιστούν αγκαζέ με το αποτέλεσμα. Έχουμε σκεφτεί ακόμα και τις αντιδράσεις μας όσο τρέχει η κλεψύδρα στην αίθουσα αναμονής που μπαστακωθήκαμε.

Έχουμε φτιάξει διαλόγους, έχουμε κάνει κάστινγκ σε πρόσωπα, έχουμε μελετήσει ακόμα και τις καιρικές συνθήκες που θα επικρατήσουν όταν εμφανιστεί μπροστά μας το πηλίκο -γιατί το αποτέλεσμα της αναμονής προκύπτει πάντα απ’ τη διαίρεση των επιθυμιών μας δια των πραγματικών γεγονότων.

Τις περισσότερες φορές δε λαμβάνουμε υπόψιν τον πρωταγωνιστή που λέγεται «ρεαλισμός» όσο κάνουμε το κάστινγκ. Αντιθέτως τείνουμε να μοντάρουμε όλες τις πιθανές σκηνές του, προκειμένου να μη χαλάσει τη φαντασίωσή μας. Συνοπτικά, όσο περιμένουμε· ονειροπολούμε και κάνουμε το αποτέλεσμα πιο ελκυστικό στα γούστα μας. Το αποτέλεσμα έρχεται. Μπάζει κάπου σε σχέση με ό,τι είχες σχεδιάσει. Απογοητεύεσαι κι ευγνωμονείς την αναμονή.

Η αναμονή σχεδόν πάντα μας ταξιδεύει όπου επιλέξουμε εμείς, το αποτέλεσμα όχι. Ακόμα κι αυτό καθαυτό το αποτέλεσμα είναι μια πλαστελίνη στο νου μας που πλάθουμε όπως θέλουμε όσο περιμένουμε. Ωστόσο κι ο χρόνος που περιμένουμε κάτι ή κάποιον, κρύβει πάντα μια έκπληξη. Και το άγνωστο πάντα είχε μεγαλύτερο κοινό απ’ το γνωστό.

Ο νους έχει τη δυνατότητα, αν κάτι δεν του αρέσει στις πρόβες της αναμονής, να το αλλάξει πριν τη μεγάλη πρεμιέρα του αποτελέσματος. Αναπροσδιορίζει, παίρνει γόμα και σβήνοντας, αλλάζει τα κείμενα των ηθοποιών. Άπαξ κι η πρεμιέρα του τελικού αποτελέσματος φτάσει, τίποτα δεν είναι δυνατό ν’ αλλάξει. Έχει δοθεί τελεσίδικο στις επιθυμίες μας κι αυτόματα χάνουν κάθε δικαίωμα ν’ ανακατευτούν ξανά.

Αυτές οι αναταράξεις στο στομάχι, αυτοί οι ξερυθμισμένοι σφυγμοί όσο περιμένεις, δεν έχουν κάτι για ν’ ανταγωνιστούν την όψη που βλέπει μπροστά του το αποτέλεσμα. Φτάνοντας αντιμέτωπος με την τελική μορφή όσων εσύ χειροτεχνούσες μες στο κεφάλι σου, η προσπάθεια έχει πέσει για ύπνο, η έκπληξη τη σκεπάζει μην κρυώσει κι η έκσταση τους διαβάζει παραμύθια για να κοιμηθούν βαθύτερα.

Τα πιο ταξιδιάρικα και δυνατά συναισθήματα είναι σε ύπνωση, την ώρα που εσύ στέκεις προσοχή στο απόσπασμα του αποτελέσματος. Έχει κάτι αξία όταν σταματάς να προσπαθείς; Όταν σταματήσεις να ελπίζεις στο βωμό της βελτίωσης;

Πόσες φορές θεράπευσες μια αρρώστια όσο περίμενες τις εξετάσεις να βγουν; Πόσες φορές ετοίμαζες τι θα φορέσεις στη δουλειά· που εν τέλει δε σου τηλεφώνησαν ποτέ; Άλλες πόσες φορές αυτός που περίμενες χρόνια να ‘ρθει· σου κρατούσε ήδη το χέρι ενώ στην πραγματικότητα ήταν ανήμπορος ν’ αγγίξει; Σκέψου επίσης τις φορές που κρεμόσουν πάνω απ’ το τηλέφωνο κι άλλαζες φωνές και πρόβαρες στιχομυθίες ενώ στο τέλος σ’ έπαιρνε ο ύπνος περιμένοντας.

Στις αίθουσες αναμονής συνήθως απαγορεύεται το κάπνισμα. Αλλά στα αλήθεια δε σε νοιάζει κιόλας. Αρκεί που χρωματίζεις τη διαδρομή πριν τον προορισμό· με ό,τι χρώμα απ’ την παλέτα σου περισσεύει. Κι όταν κουραστείς με τις πινελιές, ανάβεις κι ένα φαντασιακό τσιγάρο. Δε σου ‘χει στοιχίσει κι ιδιαίτερα ο περιορισμός της νικοτίνης, γιατί γεμίζεις ήδη το μυαλό σου με σχέδια, όνειρα κι ελπίδες. Το ίδιο εθιστικό σου φαίνεται.

Αν όμως τύχει και δεις ταμπέλα «απαγορεύεται το κάπνισμα» στην αίθουσα που περιμένεις να σου σερβίρουν το αποτέλεσμα, εκεί σκοτώνεις άνθρωπο. Ε, ναι. Αφού ούτε να λυπηθείς μπορείς και να κάνεις μια ρουφηξιά όσο στέκεις αμέτοχος στην πραγματικότητα, ούτε να το γλεντήσεις αν ο ρεαλισμός συνόρευε με τις ελπίδες σου. Εκεί κανένας εθισμός δεν αναπληρώνει τίποτα.

Καπνιστής ή μη, ονειροπόλος ή κυνικός, η αναμονή έχει τη δική της χρυσόσκονη. Θες ασημόσκονη; Κι αυτή την έχει με τόση μαγεία που κουβαλάει. Ό,τι κι αν είσαι, όσο καλά κι αν τα ‘χεις με την πραγματικότητα, θα προτιμάς πάντα να χουζουρεύεις σε ‘κείνο το κρεβάτι που οι ελπίδες σου είναι αθάνατες κι όλα τα ενδεχόμενα είναι μπροστά σου έτοιμα για χειραγώγηση. Εγωισμός ή ανάγκη για παραμύθι, καρφί δε σου καίγεται.