Κάτι σε τρένο, καράβι ή αεροπλάνο σας βρίσκεται;

Δεν είναι κακό κάποιες φορές το μετρό, το λεωφορείο ή το ταξί να σου φαίνονται κάπως περιορισμένα για να μετακινηθείς. Όχι λόγω κίνησης ούτε λόγω φαναριών. Μακάρι να ‘φταιγε το μποτιλιάρισμα δηλαδή, αλλά το θέμα όλο είναι οι τάσεις φυγής σου.

Δε χρειάζεται να είσαι του «γιατρού» για να έχεις αυτό το σύνδρομο. Δε χρειάζεται να είσαι πιεσμένος ή μες στο άγχος για να θες να πάρεις τα βουνά και τις θάλασσες, αρκεί να ‘χεις το χρωμόσωμα αυτό κατά τ’ οποίο, δε σε χωράει ο τόπος.

Δεν υπάρχει συγκεκριμένη ονομασία του χρωμοσώματος, του ενζύμου -ή αυτού τέλος πάντων- που σε σπρώχνει κάθε τόσο σε λιμάνια κι αεροδρόμια χωρίς καν μια βαλίτσα στο χέρι. Επιστημονική προσέγγιση δε θα βρεις όσο κι αν γκουγκλάρεις, το μόνο που θα βρεις, είναι κάτι εισιτήρια στο χέρι σου χωρίς να θυμάσαι κιόλας πότε τ’ αγόρασες.

Μακάρι δηλαδή τα εισιτήρια αυτά να ήταν θεάτρου ή σινεμά, λιγότερος ντόρος θα γινόταν τώρα. Έλα όμως που το θέατρο και το σινεμά δε σε μεταφέρουν εκεί που θες. Και πού θέλεις όμως, έχεις καταλήξει; Όχι βέβαια, γιατί δε σε νοιάζει κιόλας. Αυτό που θες είναι να φύγεις. Απ’ την μπουκαπόρτα, απ’ τον αεροδιάδρομο, απ’ όποιο λιμένα και σταθμό τρένων ευκαιρεί, λίγο σε νοιάζει. Να φύγεις γίνεται; Το πού θα πας θα το μάθεις απ’ τα μεγάφωνα μαζί με τις εξόδους κινδύνου. Η ουσία που σε καίει, είναι ν’ απομακρυνθείς απ’ τη στεριά που πατάς αυτήν τη στιγμή.

Πολύ ποιητικό ακούστηκε αυτό, αλλά κατά βάθος κάτι σε τραγωδία φέρνει αυτός ο πανικός φυγής. Αν θες να πάρεις δρόμο, δε θα εστιάσει κανείς στο λόγο. Αν χώρισες, αν πνίγεσαι, αν ζορίζεσαι, αν δε χαμογελάς εκεί που είσαι, κανέναν δεν αφορά. Προφανώς ούτε κι εσένα πια. Γιατί τώρα ή παθαίνεις ναυτία πάνω στο κατάστρωμα ή χορεύεις χιπ-χοπ στα κενά αέρος ή κάνεις την ανάγκη σου στις τρύπες που έχουν για λεκάνη τα βαγόνια. Πολύ καλύτερο συναίσθημα απ’ αυτό που ακούς φωνούλες να σου λένε «φύγε φύγε».

Ούτε την οδοντόβουρτσά σου δε θα πάρεις απ’ την ανάγκη σου να την κάνεις. Και ποιος χέστηκε για την ουλίτιδά σου δηλαδή; Σίγουρα όχι εσύ. Ξεπερνάς τέτοια θέματα με λίγες δραμαμίνες.

Αν δεν ξέρεις πότε είναι η κατάλληλη στιγμή για να πάρεις τα βουνά, τότε επίλεξε την πιο ακατάλληλη -έτσι για να κάνεις κι εντύπωση. Στο οικογενειακό τραπέζι, την ώρα που όλοι πέφτουν με τα μούτρα στη σπανακόπιτα, τρίξε την καρέκλα σου και πες «με συγχωρείτε, πρέπει να φύγω για πάντα», πάρε κι ένα κομμάτι σπανακόπιτα για το δρόμο -εξαρτάται την απόσταση βέβαια, επιτρέπονται και δέκα κομμάτια. Τάσεις φυγής έχεις όχι αναισθησίας, είπαμε.

Ή την ώρα που κάνει το εβδομαδιαίο meeting ο manager, σήκωσε το χέρι σου κι όταν σου δώσουν το λόγο, αντί για τα στατιστικά του τμήματός σου, πες «θέλει κανείς να του στείλω τίποτα απ’ το Βιετνάμ;» και βάλε το μπουφάν σου πριν χάσεις την πτήση. Ασ’ τους να μιλάνε για ισολογισμους όσο εσύ καλείς ταξί απ’ το κινητό.

Άλλη πολύ ωραία στιγμή θα είναι την ώρα που δίνεις για έβδομη φορά το ίδιο μάθημα, να παραδόσεις την κόλλα και να ‘χεις ζωγραφίσει πάνω ένα καράβι για παράδειγμα. Κάνε εικόνα το καράβι που θες να σε πάει στην Κρήτη ή το Γιβραλτάρ και σχεδίασέ το κάτω απ’ το όνομά σου. Μην απαντήσεις σ’ ερωτήσεις εισηγητών, απλώς χαιρέτησέ τους με άπειρη ευτυχία και κάνε σπριντ για το μετρό -χρησιμοποίησέ το τελευταία φορά, θα τ’ αντέξεις.

Μπορείς επίσης την ώρα που κοιμάσαι με το «πρόσωπο», να κλείσεις τα εισιτήρια που θέλεις. Δεν πειράζει ένα πρωί αντί για pancakes να πιεις νερουλό καφέ φίλτρου. Ας εστιάσουμε στο δάσος κι όχι το δέντρο. Στην Ασία έχει καταπράσινα κι αχανή δάση -αν σε βοηθάει η πληροφορία αυτή πάντως.

Για να κλείσουμε επειδή μπορεί να πρέπει να διακόψεις λόγω λειτουργίας πτήσης ή ανεπαρκούς σήματος στη Φαλκονέρα, η ουσία όσων διάβασες είναι η έκδοση ενός εισιτηρίου. Όχι η απόφαση να φύγεις. Αν δίσταζες τώρα δε θα διάβαζες αυτό για να βρεις υποστήριξη στη φυγή σου. Αν σε δυσκολεύει τόσο ο προορισμός, καν’ το όπως στις ταινίες. Καημό την έχουν όλοι αυτήν τη σκηνή, που απλά πας και χαζεύεις τον πίνακα αναχωρήσεων και πας απλά όπου σου καπνίσει.

Και πίσω να γυρίσεις με το που προσγειωθεί τ’ αεροπλάνο ή δέσει το καράβι, την περιπέτειά σου θα την έχεις ζήσει. Θα’ χεις φύγει για λίγες ώρες απ΄ τη στάση εργασίας στην Κηφισίας, την απεργία στο Σύνταγμα, το λεωφορείο που κόλλησε στην Τσιμισκή.

Πιες τώρα ένα καφεδάκι απέναντι απ’ το σπίτι ή τη δουλειά σου για να σκεφτείς πού θες να πας και σε ποια ακατάλληλη στιγμή θα την κάνεις. Μόνο μην μπερδευτείς κι απαντήσεις στην ταμία στο «τι θα θέλατε;», «ένα εισιτήριο όπου μου προτείνετε», γιατί μετά ακολουθεί η διαδικασία του «γιατρού» που είπαμε στην εισαγωγή.

Όπου «φύγει-έφυγε» να λέμε, είναι πιο εύηχο απ’ το κλασικό «φύγει-φύγει».