Εδώ και χρόνια, ψάχνω μανιωδώς τις οδηγίες χρήσης, της σεξουαλικής συναναστροφής μας με τους άλλους. Ίσως να αναγράφεται κάπου πως για να είσαι ελκυστικός στο άλλο φύλο, πρέπει να φορτώνεις την αύρα σου με στολίδια που σε σπρώχνουν λίγο γρηγορότερα στο κρεβάτι. Θεωρητικά μιλώντας πάντα γιατί γύρω απ’ τις σάρκες περιστρέφονται όλα πλέον. Με συγχωρείς μια στιγμή να βρω χαρτομάντιλο για τον εγκέφαλο που ξεκίνησε πάλι τα αψού.
Αυτό γίνεται κάθε φορά που θα συζητήσω για την εξωτερική μας εικόνα. Μάλλον πρόκειται για μια επίκτητη αλλεργία που το μοναδικό αντισταμινικό είναι το πνεύμα κι η σκέψη, απ’ ό,τι έχω καταλάβει δηλαδή. Προκαλείται από ανθρώπους κάθε φύλου, πάσας ηλικίας. Εννοείται, δεν αντιλέγω καθόλου μαζί του, δικαιολογημένος είναι εξάλλου. Πραγματικά, βρίσκεται σε πολύ δύσκολη θέση να συμβιβαστεί και να μάθει να ζει κλεισμένος στη φαντεζί βιτρίνα μας, μέχρι που δεν αντέχει άλλο κι εμφανίζονται τα πρώτα εξανθήματα.
Αυτή η μύηση που υποβαλλόμαστε στο έξω, πού αποσκοπεί αναρωτιέσαι. Μα στην επιβεβαίωση ή και την τόνωση της αυτοπεποίθησης. Καλά μη νευριάζεις, επανασυντάσσω. Αποσκοπεί στα βλέμματα και το κομπλιμέντο. Η ανασφάλεια κοινώς, βρήκε πρόσφορο έδαφος, γιατί την κουβαλάμε από παιδιά, είναι ακόμα μέσα μας αδούλευτη, να μας στερεί την ουσία.
Εκεί λοιπόν, σ’ αυτήν τη με το ζόρι πλασματική κολακεία, ένας ώριμος, ολοκληρωμένος, πλήρης από νευρώνες εγκέφαλος, παρουσιάζει αυτήν την αλλεργία. Με το που μασκαρεύσεις δηλαδή την ενέργειά σου με πρότυπα που συναντάς σε κάθε γωνιά.
Το πρόβλημα βρίσκεται στο ότι χτίζουμε τόσο γερά το έξω μας, το περιβάλλουμε με τόσο πολύ τσιμέντο, ώστε όταν έρθει η στιγμή ν’ ανοίξουμε μια τρυπούλα για να αναπνεύσει το μέσα μας, σαστίζουμε, τα χάνουμε και καταστρέφουμε καθετί πνευματικά κατακτημένο. Αν υπάρχει ως τότε βέβαια.
Το τρόπαιο του σεξ βάσει του έξω μας, είναι ένα σύνηθες και καθημερινό φαινόμενο. Αποσκοπούμε ανεξαιρέτως σε μια σαρκική διεκπεραίωση, που μας τυραννάει σε κάθε στιγμή της ζωής μας. Δεν έχει σημασία το πώς θα φτάσουμε στην ηδονή και στο κρεβάτι του άλλου, αρκεί να φτάσουμε. Κατά την κορύφωση του οργασμού εξάλλου, δεν παρεμβάλλουν οι γνώσεις κι η εξέλιξη της ψυχοσύνθεσής μας. Γίνεται απλά μια ανταλλαγή υγρών. Ε, κι αυτό είναι το σημείο, που ξεκινάμε κι εμείς τα αντισταμινικά.
Εδώ μόνοι καθόμαστε στο δωμάτιο μας με κλειστή την πόρτα και πάλι είμαστε κάλπικοι. Ραμμένοι και κομμένοι ακριβώς όπως όταν ανοίγουμε την πόρτα του σπιτιού και πάμε να αναζητήσουμε εραστή. Κοιμάσαι, ονειρεύεσαι και κορυφώνεις εν αγνοία σου με μια τρομερά ψεύτικη ονείρωξη που δημιουργήθηκε απ’ την εικόνα σου, απ’ την εικόνα της, από την εικόνα μας. Σωστό κρεοπωλείο καταντήσαμε, να πουλάμε κορμιά άψυχα, νεκρά από πνεύμα, από άποψη, από ψυχή, ναρκωμένα από ορμόνες σαν σωστά κοτόπουλα.
Θα αναρωτηθούμε τώρα όλοι, και δηλαδή τί; Όταν μας πει ο άλλος πιο βαθιά θα πρέπει να ανοίξουμε βιβλίο με τ’ άπαντα κάποιου ποιητή για να νιώσουμε ικανοποίηση; Όχι, τέλος πάντων η ικανοποίηση δεν είναι ανάλογη της ποίησης αλλά της τροποποίησης του έξω για ν’ ακουμπήσει λίγο το μέσα.
Ν’ αφήσουμε δηλαδή λίγο ελεύθερη την εικόνα μας, να γίνει λίγο πιο εμείς, πιο ανθρώπινη. Να σταματήσουμε να ταΐζουμε το τέρας της ανασφάλειας, των μέσων ενημέρωσης και του περιγύρου, που μας χτυπάει ανελέητα και μας υποτάσσει σε πλαστικά κουτιά που είναι δημοφιλή στην αγορά. Ας ακούμε λίγο το μέσα μας που χτυπάει πόρτες και κουδούνια ζητώντας διάσωση.
Κανένας δε μίλησε για γνώσεις κι εκπαίδευση, μην το συγχύσεις. Περί πνεύματος γίνεται λόγος. Το οποίο μαζί με την ψυχή, εκεί είναι, μέσα μας ακόμα, υποτροφικά και λυμασμένα, αλυσοδεμένα κι ανίκανα να ξεφύγουν από το καθεστώς του βιασμένου από την εικόνα, σεξ. Στ’ αλήθεια περί ανθρωποκυνηγητού μιλάμε, περί θηραμάτων οργασμού.
Δεν υποστηρίζω ότι οι σωματικές ανάγκες δεν έχουν σπάσει κάποια στιγμή στη ζωή μας αλυσίδες και στεγανά οδηγούμενες αποκλειστικά απ’ το ζωώδες ένστικτο της αναπαραγωγής, ανοίγω μόνο έναν άλλο ορίζοντα. Μια παράμετρο που ενισχύει την κορύφωσή σου κι αυτή δεν είναι δερμάτινα και φαντασιώσεις.
Αυτή η παράμετρος είναι η κουβέντα που θα σου πει ο άλλος όταν τελειώσουν τα ουρλιαχτά και τα βογγητά. Αυτό το μετά είναι που εκλείπει. Που μπορεί να νομίζεις ότι είναι το μετά, αλλά επί της ουσίας, είναι τα προκαταρκτικά που θα σε στείλουν αβίαστα στο κρεβάτι, νιώθοντας ήδη μεθυσμένος. Για μεθύσι μυαλού πρόκειται.
Ο ψυχικός διάλογος, το παιχνίδι των λέξεων ανήκει μαζί με τα θαλασσινά στην κατηγορία των αφροδισιακών. Ξέρεις καλά πως ένα είδος υπό εξαφάνιση είναι ένα βλέμμα που έχει πει ό,τι θα συζητούσες δύο ώρες. Μια φράση που έχει εξηγήσει ό,τι υπάρχει πίσω, πάνω και κάτω απ’ τις γραμμές.
Προτού ανακαλύψεις τη σεξουαλικότητά σου, η ικανοποίηση ήταν δική σου είτε ακούσια είτε εκούσια με τη μορφή ονείρωξης. Οπότε πλάσε λίγο την ψυχή σου, ανάπτυξε όσα ίχνη πνεύματος σου χαρίστηκαν και μετά θα έρθει κι ο οργασμός με το πνεύμα του άλλου.
Μέσα σου αναζήτησε αυτό που ψάχνεις απεγνωσμένα στον άλλο. Μετά την αυτοϊκανοποίηση, θα έρθει και το σεξ. Άσε τον καθρέφτη, πέταξε λίγη ψυχή για να σε ψυχανεμιστεί ο άλλος. Δούναι και ψυχήν δηλαδή, κι άσε τη μοίρα να δουλέψει γιατί δεν ξέρεις πόσο μπορεί ένα μυαλό να μουσκέψει.
Επιμέλεια Κειμένου Μένιας Ντελαβέγκα: Πωλίνα Πανέρη
Συντάκτης: Μένια Ντελαβέγκα
