Ο χρόνος άλλαξε μα εσύ θα μείνεις ίδιος

Ο χρόνος έχει αυτόν το ρόλο του γιατρού, όπως όλοι λένε. Πώς γιατρέυει; Περνώντας. Περνάει, αλλάζει, γεννιέται καινούργιος, τελειώνει ο παλιός ή έστω ανανεώνεται ο ήδη υπάρχων.

Η ουσία είναι ότι έχει κάτι διαφορετικό ο χρόνος όσο περνάει. Αλλάζει εβδομάδες, τριήμερα κι εργάσιμες μέρες. Αλλάζει γιορτές, αλλάζει συνθήκες ανάλογα την περίπτωση. Γενικότερα όπως φαίνεται, ακόμα και στο χρόνο παρατηρείται μια αλλαγή. Μια καμπύλη, μια παύση ή ακόμα κι ο ίδιος ο ρυθμός του. Άλλες φορές περνάει χωρίς να προλάβεις ν’ ανοιγοκλείσεις τα μάτια σου κι άλλες φορές περνάει τόσο αργά που νομίζεις περνάει δεκαετία αντί έτους.

Μαζί με το χρόνο τσουλάμε κι εμείς. Καμιά φορά πάμε με ευχαρίστηση μαζί του κι άλλη φορά ο ένας βάζει τρικλοποδιές στον άλλο. Είναι που προσπαθούμε να του μοιάσουμε γιατί βλέπουμε πόση σημασία και δύναμη έχει. Να του μοιάσουμε, ναι. Ν’ αλλάξουμε, ν’ ανανεωθούμε, να μετακινηθούμε, ν’ αλλάξουμε δεδομένα. Να συγκινηθούμε μαζί του, να πέσουμε σε κατηφόρες κουτρουβάλα, αλλά αχώριστοι την ίδια στιγμή. Μήπως και σε κάτι μας επηρεάσει και μας βοηθήσει ν’ αλλάξουμε.

«Και τι ν’ αλλάξουμε δηλαδή;» αναρωτιέσαι. Ν’ αλλάξουμε ή να ξαναφτιάξουμε ό,τι μας έκανε μίζερους, ίδιους, μοιρολάτρες, ρατσιστές ή ό,τι τόλμησε να μας δώσει τον αέρα να κουνάμε το δείκτη μας στους άλλους, με τόση άνεση. Μ’ ένα άψογο ύφος. Χωρίς καθόλου τύψεις με μηδενικά κριτήρια.

Ο χρόνος έχει κάνει αυτόν τον κύκλο που αναλύσαμε κι εμείς παραμένουμε στις βιτρίνες, αναποφάσιστοι, για το ποιος διαβήτης θα κάνει τον καλύτερο κύκλο στη ζωή μας. Ενώ την ίδια στιγμή φτύνουμε στο πεζοδρόμιο, πετάμε κάτω το πακέτο απ’ τα τσιγάρα που τελείωσε, σχολιάζουμε τον απέναντί μας για την «κιτς» του εμφάνιση, χλευάζουμε τον «έγχρωμο» που μας πουλάει ομπρέλες ή και φούμαρα ενίοτε -λίγη σημασία έχει-, χαζογελάμε με τον γκέι τύπο που μπήκαμε μαζί στο ταξί -πολύ προσεκτικά όμως μη μας μεταδώσει καμιά ομοφυλοφιλία.

Η μετάδοση που έγινε χρόνια τώρα και δεν αμυνθήκαμε και καθόλου ήταν της μιζέριας, της κακίας, του κουτσομπολιού και της ασυνειδησίας. Τετραπλό εμβόλιο ήταν, όχι απλή μετάδοση ίωσης. Το ωραίο της υπόθεσης είναι ότι κανείς μας δεν ντρέπεται να φοράει καπέλο που γράφει πάνω «είμαι μισογύνης, απολίτιστος, κτηνοβάτης, απατεώνας, αχάριστος, άξεστος», αλλά ντροπιάζεται, αν δίπλα του στο ταξί καθίσει ένας γκέι, ένας μουσουλμάνος, ένας οικοδόμος μες τις μπογιές πατόκορφα.

Το λυπηρό είναι πως έγινε αυτοσκοπός της ζωής μας η απομυθοποίηση αυτού του ντροπιαστικού καπέλου που κατσικώθηκε στο κεφάλι μας. Είσαι μια χαρά αν είσαι όλα τα παραπάνω. Βασανίζεις αδέσποτα; Είσαι σε καλό δρόμο. Πολιτικοποιείσαι ανάλογα με τη μόδα; Είσαι σχεδόν άψογος. Καις περιουσίες, πυροβολείς αδύναμους; Τόσο το καλύτερο. Βλέπεις παιδόφιλους, βιαστές, κλέφτες μπροστά σου να ματώνουν τα χέρια τους, να σκορπάν αηδία σε ψυχές κι εσύ παραμένεις σιωπηλός γιατί δεν είναι δουλειά σου; Τώρα μάλιστα, είσαι ολοκληρωμένος.

Εννοείται και δεν είναι δουλειά σου, θα βρεις τον μπελά σου. Άλλο να σχολιάσεις ή να κατακρίνεις ή να μπλεχτείς σε πιο «λάιτ» καταστάσεις. Αυτά δεν είναι τόσο επικίνδυνα όσο τα πρώτα.

Ο κίνδυνος, αγαπητέ μου άνθρωπε, είσαι εσύ. Είναι οι ριμάδες οι συνήθειές σου που ποτέ δε θα ξεκολλήσεις απ’ το δέρμα σου. Είναι εκεί σαν έμπλαστρο απ’ όταν σε θυμάσαι. Να σε κάνουν να παλεύεις να δειχτείς για να γεμίσεις το κούφιο σου κορμί και να γίνεις αποδεκτός κρίνοντας όποιον διαφέρει απ’ το σάπιο σου πρότυπο.

Δε θ’ αλλάξεις επειδή άλλαξε ο χρόνος, θα μείνεις ίδιος γιατί δεν ξέρεις τι είναι αγάπη, τι είναι τρυφερότητα, τι κατανόηση και τι διαφορετικό. Υπάρχει ελπίδα, εννοείται. Κάθε χρόνο τα ίδια λες. «Με το νέο έτος θ’ αλλάξω». Και περνάνε τα έτη, οι δεκαετίες κι εσύ παραμένεις με τα ίδια μίζερα σκεπάσματά σου. Αυτά που σ’ αποστασιοποιούν απ’ την αλήθεια και σε κρατάνε ασφαλή μες στο σκουπιδαριό σου.

Ο χρόνος δε σου χρωστάει τίποτα για να σε βοηθήσει να του μοιάσεις. Εσύ του χρωστάς. Την κατάχρηση που του έκανες, την ξέχασες; Κάτι λάθος υπολογισμούς που σ’ οδήγησαν να τον χάσεις εντελώς απ’ τα χέρια σου, τους ξέχασες κι αυτούς; Του χρωστάς δεν το βλέπεις;

Πέτα για μια μέρα τις φοβίες σου και τους πρόχειρους σταυρούς που καρφώνεις στις πλάτες των άλλων και θα δεις πως ο χρόνος θα ξαφνιαστεί τόσο με την αλλαγή σου, που κι Απρίλιος να είναι και Σεπτέβριος, εκείνος θα νομίζει ότι είναι γιορτή. Θα καταλάβεις πως δε χρειάζεσαι πια την Πρωτοχρονιά, γιατί πρώτα άλλαξες εσύ και μετά ακολούθησε κι ο χρόνος, για πρώτη φορά στην ιστορία του.