Όλοι τον έρωτα ψάχνουν κι όλοι είναι μόνοι τους

Αναζητήσεις, έρευνες, συζητήσεις, διλήμματα, σκέψεις, χάος, εκνευρισμός, ερωτήματα, συνταγές επιτυχίας. Όλα αυτά για να βρεθεί ο έρωτας. Πού γίνεται το λάθος κι όλο χάνουμε τον έρωτα, ποιος τον ψάχνει πιο σωστά, πού έχει χαθεί κι άλλα τέτοια υπαρξιακά απασχολούν όλους όσοι κυνηγούν τον μεγάλο και τρανό έρωτα.

Από ‘δω κοιτάς απορημένους, απ’ την άλλη ακούς κουβέντες εκνευρισμένες, πιάνεις κάτι βλέμματα τυχαία, νιώθεις απελπισίες λόγω της αναζήτησης, που όλα αυτά οδηγούν στο βωμό του έρωτα. Όλοι πυρετωδώς ασχολούνται μ’ αυτόν τον αργοπορημένο έρωτα, με τα δικά τους λάθη που παλεύουν να τα κάνουν σωστά μήπως στο τέλος τον ελκύσουν, με ευκαιρίες που δε γράπωσαν, με υποθετικά σενάρια που θα μπορούσαν να ‘χουν κάνει αλλιώς. Αυτά δεν είναι απλές κατεβατές εκφράσεις, είναι ο κοινός παρανομαστής των περισσότερων, το βλέπεις καθημερινά.

Πώς διάολο γίνεται όμως να μοχθούν όλοι μαχόμενοι κανονικά με όπλα, να λυσσάνε να βρεθεί αυτός ο έρωτας ψάχνοντας μέχρι και στο λεβητοστάσιό τους κι αυτός ο ρουφιάνος ο έρωτας να μην είναι πουθενά; Δε γίνεται να έχει προηγούμενα μαζί σου ή -πιο ρεαλιστικά- μ’ όλους μας. Κάτι άλλο συμβαίνει κι είμαστε όλοι μόνοι κι ας παραπονιόμαστε απαρηγόρητοι πως ψάχνουμε αυτόν τον έναν ή εκείνη τη μοναδική που αλλάζει ζωές.

Κάτσε σκέψου πόσους ξέρεις ή συνάντησες ή μίλησες ή άκουσες να ψάχνουν την αγάπη. Πληγωμένους, χωρισμένους, απογοητευμένους, ελεύθερους, αμαθείς, ανίδεους ή κι έμπειρους να μιλούν για το ίδιο θέμα. «Πότε θα έρθει ένας έρωτας, πού είναι τόσο καιρό;» Μπορεί κι εσύ ο ίδιος να είσαι ένας απ’ τους κυνηγούς του κρυμμένου θησαυρού, αλίμονο. Αλλά πώς στα κομμάτια γίνεται να μετράμε όλοι μοναξιές και να κοιμόμαστε -το πολύ- μ’ ένα μαξιλάρι αντί για ένα κομμάτι ψυχής δίπλα μας;

Το λάθος μάλλον δε βρίσκεται στην κρυμμένη τοποθεσία του έρωτα ούτε σε κανένα βενζινάδικο που ξέμεινε ο δύσμοιρος κι ανανεώνει τα καύσιμά του. Εκείνος τον ίδιο δρόμο ακολουθεί αιώνες τώρα. Δεν έχασε το δρόμο του, ούτε τραυματίστηκε καθ’ οδόν επειδή εμείς είμαστε ανάξιοι να τον αντιληφθούμε.

Έχουμε φτιάξει μια φιμέ τζαμαρία γύρω μας, τιγκαρισμένη από φίλτρα. Φίλτρα φωτός, φίλτρα νυκτός, φίλτρα θέρμανσης και δεν ξέρω κι εγώ τι άλλο. Μα πού να τολμήσει να μπει μέσα μετά αυτός που ψάχνεις; Ναι, ο έρωτας. Ο κύριος αυτός θέλει λάμψη, θέλει φώτα και σκοτάδια μαζί, θέλει ξεπάγιασμα και θερμοπληξίες απ’ το κάψιμο. Δεν είναι φιλικό περιβάλλον η τζαμαρία σου για να τη διαπεράσει. Σου κάνει λοιπόν μια προσπερασάρα -να!- και πάει στον επόμενο.

Στον επόμενο που ούτε τζαμαρίες έχει ούτε σήτες για τα τσιμπήματα. Είτε γιατί ξέχασε να βάλει, είτε γιατί το έχει προγραμματίσει και περιμένει το μάστορα για την εγκατάσταση είτε γιατί απλά γουστάρει να είναι ακάλυπτος από παντός τύπου φοβοπαγίδες. Κι έτσι έρχεται ο έρωτας, του συστήνεται και γίνεται το «έλα να δεις». Όχι εσύ, εκείνος θα δει. Εσύ κάθεσαι στο φιλτραρισμένο πεδίο σου, στο φρούριό σου και κλαις για τη μοναξιά σου, άσε τους αχύρωτους να τον χαρούν.

Αναλογίσου πόσοι άνθρωποι είμαστε και πόσοι είναι μόνοι τους. Είναι δυνατόν δύο απ’ όλους αυτούς να μην έχουν κάτι κοινό για να μπορούν να είναι μαζί; Είναι ασύλληπτο να μην υπάρχει κάτι κοινό ή και κάτι αντίθετο -γιατί όχι;- για να μπορεί να φέρει κοντά δυο ανθρώπους. Οι χειρισμοί μας κι οι σκέψεις μας είναι λάθος, έχουμε βαλτωμένες τακτικές, εκεί μπατάρει όλη η ιστορία. Κι εννοείται καταλήγουμε σ’ ένα κοινό σημείο όλοι, τ’ οποίο είναι το ναυάγιο.

Ναι μεν μαζοποιηθήκαμε κι όλοι γίναμε ίδιοι εξωτερικά, αλλά κάτι μοναδικό υπάρχει στον καθένα μας, ας μην απελπιζόμαστε. Οι άντρες δε χάθηκαν ούτε οι γυναίκες τείνουν προς εξαφάνιση. Κούρασε αυτή η ατάκα περισσότερο κι απ’ το «εγώ δεν είμαι σαν όλους τους άλλους». Το θέμα είναι να είσαι ανοιχτός στα ερεθίσματα -αφού διαφέρεις- και τα καλέσματα, για να το αντιληφθείς αυτό επιτέλους και να σταματήσεις να τσιμεντώνεις τείχη που μειώνουν την τύχη σου. Η τύχη κάποιος έγραψε, πως είναι το πάντρεμα της προετοιμασίας με την ευκαιρία. Προετοιμασμένος είσαι ναι, την ευκαιρία ποιος θα την πιάσει που ζαλίστηκε να γυροφέρνει εδώ κι εκεί;

Άνοιξε αυτιά και μάτια, σβήσε κάτι απ’ τη λίστα με τα κριτήριά σου γιατί ούτε εσύ είσαι καλύτερος αλλά ούτε μιλάμε και για τα μηνιαία ψώνια και περίμενε. Η μοναξιά που τους ρήμαξε όλους είναι στο μυαλό, στην πραγματικότητα είναι δικό μας δημιούργημα, δεν το βλέπεις; Όλοι είναι μόνοι τους αλλά όλοι ψάχνουν τον έρωτα. Το οξύμωρο σχήμα πολυφορέθηκε, σβησ’ το απ’ το γραμματικό σου γλωσσάρι για να πάμε παρακάτω.