Ό,τι σε κάνει να χαμογελάς δεν είναι λάθος

«Και τι θες τέλος πάντων;» Αναφορά δε θα δώσεις για το τι θες, ούτε για το πώς το θες, ούτε και για το πότε. Κάθε φορά λοιπόν που σου κάνουν τέτοια ερώτηση, να γυρίζεις την πλατούλα σου χωρίς να δίνεις απάντηση, εννοείται. Αδιαφορία πλήρης, λέγεται.

Δεν πρόκειται γι’ αγένεια, αλλά για επιλογή. Οι επιλογές είναι αυτές που χαρακτηρίζουν τον καθένα μας, όπως κι οι αποφάσεις που παίρνουμε αφορούν εμάς και μόνο εμάς.  Δεν είναι θέμα κανενός να παρέμβει στη δική σου βούληση.

Θ’ ακούσεις συχνά να σου λένε «ναι, σκέψου όμως κι αυτό», «πιστεύεις είναι σωστό αυτό που θες;», «μ’ απογοητεύει ο τρόπος που σκέφτεσαι», «οι αποφάσεις σου χρειάζονται δεύτερη σκέψη». Όποιον ακούσεις να ξεφουρνίζει τέτοια λογάκια, αν δε γυρίσεις πλάτη που είπαμε προηγουμένως, βγάλε τα παπούτσια σου -τα παλιότερα που έχεις, γύρισέ τα ανάποδα και γράψε τ’ όνομα εκείνων που πετάνε τέτοιες φράσεις κατάμουτρά σου γεμάτοι θράσος και τουπέ ξεροκεφαλιάς.

Δε σε αφορά το τι πιστεύει ο άλλος γι’ αυτά που σκέφτεσαι, ούτε αν τον βρίσκουν σύμφωνο οι αποφάσεις σου, ούτε βεβαίως κι αν οι κινήσεις σου κι οι επιλογές σου αφήνουν κάποιους ανικανοποίητους ή απογοητευμένους. Χεστήκαμε κι εγώ κι εσύ κι όλοι για τα λόγια του καθένα. Ο καθένας έχει δικές του επιλογές, δική του ζωή, δικές του προσδοκίες και δικά του θέματα να κρίνει και να καλύψει. Δε θέλουμε τσεκαδόρο στη ζωή μας, ευχαριστούμε πολύ, τους καταφάγαμε στη μούρη πολλάκις.

Και τι μας νοιάζει αν αυτό που θες είναι σωστό, είναι απρεπές, τολμηρό ή φυγόπονο. Ποιος έκανε κατηγορίες με τα σωστά, τα λάθη, τ’ απρεπή και τα παράτολμα ή τα λιγόψυχα, να πάμε να τον βρούμε να τον ρωτήσουμε αν έχει δική του ζωή ν’ ασχοληθεί. Αλλά ακόμα κι αν κάποιος σου αποδείξει με γενικές αλήθειες κι απτά παραδείγματα πως όσα θες ή αποφασίζεις είναι λάθος, συνεχίζει να είναι η επιλογή σου γι’ αυτό και θα είναι πάντα σωστή όσο λάθος κι ας φαίνεται, όσο λάθος κι ας είναι στ’ αλήθεια.

Επειδή είναι δική σου, ακριβώς αυτό. Δεν πρόκειται περί εγωισμού. Αλλά περί αυτοεκτίμησης. Αν πέρασε έστω και μισό λεπτό απ’ το κεφάλι σου, πως η απόφαση που πήρες ή η επιλογή που θες ν’ ακολουθήσεις είναι ιδανική για σένα, τότε είναι. Γιατί έστω και για μισό λεπτό την υποστήριξες ακράδαντα μέσα σου, την πίστεψες, πόνταρες σ’ αυτήν και την έκανες δική σου. Σε κάλυψε έστω και φαντασιακά, έστω και λιγότερο από ένα λεπτό. Ήταν σκέψη δική σου, συνάντησε άλλες χίλιες σκέψεις που είχες εκεί παραπέρα, οπότε έχετε κοινά χαρακτηριστικά. Σου ανήκει και της ανήκεις.

Αυτής της λάθος ή σωστής, απόφασης ή επιλογής, είσαι ο φορέας της εσύ και μόνο. Κι αν δεν την υποστηρίξεις εσύ, δε θα το κάνει άλλος. Βλέπεις πως τις περισσότερες φορές ακόμα και να την υποστηρίξεις, έχεις ν’ αντιμετωπίσεις πολλούς -που για το δικό τους καπρίτσιο- σε πιέζουν, σε ζορίζουν και προσπαθούν να σε μεταπείσουν και να σε πάρουν μακριά από αυτό που εσύ έχεις χαράξει ή θες να πραγματοποιήσεις.

Το σωστό το δικό τους και το δικό σου λάθος, είναι ένα μικρό πετραδάκι από σένα. Με το να τ’ αρνηθείς, αρνείσαι εσένα κι όλα όσα εκφράζεις ή -έστω- κρατάς φασκιωμένα μέσα σου. Να μη σ’ απαρνιέσαι, να μην αυτοαναιρείσαι, να μην επηρεάζεσαι με διαφορετικές αποχρώσεις ανθρώπων. Αν εσύ θες να είσαι διαφανής ή βουτηγμένος στο μαύρο ή να χαζολογείς μες το λευκό σου, το κόκκινο και το μπλε περισσεύουν απ’ την παλέτα σου. Είτε γιατί τα δοκίμασες παλιότερα και δε σου ταιριάζουν, είτε γιατί δε γουστάρεις να συμβιβαστείς με κάτι σκοτεινότερο του μαύρου ή κάτι φωτεινότερο του λευκού. Λογαριασμό θα δώσεις;

Κλείσε τ’ αυτιά σου, άκου τη φωνή σου ακόμα κι αν ψιθυρίζει ανοησίες, εσύ έστω για λίγο τις έκανες δικές σου και τις υποστήριξες. Όσα επιχειρήματα και προσωπικές εμπειρίες περάσουν απ’ τα μάτια κι απ’ τ’ αυτιά σου, πάντα το σωστό -για’ σένα- θα είναι ό,τι έρχεται μάντεψε από πού; Από ‘σένα. Τόσο απλά και τόσο λανθασμένα σωστά συγχρόνως.