Προσωπικά δεν έχω αισθήματα για σένα, γενικά

Εγώ λοιπόν -και ξεκινάω όσο πιο εγωιστικά μπορώ γιατί μου το χρωστάω- εγώ, δεν είναι ότι εκδικούμαι, ότι αρνούμαι, ότι προσπερνάω εσένα ή εμένα. Όλη η ουσία αυτού του προλόγου είναι ότι σταματάω, σ’ όποιο ρήμα επιλέξω να βάλω στο κυρίως θέμα, να χρησιμοποιώ την αντωνυμία εσύ ή εσένα.

Και το ξαναλέω, δεν είναι πως είμαι εγωίστρια κι ασχολούμαι με το εγώ μου κι ας φάνηκε πολύ απόλυτη κι αυστηρή η πρώτη μου πρόταση. Ο εγωισμός μου έρχεται πίσω από μόνος του χωρίς να τον φωνάξω, επειδή απλούστατα σταμάτησα να τον τσιγκλάω. Σταμάτησα να τον κυνηγάω στα τηλέφωνα, γι’ αυτό δηλαδή τώρα που δε με νοιάζεις πια κι ούτε ψάχνω τον εγωισμό μου για να τσαμπουκαλευτώ, έρχεται μόνος του σαν χρέος που δε θέλω να πληρώσω.

Δεν είναι λοιπόν λέξεις τυφλού εγωισμού όταν λέω πως τα αισθήματα μου τελείωσαν για ‘σένα. Κι ούτε θέλω και πολλές κουβέντες και συζητήσεις πάνω σ’ αυτό και πάνω σ’ όσα θες να συζητήσεις ή ν’ αμφισβητήσεις. Όχι γιατί φοβάμαι μη με παρασύρουν όσα πούμε -όπως συνηθίζεις να λες- αλλά γιατί όταν σου τελειώσουν τα τσιγάρα δεν καπνίζεις φαντασιακά με την ανάμνηση του προηγούμενου τσιγάρου, ούτε ζητάς εξηγήσεις απ’ την τελευταία γόπα γιατί έσβησε. Πηγαίνεις στο περίπτερο και παίρνεις καινούργιο πακέτο.

Όταν τα αισθήματα τελειώνουν δε μετατρέπονται σε κάτι άλλο. Ξέχνα τέτοια ρομαντικά παραμύθια. Όταν κάτι τελειώνει, αδειάζει, φεύγει από πάνω σου, πώς το λένε; Ό,τι μου τελείωσε σε σχέση με ‘σένα, δεν το κρύβω κάπου για να μην το βρεις, δεν το βρίσκεις γιατί έχει πεταχτεί προ πολλού. Μη με ρωτήσεις πού το πέταξα. Δε θυμάμαι αν ήταν θάλασσα ή σκουπίδια. Μπορεί και να μη θυμάμαι επειδή στ’ αλήθεια δεν αισθάνομαι πια.

Γενικά αισθάνομαι, ειδικά όμως με σένα έχω την έλλειψη. Κι όχι στα ερωτικά συναισθήματα ειδικά και συγκεκριμένα, αλλά γενικά, σταμάτησα να έχω διαρροή συναισθημάτων στο πρόσωπό σου προσωπικά. Γενικά και ειδικά μη σε μπλέκουν. Κράτα μόνο τ’ ότι φιλικά, ερωτικά, ανθρώπινα κι όλα τα επιρρήματα μαζί, δεν μπορούν να σου χαριστούν πλέον. Ούτε και να σου δανειστούν δηλαδή γιατί δε θέλω να χτυπάω πόρτες για να ζητάω τα δανεικά μου που πας να τα κάνεις αγύριστα.

Δεν είναι εκδίκηση, είναι τέλος. Δεν είναι εσκεμμένη αδιαφορία ούτε πλασματικές μέθοδοι για να σου τραβήξω την προσοχή. Είναι το τέρμα, όσο πιο κυνικά μπορείς να το σχηματίσεις στο μυαλό σου.

Δε με νοιάζει αν είσαι καλά, αν κοιμάσαι καλά, αν κρυώνεις, αν με τη δουλειά σου τώρα ηρέμησες, αν είσαι γεμάτος προβληματισμούς ή αν διανύεις την καλύτερη περίοδο της ζωής σου. Δεν είναι κακία, τ’ ονομάζω απάθεια. Κάτσε γιατί δεν είμαι κακός άνθρωπος και το ξέρεις, την απάθεια την εννοώ ως ουδετερότητα. Μη με ρωτήσεις πώς γίνεται να τα λέω αυτά κι αν είμαι άνθρωπος με αναμνήσεις και συναισθήματα. Βεβαίως κι είμαι, κι αναμνήσεις έχω και συναισθήματα. Αλλά για ‘μένα. Όχι γιατί ο εγωισμός μου κερδίζει στην καταμέτρηση, αλλά γιατί ξέρω πως εγώ ό,τι μου δώσω, θα το πάρω πίσω. Δε θα χρειαστεί να επαιτώ για τα προσφερόμενα. Να μία μεγάλη διαφορά μας.

Κι αν αυτό μοιάζει θυμός ή παράπονο και τρέξεις να πεις πως νιώθω εν τέλει για σένα, σε διαβεβαιώνω πως μάλλον έτσι θες να το ακούσεις εσύ. Ψάχνεις λίγη ελπίδα πως ψεύδονται όσες λέξεις σου αραδιάζω τώρα. Δε με νοιάζει αν είσαι πιεσμένος και με χρειάζεσαι ή αν τώρα κατάλαβες τι ήμουν στη ζωή σου, όπως επίσης δε με νοιάζει αν τραυματίστηκες στον αγώνα που έπαιζες με τους φίλους σου ή αν μέθυσες προχθές το βράδυ, σταμάτα να επικαλείσαι τον οίκτο για λίγη σημασία.

Οι αναμνήσεις μου είναι εδώ, δε γίνεται να διαγραφούν. Και μέσα σ’ αυτές εννοείται κι εσύ. Αλλά πια άλλαξε το κάστινγκ, δεν κρατάς τη δόξα του πρωταγωνιστή γεμάτος έπαρση. Έχεις ένα τρίτο ρολάκι για να με βοηθήσεις ν’ αναδείξω το δικό του ταλέντο. Αυτό που δεν εκτίμησες ποτέ, τελικά το είδα εγώ χάρη σ’ εσένα.

Κι αν απορήσεις γιατί σου αφιερώνω ολόκληρο κείμενο και τόσο χρόνο ενώ είμαι άδεια προς την ύπαρξή σου γενικά, θα σου πω ότι μιλώ για ‘σένα για όσα δε νιώθω και δε σου δίνω πια, για να τα ξαναδιαβάσω τελειώνοντας και να δω πως αφού δε στα προσφέρω, μάλλον τα έχω περίσσευμα. Οπότε μπορώ πια να μου τα ζητήσω χωρίς ενοχές.