Θες μυαλό λες αλλά κοιτάς μόνο εικόνα

Και τι μετράει στην τελική; Να βρεθεί ένας άνθρωπος στη ζωή μας που δε θα μας γυαλίσει επειδή θαμπώνει η εμφάνιση αλλά για το μυαλό του, την ευστροφία του, τις σκέψεις του. Δεν είναι και Πρωταπριλιά να το φορτώσουμε αυτό στο χαβαλέ με δικαιολογία την ημέρα.

Γιατί νευριάζετε; Αφού είναι αστεία η παραπάνω δήλωση. Όλοι το λένε ανεξαιρέτως και κανένας δεν το εννοεί. «Από ομορφιά χορτάσαμε, μυαλό θα βρούμε;» κάτι τέτοια ακούγονται δεξιά κι αριστερά και κοντέψαμε να το φάμε αμάσητο το παραμύθι.

Δεν αντιλέγει κάποιος πως δε θέλετε ή δε θέλουμε -γιατί όχι- μυαλό και πνεύμα σ’ έναν άνθρωπο και πως μπουχτίσαμε από βιτρίνες. Όμως γιατί όλοι εκείνοι, όλοι εμείς που πετάμε τέτοιες κλισεδιές απογοήτευσης, όταν έρχεται το μυαλό και το πνεύμα -και μάλιστα συνοδεύονται κι από χαρακτήρα, κλείνουμε τα μάτια και τ’ αυτιά για να τ’ αποφύγουμε; Όχι γιατί είμαστε τίποτα χαζά όντα και δε βλέπουμε ότι ήρθε αυτό που ζητούσαμε, αλλά γιατί η εμφάνιση δεν είναι κι η ιδανικότερη που είχαμε φανταστεί.

Στο σημείο αυτό, λοιπόν, που καταλαβαίνουμε ότι τα πράγματα έτσι είναι, δε θα ήταν προτιμότερο να μην αραδιάζουμε φιλοσοφίες περί μυαλού και θεωρίες αναζήτησης πνεύματος κι εγκεφαλικής επικοινωνίας; Όχι τίποτα, δε θα γινόμαστε ρεζίλι κάθε τόσο με κάτι που δεν εννοούμε.

Πάντα ως δια μαγείας στα εγκεφαλικά φίλτρα που βάζουμε ως ασπίδα για εκείνον ή εκείνη που θα μπει στη ζωή μας, πάει και σφηνώνει το ένστικτο του να είναι μιας εξαιρετικής εμφάνισης. Όχι μέτριας, μην μπερδεύεστε. Η μέτρια απορρίπτεται. Μαζί με το μυαλό που αναζητάμε κλαίγοντας και βρίζοντας τη μοίρα μας, θέλουμε κι εμφάνιση βγαλμένη από περιοδικό γνωστού οίκου.

Ρε πλάκα κάνουμε και μεταξύ μας τώρα; Έρχεται ένας άνθρωπος που ξέρει να μιλήσει, έχει αντίληψη, ζει σε ρεαλιστικό περιβάλλον και θα ενοχληθούμε απ’ την πλατιά του μύτη ή την ουλή στην κάτω γνάθο; Καλά να πάθουμε και ψάχνουμε το μυαλό μέχρι τα βαθιά γεράματα τότε και μάλιστα μάταια.

Ε, βέβαια, έχετε συναντήσει πολλούς να λένε «δεν πειράζει που σ’ εμφάνιση είναι μέτρια η κατάσταση, τουλάχιστον έχει απέραντο εσωτερικό κόσμο». Σοβαρά, έτσι κάνετε συστάσεις εσείς; «Μην κοιτάτε τα παραπάνω κιλά, έχει τεράστιο μυαλό και τον επέλεξα ή γι’ αυτό την ερωτεύτηκα», ποτέ κανένας δε θα τολμούσε να πει κάτι τέτοιο.

Δε θέλουμε τη μέτρια εμφάνιση, δε θέλουμε ψεγάδια, θέλουμε την πιο άψογη εμφάνιση τιγκαρισμένη από μυαλό και πνεύμα. Λίγο εγωιστικό και πλασματικό δεν είναι αυτό;

Έρχεται επιτέλους ένας άνθρωπος να μας προσεγγίσει κι όχι τίποτα άλλο, έχει και κάτι να μας πει, κάτι να μας γοητεύσει, κι εμείς τσεκάρουμε την οδοντοστοιχία αν είναι ολόισια. Σαν τη γνωστή παροιμία με το γαϊδουράκι. Αυτό είμαστε κι εμείς. Λέμε το ποίημα περί στοχασμών κι επί της ουσίας ενδιαφερόμαστε για το «θεαθήναι» που μπορεί να μας προσφέρει.

Κι άντε και δώσαμε ευκαιρία στη μέτρια εμφάνιση λόγω της τρομερής οξυδέρκειας που διέθετε το άτομο αυτό, όταν περάσει από δίπλα μας κανένα ζευγάρι ψεύτικου στήθους ή κανένας -τεχνητά- μαυρισμένος γκόμενος, τα ματάκια μας παριστάνουν μηχάνημα κουλοχέρη. Γιατί αφού αυτό μας ενδιαφέρει, δε σταματάμε να παραπονιόμαστε ότι δε βρίσκουμε αυτόν τον άνθρωπο που θα μας συνεπάρει με τα ψυχικά του χαρίσματα; Αφού στη σέλφι που θ’ αναρτήσουμε για να δειχτούμε, οι ψυχικές αρετές δε φαίνονται καλά στην ανάλυση των τάμπλετ, τι ταλαιπωρούμε τους ανθρώπους που κρύβουν θησαυρούς; Γιατί είμαστε κι εμείς μια ποσότητα απ’ τη μάζα που κοροϊδεύουμε.

Τ’ ωραίο ποιο είναι όμως; Τ’ ότι εμείς οι ανιχνευτές του τέλειου συντρόφου, όχι μόνο δεν έχουμε τίποτα νοητικά και ψυχικά να δώσουμε, αλλά είμαστε και παραείμαστε μέτριας εμφάνισης. Και το περίεργο είναι το γιατί η μέτρια ή κι η κακή εμφάνιση θεωρείται μειονέκτημα. Κάτι τέτοιοι άνθρωποι είναι που σου μπλοκάρουν τις σκέψεις και σου καίνε καρδιές, πνεύμονες κι όλα τα ζωτικά όργανα. Έχουμε στην μπούκα την εμφάνιση πρώτον γιατί εμείς δεν είμαστε τέλειοι και δεύτερον γιατί τέτοια πρότυπα έχουν πάρει αξία στις μέρες μας. Της δήθεν εμφανισιακής τελειότητας τα πρότυπα. Γι’ αυτό άλλωστε και μένουμε μόνοι σαν τα λεμόνια. Δεν έκανε ρίμα η πρόταση, αλλά κάπως έτσι το λένε.

Ρίχνουμε όλη την προσοχή μας να φτιάξουμε το έξω όπως-όπως και ξεχνάμε το μέσα. Αυτό που μαγεύει και δίνει διάρκεια στους ανθρώπους, δηλαδή. Αυτό που τρέφει τις σχέσεις όταν το μέικ-απ τελειώσει ή όταν η κοιλίτσα ξεπροβάλλει. Θυσιάζουμε ψυχές και μυαλά για μια σέλφι και για μια σύσταση στην παρέα μας. Και κάπως έτσι καταλήγουμε σε κουνιστές πολυθρόνες να πηγαινοερχόμαστε και κάτι γάτες ανάμεσα στις πατούσες μας.

Ή κόψτε το ποίημα περί διέγερσης των εγκεφαλικών κυττάρων ή αλλάξτε τα φίλτρα αναζήτησης ή έστω βολευτείτε χωρίς μουρμούρες στην εκθαμβωτική βιτρίνα που εν τέλει αν επισκεφθούμε δε θα βρούμε ούτε στο νούμερό μας ούτε εννοείται και στο αγαπημένο μας χρώμα.