Τι γίνεται με τον κόμπο όταν φτάνει στο χτένι;

Τη μέρα εκείνη που θα ξυπνήσεις και θα ‘χεις βρεθεί στο κρεβάτι σου με το κεφάλι προς τα κάτω ή θα κρέμεσαι απ’ τα αριστερά στο κενό του κρεβατιού, είναι κι η στιγμή που ο δικός σου «κόμπος» ετοιμάζεται να σε καλημερίσει. Ναι, ο γνωστός, αυτός που φράκαρε στο χτένι.

Είναι η μέρα εκείνη που ακόμα και στον ύπνο σου, το σώμα σου έχει πάρει θέση ετοιμότητας προς την έξοδο κινδύνου. Την εξώπορτα. Δική σου ή κάποιου άλλου η εξώπορτα -δε μας νοιάζει, είναι ο τρόπος που θα σε βγάλει απ’ το χτένισμα του κόμπου, προς στιγμήν. Και δηλαδή τι; Με την πρώτη δυσκολία, τον πρώτο κόμπο, σπάμε τα χτένια και τις βούρτσες και την κάνουμε;

Μάλλον ναι. Την κάνουμε γιατί δε θέλουμε να σπάσουμε αξίες και τσατσάρες ή γιατί δε το ‘χουμε και πολύ με τις δυσκολίες; Η απάντηση είναι, πως την κάνουμε απλά για να πάρουμε αέρα. Δε μίλησε κάποιος για εγκατάλειψη, αλλά για time out. Λίγα λεπτά για να κάνεις ένα τσιγάρο, να πιεις δυο γουλιές νερό, ακόμα και να πάρεις στα γρήγορα ένα αεροπλάνο γιατί σε κυνηγάνε να πληρώσεις το ενοίκιο, είναι μια ανάσα. Μια παύση.

Ο κόμπος ερχόταν όσο χτένιζες τη ζωή σου. Του κερατά, τόσο λεία μαλλιά έχεις και καλοχτενισμένα που ξαφνιάστηκες όταν σε πόνεσαν στη χτένα; Το ‘ξερες απλά ανέβαλες εκείνο το τσιγάρο, εκείνα τα εισιτήρια ή ακόμα και ν’ ανάψεις τα φώτα της εξόδου κινδύνου για να μην καις ρεύμα. Ο κόμπος έφτασε στο χτένι κι εσύ ανεβαίνεις στη ζυγαριά για να επισημοποιήσεις το βάρος του στη ζωή σου.

Μισό λεπτό. Κοιτώντας μια άλλη οπτική, οι κόμποι δεν είναι και τόσο κακοί κάποιες φορές. Χρησιμεύουν για να μη λυθεί κάτι, για να μη χάσουμε το κορδόνι μας -που γλιστράει μες στο ύφασμα- ή ακόμα και για να ενωθούν δυο σπασμένα μέρη. Χρήσιμο έως κι ενωτικό θα τον χαρακτήριζε κανείς τον κόμπο. Γιατί εμείς λυσσάμε και μοιράζουμε ρητά τόσα χρόνια για τη λεβεντιά του που φτάνει στο χτένι;

Γιατί αυτός ο κόμπος έγινε χωρίς τη συναίνεσή μας. Δεν τον κάναμε εμείς, έγινε κατά λάθος ή εν αγνοία μας. Γι’ αυτό. Και ναι, αυτός ο κόμπος ενοχλεί κι οδηγεί σε κόψιμο της τούφας. Εκτός αν το ‘χεις με την υπομονή και θες να κάτσεις να ξεμαλλιαστείς και να φωνάζεις για καμιά ώρα, μέχρι -κάπως- να υποχωρήσει το κουβάρι.

Όταν νιώσεις ότι δεν πάει άλλο και λυπάσαι τη βούρτσα που αγόρασες απ’ το χαρτζιλίκι σου, κόψε την τούφα. Μην ξυρίσεις όλο το κεφάλι σου, απομόνωσε την τούφα. Καν’ το λιγότερο επίπονο για ‘σένα. Μπορεί τελικά λάθος χτένα ν’ αγόρασες κι αν έπαιρνες την άλλη με τα μεγαλύτερα κενά στα χτένια, να μην ήταν κόμπος, αλλά μια καλοχτενισμένη τούφα.

Φταίει η οπτική των πραγμάτων, φταίει το τι άλλο σ’ απασχολεί όταν χτενίζεσαι και βρίσκεις και στο χτένισμα ζόρια, φταίει ότι αναβάλλεις το κομμωτήριο ή ότι πάνε χρόνια που έχεις ν’ αλλάξεις σαμπουάν. Φταίνε πολλά. Μπορεί τελικά ο κόμπος να σε βοηθήσει πέρα από στιγμιαίο πόνο και κάτι νεύρα. Χαλάλι. Ευτυχώς είναι ένας και δεν είναι σ’ όλα τα μαλλάκια σου. Μην είμαστε κι αχάριστοι και τα βλέπουμε όλα κατά μας.

Πάρε το διάλειμμά σου, άνοιξε την πόρτα. Μπορεί όταν επιστρέψεις να έχει υποχωρήσει απ’ το φρέσκο αεράκι, μπορεί βέβαια και να τον έμπλεξε χειρότερα ο αέρας. Πάρε όμως το χρόνο σου. Επειδή πονάς, μη δράσεις παρορμητικά. Άλλαξε όλους τους παραπάνω παράγοντες κι αν δεις ότι παραμένει εκεί, σήκω και πάρε και ψαλίδι και μαχαίρι αν χρειαστεί. Με θράσος. Όμως θα ξέρεις ότι προσπάθησες να πάρεις το χώρο σου, ότι άλλαξες οπτική γωνία, άλλαξες σαμπουάν, ότι πάλεψες να ξάνεις τις πέντε -ίδιες- τρίχες δυο ώρες τώρα και πονάς περισσότερο κι απ’ την αρχή. Επιβεβαιώσου ότι εξαντλήθηκε καθετί που θα σε σώσει απ’ το κούρεμα. Απ’ τη φυγή. Την εξαφάνιση. Θέμα συνείδησης πείτε το ή κι εγωισμού. Ό,τι περισσεύει του καθενός μας.

Αν όσα προσπάθησες ήταν άσκοπα εν τέλει κι ο κόμπος ο ρουφιάνος σου ‘χει στρίψει το δέρμα και πονάς, μη λυπηθείς, κόψ’ τον μ’ ό,τι έχεις εύκαιρο. Καψ’ τον αν χρειαστεί. Είχες την τύχη να τον «τρακάρεις» με τη χτένα σου και να μη σου κρύβεται μες τις τρίχες, είχες την προθυμία να τον ελαφρύνεις, αλλά εκείνος ίσως και να παραμένει εκεί. Τότε ούτε μίσος έχεις ούτε απωθημένα. Ελευθερία ζητάς από καταστάσεις που σε βαραίνουν και σε τραβάνε απ’ τη ρίζα.

Κόμπος ασυναίνετος, είναι κόμπος εμπόδιο -αυτό θα κρατήσουμε για να κατανοηθούν όλα. Εμπόδια συναντάμε αλλά αν δεν τα ξεπερνάμε ενώ -στ’ αλήθεια- προσπαθήσαμε, κάνουμε μια αναστροφή και παίρνουμε άλλη έξοδο στην εθνική. Τίποτα δεν είναι μονόδρομος, κανένα χτένι δεν είχε προηγούμενα με την πάρτη μας. Και τσάμπα το πολυσυζητάμε, αφού ήδη κάποιος κλείνει ραντεβού για κούρεμα και κάποιος άλλος είναι στα διόδια της επόμενης εξόδου. Εσύ, δεν είπες, σε ποια πλευρά του κρεβατιού ξύπνησες σήμερα;