Ακόμα κι αν φτάνεις στην έξοδο, να μένεις

Οι ανθρώπινες σχέσεις, όπως κι η αλήθεια, κινούνται κάπου στη μέση. Δε βρίσκονται στο απόλυτο άσπρο ή μαύρο. Ανατέλλουν κάπου ανάμεσα στο γκρίζο. Σε όλες εκείνες τις μοναδικές αποχρώσεις που διαμορφώνουν οι αναμείξεις των χρωμάτων. Κάθε σχέση –κυρίως οι ερωτικές– περνάει τις φάσεις της όπως και το φεγγάρι: Άλλοτε είναι ολόκληρες, άλλοτε μισές, άλλοτε γεμάτες κι άλλοτε αδειάζουν, μόνο για να γεμίσουν ξανά. Δεν είναι πάντα όλα ανθισμένα, μαζί με τα ροδοπέταλα υπάρχουν κι αγκάθια, απλά κάποτε το ένα υπερισχύει του άλλου.

Κι έτσι συναντάς εκεί έξω ζευγάρια κι απορείς πώς αυτοί άνθρωποι είναι μαζί κι αντίστοιχα ζευγάρια που τα βλέπεις και νομίζεις πως ήταν μαζί από πάντα. Ένα «μαζί» που ήταν μονόδρομος κι ένα «πάντα» σαν σύμβαση αορίστου χρόνου μα συνεχώς αυτόματα ανανεωμένη. Χαζεύοντάς τα, θεωρείς ότι είναι τόσο ταιριαστά κι ερωτευμένα που το να κρατήσουν ο ένας τον άλλον θα ‘ταν μάλλον εύκολο σε έναν κόσμο δύσκολο.

Η αλήθεια, όμως, είναι πολύ διαφορετική από αυτή την εκδοχή που τα παραμύθια έχουν καλλιεργήσει στο μυαλό μας για το ιδανικό, που κυλά αβίαστα, χωρίς μουντάδες. Πάντα σκάνε καταιγίδες και δεν υπάρχει άνθρωπος που να μην έχει σκεφτεί τον χωρισμό, ανεξάρτητα απ’ το πόσο ερωτευμένος ήταν. Το φινάλε σε στιγμές κρίσιμες έχει περάσει απ’ το μυαλό όλων. Σ’ άλλους πέρασε και δεν ακούμπησε και σ’ άλλους τους ρήμαξε.

Το ενδεχόμενο του τέλους σε μια σχέση μπαίνει σχεδόν αυτόματα με τη δημιουργία της –καθώς, αν θέλουμε να ‘μαστε ρεαλιστές, ξέρουμε πως τίποτα δεν κρατάει για πάντα– κυρίως, όμως, φουντώνει μέσα στις δύσκολες φάσεις. Οι στιγμές που αγγίζουν κόκκινο σε κάθε σχέση και δημιουργούν αμφιβολίες είναι εκείνες μετά από έναν έντονο καβγά, ένα αδιέξοδο που δεν οδηγεί πουθενά,  στιγμές που νιώθεις πως η επικοινωνία έχει χαθεί. Εκείνα τα δευτερόλεπτα που θεωρείς πως η κοινή πορεία έχει βαλτώσει, που απογοητεύεσαι ή θυμώνεις, που απελπίζεσαι, που κουράζεσαι, που σκέφτεσαι να παραιτηθείς.

Καθένας στα ζόρια ψάχνει την πιο αναίμακτη λύση. Για κάποιους ο χωρισμός είναι μονόδρομος, ίσως λύτρωση. Κάποιοι φεύγουν απ’ το γήπεδο πριν ολοκληρωθεί ο αγώνας. Άλλοι προτιμούν να λήγουν το ματς ισοπαλία στο ενενήντα χωρίς να πάνε στην παράταση. Κι ας υπάρχει η πιθανότητα ο αγώνας να ανατραπεί. Υπάρχουν, όμως, κι εκείνοι που δε σταματάνε να τα δίνουν όλα, αν δεν ακουστεί το τελευταίο σφύριγμα.

Μην πιστεύεις πως και τα πιο ευτυχισμένα ζευγάρια δεν έχουν φτάσει κάποτε ένα βήμα πριν τον χωρισμό. Μπορεί να δείχνουν πλήρεις, μπορεί κι όντως να ‘ναι, μα ποτέ δεν ξέρεις τι γίνεται μόλις η πόρτα του σπιτιού κλείσει. Θα υπάρξουν οι όμορφες στιγμές, οι ήρεμες, οι εκστασιασμένες, οι γεμάτες γέλια και χάδια. Θα υπάρξουν όμως κι ανασφάλειες, νεύρα, φωνές, κλάματα.

Αν τους βλέπεις ακόμα μαζί είναι γιατί η επιθυμία του να ‘ναι μαζί ήταν πιο δυνατή από καθετί που οδήγησε σ’ ένα απογοητευμένο ή εγωιστικό «φύγε». Γιατί ξεπέρασαν κάθε εμπόδιο, γιατί άντεξαν τις μπόρες για να απολαύσουν ξανά λιακάδες. Αν τους βλέπεις ακόμα μαζί είναι γιατί η επιθυμία τους να κοιμούνται και να ξυπνούν πλάι-πλάι εξαφάνισε κάθε αμφιβολία μήπως θα ‘ταν όλα ευκολότερα αν θα ‘ταν χώρια.

Προφανώς και κάποια στιγμή, ίσως στην αρχή, ίσως μετά την κούραση της χρόνιας τριβής, ο χωρισμός ήταν μια πιθανή λύση. Άλλωστε, είναι στη φύση των ανθρώπων να προτιμούν το εύκολο και να φυγοπονούν. Σκέφτηκαν να τα παρατήσουν, να σταματήσουν να προσπαθούν, να πάνε απλά στο επόμενο. Εκείνη η τζούρα, όμως, ολοκλήρωσης που παίρνουν κάθε που βλέπουν τον άνθρωπό τους εκτός από ισχυρό ναρκωτικό είναι κι ισχυρό αναλγητικό για να ξεχάσουν οτιδήποτε άσχημο προηγήθηκε.

Τα πιο ευτυχισμένα ζευγάρια δε ζουν στη σφαίρα του φανταστικού, δε βάφονται σε αιώνιο ροζοκόκκινο. Ζουν σε όλο το φάσμα της παλέτας κι εκεί ακριβώς έγκειται η μαγεία τους: ξέρουν πότε να μετατρέψουν το σκούρο χρώμα σε ανοιχτό. Οπλίζονται με υπομονή, θάρρος και συνέπεια. Έπειτα από κάθε τσακωμό βρίσκουν τον λόγο που μπήκαν σε αυτή τη σχέση κι όχι τον λόγο για να βγουν. Ζυγίζουν τις στιγμές ευτυχίας κι όχι εκείνες της δυστυχίας.

Μια σχέση είναι ένας ζωντανός οργανισμός. Είναι σαν ένα λουλούδι. Όσο το ποτίζεις, τόσο ανθίζει. Όσο άσκοπα χαλάς, ωστόσο, το νερό σου, τόσο κινδυνεύει να σαπίσει. Το λουλούδι ψάχνει το φως για να τραφεί. Το ίδιο φως ψάχνει κι η σχέση σου. Αλίμονο αν με τα δάκρυα την σαπίσεις, αλίμονο αν με το φως την κάψεις. Θέλει λίγο απ’ όλα στον σωστό χρόνο κι ακριβή δόση, έτσι ώστε το αποτέλεσμα να ‘χει τρεις λέξεις, το «μαζί» και το «για όσο».