Αν δεν κάνεις ό,τι θες, έστω μην κάνεις ό,τι δε θες

Θέλω: ρήμα μεταβατικό, που μεταφράζεται ως επιθυμώ, προσπαθώ και ζητάω. Ρήμα μείζονος σημασίας στη ζωή σου, καθώς από μωρό μαθαίνεις να θέλεις. Μαθαίνεις να λαχταράς, να προσπαθείς και να ψάχνεις. Και κάπου στην πορεία των δικών σου «θέλω» συναντάς τα «πρέπει» των άλλων, κι η σύγκρουση μοιάζει αναπόφευκτη. Αν είσαι συναισθηματικός τύπος, οι επιθυμίες σου ξεπερνούν κάθε εμπόδιο. Αν πάλι είσαι λογικός, περαστικά σου, καθώς κάθε «πρέπει» παίρνει απ’ το «θέλω» πανηγυρική ρεβάνς.

Στα αισθηματικά, κυρίως, έχεις μάθει πάντα να διαχωρίζεις το «θέλω» απ’ το «πρέπει», αλλά ποτέ δεν έμαθες να διαχωρίζεις τα «θέλω» μεταξύ τους.  Σκέφτηκες ποτέ πως, ναι, ίσως δεν μπορείς να κάνεις πάντα αυτό που θες, αλλά –κι είναι μεγάλη η δύναμη αυτού του «αλλά»– μπορείς πάντα να μην κάνεις αυτό που δε θέλεις στο πλαίσιο μιας σχέσης; Αν θεωρούσες πως είναι μονόδρομος, τότε μάλλον ήρθε η στιγμή να αναθεωρήσεις.

Πολλές φορές, έχεις κληθεί στη ζωή να παραμερίσεις κάποιες επιθυμίες σου, να τις αναβάλεις, μεταθέτοντάς τις στο πίσω μέρος του μυαλού σου, γιατί τα όρια της λογικής υπήρξαν πιο δυνατά. Δεν έχεις πάντα τη δυνατότητα να ακολουθήσεις εκείνον τον δρόμο που πιστεύεις ότι οδηγεί στην ευτυχία. Δεν μπορείς πάντα να κάνεις τα πράγματα με τον τρόπο που λαχταράς εσύ. Η ζωή δε σου δίνει πάντα –καλώς ή κακώς–, μαζί με την επιθυμία σου, ένα εισιτήριο κι ένα συγχωροχάρτι. Χαρίζει ρίσκα κι απαιτεί τόλμη και θάρρος. Κάποιες φορές, δεν έχεις τη δυνατότητα να ακολουθήσεις εκείνον για τον οποίο χτυπά η καρδιά σου, όσο κι αν το ποθείς.

Σε μια σχέση, δεδομένου ότι συνυπάρχεις μ’ έναν άλλον άνθρωπο, δεν είναι πάντα εφικτό να κάνεις διαρκώς εκείνα που ονειρεύεσαι. Η πραγματικότητα απέχει πολύ απ’ τα παραμύθια και τις υπέροχες ιστορίες αγάπης που είναι γραμμένες με ολέθρους κι υπερβάσεις. Η φρενίτιδα της καθημερινότητας, το άγχος της επιβίωσης και το αίσθημα του να βγει πέρα άλλη μια μέρα, μετατρέπουν την επιβίωση σε ψυχροπολεμικό παιχνίδι, χωρίς ωστόσο ξεκάθαρο νικητή κι ηττημένο.

Δεδομένης, όμως, αυτής της κατάστασης και γι’ αυτούς ακριβώς τους λόγους, μπορείς πάντα να μην κάνεις εκείνα που δε θες. Μπορείς πάντα να αποτρέψεις εκείνα που, αν τα πραγματοποιήσεις, θα σε φθείρουν ή έστω θα σε απογοητεύσουν. Αν δε γουστάρεις τους καβγάδες, να μην τους προκαλείς ή να μην τους συνεχίζεις. Αν δεν αντέχεις τις εντάσεις, να μη συμμετέχεις σε αυτές. Όσα «θέλω» σου δίνει η ζωή, άλλα τόσα «δε θέλω» σου φέρνει πίσω. Στο χέρι σου είναι ποια πόρτα θα ανοίξεις για να μπεις μέσα.

Το να μην κάνεις εκείνα που δε θες είναι μια ανάβαση επιβίωσης, πολύ πιο σημαντική από εκείνον τον περίπατο που κάνεις για τα πράγματα που θες. Απαιτεί περισσότερη ψυχραιμία, νηφαλιότητα και καθαρότητα σκέψης και συναισθήματος. Το να υποκύψεις είναι το μόνο εύκολο, το να αντισταθείς όμως σε έναν κόσμο χωρίς κόκκινες γραμμές κι αντιστάσεις, παραμένοντας ακέραιος στην επιθυμία σου, είναι ανεκτίμητο.

Το «θέλω» είναι πάντα το ίδιο ή και περισσότερο ισχυρό, όταν συνοδεύεται από μία άρνηση. Σαφώς, δεν είναι εύκολη υπόθεση να αποφεύγεις και να προσπερνάς όσα δε θες, μα είναι το ίδιο δυνατή η αίσθηση της επιτυχίας που νιώθεις όταν, τελικά, τα καταφέρεις. Αν, για παράδειγμα, δεν είσαι από εκείνους που ζηλεύουν μέσα σε μια σχέση, δεν υπάρχει λόγος να μπεις σε αυτή τη διαδικασία, όσο κι αν αγαπάς τον άνθρωπο που ‘χεις δίπλα σου, όσο κι αν είναι ανοιχτό το παραθυράκι και σε καλεί να πηδήξεις μέσα. Η επιλογή του να μην μπεις στη διαδικασία είναι πιο δυνατή απ’ το να υποκύψεις, τελικά.

Οι μεγαλύτερες επιτυχίες του θεάτρου παίχτηκαν από ηθοποιούς σε κόντρα ρόλο. Η ζωή, όμως, κι ειδικότερα οι ερωτικές σχέσεις δεν είναι παράσταση, να δίνεις μάχη με τον εαυτό σου σε αντίρροπο άνεμο. Δεν είσαι μόνο όσα κάνεις, είσαι (περισσότερο) κι όσα δεν κάνεις. Δεν είσαι μόνο όσα θες, είσαι (κυρίως) κι όσα δε θες. Δεν είσαι μόνο «θέλω» ή «πρέπει», είσαι και «θέλω» ή «δε θέλω». Να κάνεις πάντα όσα θες για τον άνθρωπό σου, να μην κάνεις όμως ποτέ όσα δε θες για ‘σένα.