Αναζητάμε όσα κανείς άλλος δεν είδε και σκαλώνουμε μ’ αυτά

«Όταν είσαι ερωτευμένος νιώθεις το ίδιο ανεβασμένος όπως θα ένιωθες αν έπαιρνες κοκαΐνη», σύμφωνα με τη νευροεπίστημονα Lucy Brown. Το μυαλό ενός ερωτευμένου λειτουργεί το ίδιο με το μυαλό ενός ναρκομανή. Κι εσύ διαλέγεις τη δόση που θα το ταΐσεις. Οι λεπτομέρειες γεμίζουν το πιάτο του έρωτά σου κι αρχίζεις να γεύεσαι αργά κι απολαυστικά τη δόση σου, ευχόμενος να μην τελειώσει ποτέ η μερίδα σου.

Δεν κοιτάς απλά το έτερον σου ήμισυ· το χαζεύεις. Κολλάς στον άλλο όπως εκείνα τα χριστουγεννιάτικα βράδια, όταν ήσουν παιδί, δίπλα στο τζάμι να βλέπεις τη βροχή να πέφτει και τίποτα άλλο να μη στέκεται ικανό να σου αποσπάσει την προσοχή. Παρατηρείς μικρολεπτομέρειες πάνω του που μόνο ένας ερωτευμένος θα πρόσεχε.

Είναι όλα εκείνα τα σημεία στη σχέση σας που κάνουν εσάς τους δύο ως μονάδες ξεχωριστές και στη μαθηματική πράξη το αποτέλεσμα αποτελεί εξαίρεση σε οποιοδήποτε γραμμένο ή άγραφο κανόνα. Λεπτομέρειες που υπάρχουν μόνο στο μυαλό ενός ερωτευμένου κι ορίζουν τη διαφορά μιας σχέσης δυνατής κι όχι τυπικής.

Καταλαβαίνεις ότι ο δέκατος τρίτος θεός, ονόματι Έρως, σε χτύπησε με τα βέλη του όταν πιάνεις τον εαυτό σου να χάνεται στον άλλο. Οι λεπτομέρειες κάνουν τη διαφορά, λένε, όπως κι εκείνο το λακκάκι που ξεπροβάλλει όταν γελάει με κάτι αστείο που είπες. Οι κόρες των ματιών που διαστέλλονται σε κάθε έντονο συναίσθημα που βιώνετε μαζί όπως η χαρά, ο ενθουσιασμός κι η σεξουαλική επιθυμία. Οι ορμόνες του έρωτα και των συναισθημάτων όπως η ντοπαμίνη, η ωκυτοκίνη κι οι ενδορφίνες που εκρήγνυνται σε κάθε βλέμμα κι άγγιγμά σας.

Κοιτάς τον άνθρωπο που έχεις απέναντί σου κι αρχίζεις και παρατηρείς λεπτομέρειες που κανείς άλλος δεν έχει προσέξει. Τα σκούρα μαλλιά και τα μελιά μάτια πια δε σε καλύπτουν και ξεκινάς σαν άλλος Σέρλοκ Χολμς να ψάχνεις πάνω στο σώμα του ανθρώπου που ερωτεύτηκες τα σημάδια εκείνα που κανείς άλλος δεν μπήκε στον κόπο να προσέξει.

Οτιδήποτε ορατό στους τρίτους δε σου αρκεί. Πάντα ψάχνεις να βρεις κάτι που τόσοι και τόσοι που πέρασαν απ’ τη ζωή του δεν κατάφερε κανείς να το βρει. Όπως εκείνο το σημάδι στο πόδι που με τα ρούχα είναι πάντα καλυμμένο και μπροστά σου είναι πάντα ακάλυπτο, γυμνό. Εκείνο που βλέποντάς το πιστεύεις ότι σχηματίζει έναν κύκλο μισό κι εύχεσαι κάπου πάνω στο δικό σου κορμί να υπάρχει το άλλο μισό που θα τον συμπληρώσει.

Ο έρωτας είναι κάτι ουσιαστικό. Χαζεύοντας τον άνθρωπό σου προσπαθείς να βρεις τη λεπτομέρεια εκείνη που τον κάνει τόσο ουσιαστικό για εσένα. Σε έναν κόσμο τόσο επιφανειακό όσο οι μαρκίζες με τα LED φώτα έξω απ’ τα hotspot της πόλης, εσύ ψάχνεις εκείνο το απαρατήρητο, αλλά τόσο γουστόζικο μπαράκι που φτιάχνει μοναδικά κοκτέιλ, που θα σε κάνει να πιεις μέχρι να μεθύσεις. Μεθάς με τις λεπτομέρειες του που στον δικό σου κόσμο –εκείνον των αισθήσεων και των παραισθήσεων– κάνουν τη διαφορά.

Ξέρεις πως όταν θα πεις κάτι άσχετο και θα γελάσετε θα τρίψει τον αντίχειρά του τρεις φορές και συνάμα το γέλιο του θα είναι  3/4 αφήνοντας μόνο τα δύο μπροστινά δόντια του να φανούν, πως κάθε φορά που τρώει, μετά τις δέκα μπουκιές θα αναφωνήσει το «Ουφ» που σημαίνει ότι χόρτασε, θα σε κοιτάξει, θα πιει μισό λίτρο νερό και θα στρίψει το τσιγάρο να ‘ναι έτοιμο για να το καπνίσει.

Προσέχεις εκείνα τα μικρά πράγματα που έκαναν στα μάτια σου αυτόν τον άνθρωπο μεγάλο. Συνθήκες που σε άλλους ανθρώπους δεν έχεις παρατηρήσει ποτέ γιατί σου περνούσαν αδιάφορες. Σε αυτόν, όμως, είναι χαριτωμένες. Είναι οι λεπτομέρειες εκείνες που σε έκαναν να τον αγαπήσεις, να τον ερωτευτείς και να γίνει μέρος της ζωής σου, ίσως η ζωή σου.

Έχεις μάθει πια τη στάση που κοιμάται και θες τόσο πολύ να του σπάσεις εκείνο το πόδι που τεντώνει για να βολευτεί κι εσένα σε ενοχλεί, αλλά όταν κοιμάσαι μόνος σου σού λείπει και το αναζητάς στο μισοάδειο σου στρώμα. Όταν τον νευριάζεις ξέρεις πια ότι θα κουνήσει τα χέρια σαν πολιτικός σε προεκλογική εκστρατεία προκειμένου να σε πείσει και στο τέλος θα καπνίσει μια δυνατή τζούρα απ’ το τσιγάρο που κρατά. Ξέρεις πόση ώρα χρειάζεται να αποκοιμηθεί, σε ποιο λεπτό της μέρας θα σε σκεφτεί. Ξέρεις πως όταν ανοίξει τα μάτια το πρωί κι είσαι στο διπλανό μαξιλάρι θα κάνει πάντα την ίδια κίνηση· θα κουρνιάσει στην αγκαλιά σου και με το δεξί χέρι θα σου χαϊδέψει το μάγουλο φέρνοντάς σε κοντά του για να σου δώσει ένα φιλί κοιτώντας σε στα μάτια λέγοντάς ψιθυριστά: «Καλημέρα, μωρό μου».

Βλέπεις τον άνθρωπό σου να λάμπει όταν σε κοιτά. Φοράει ρούχα που του έχεις αγοράσει εσύ και σε κοιτάζει με εκείνο το ύφος έτοιμο να σε πλανέψει κι εσύ χωρίς αντίσταση θα προσγειωθείς στην αγκαλιά του. Ξέρεις πια τις εκφράσεις του προσώπου και του κορμιού στις στιγμές της απόλυτης ηδονής και το φιλί που θα σου δώσει στο μέτωπο για να σε ευχαριστήσει για την πίστα που καταφέρατε να περάσετε μαζί για ακόμα μια φορά. Παρατηρείς όλα εκείνα που καμιά σημασία δεν έχουν για κανέναν, παρά μόνο για σένα και τα κρατάς στη βαλίτσα σου σαν επτασφράγιστο μυστικό.

Κι επειδή τα μάτια λένε πάντα την αλήθεια, όσες συνήθειες και να ‘χεις προσέξει πάντα στο βλέμμα θα καταλήγεις για να πάρεις τις απαντήσεις που θες απ’ το αντικείμενο του πόθου σου. Υπάρχουν οι μεν, που εκδηλώνουν όσα αισθάνονται, υπάρχουν όμως κι οι δε, που το δείχνουν με πράξεις χωρίς να πουν λέξη. Σε όποια κατηγορία κι αν ανήκει ο άνθρωπος που έχεις δίπλα σου, να θυμάσαι πως στο γαϊτανάκι των λεπτομερειών δεν παίζεις μόνος. Όσες κι αν έχεις παρατηρήσει εσύ, άλλες τόσες έχει παρατηρήσει κι εκείνος.

Και μεταξύ μας, είναι ωραίο κάποιος να θυμάται τις επιθυμίες σου, τα μικρά και αυθόρμητα πράγματα που κάνεις και να βλέπει πάντα τη διαφορά που κανείς άλλος δεν είδε, να βάζει στο μικροσκόπιο εσένα όπως είσαι και να σε γνωρίζει πραγματικά, γιατί όλα εκεί αρχίζουν, κρίνονται και τελειώνουν· στις λεπτομέρειες.