Άνθρωποι στη ζωή σου πάνε κι έρχονται. Κάποιους τους γνώρισες στην ουρά για την εγγραφή στο πανεπιστήμιο, κάποιους (πιο πριν) κάπου εκεί στις πρώτες τάξεις του σχολείου, με κάποιους μένατε στην ίδια γειτονιά. Άνθρωποι που μπήκαν στην καθημερινότητά σου, έγιναν μέρος της ζωής σου και του εαυτού σου. Συνεχίσατε να περνάτε μερόνυχτα μαζί και –το πιο βασικό– να μεγαλώνετε μαζί.
Μαζί τους μοιράστηκες χαρές, λύπες, ξενύχτια. Στομαχόπονους απ’ το γέλιο που κατέληξαν σε αναφιλητά από δάκρυα. Στιγμές μοναδικές που όταν τις ζούσατε είχατε την ψευδαίσθηση πως θα κρατήσουν για πάντα. Ξαφνικά οι συνθήκες της ζωής σας άλλαξαν κι οι προτεραιότητες σας ακολούθησαν από πίσω. Δύο πράγματα έμειναν, όμως, σταθερά στη σχέση σας: η αμοιβαία εμπιστοσύνη κι η οικειότητα.
Τα προγράμματά σας άλλαξαν κι οι παλιές συνήθειες δεν είναι πια οι ίδιες. Τα σταθερά σας ραντεβού σε έναν κόσμο που ολοένα κι αλλάζει μειώθηκαν κι έφτασε η στιγμή να σκέφτεσαι τι συμβαίνει. Η αλήθεια είναι ότι όλες οι σχέσεις κάποια στιγμή περνάνε την κρίση τους. Λειτουργούν σαν το χρηματιστήριο κατά κάποιο τρόπο: φοβάσαι να παίξεις, αλλά ξεκινάς, ποντάρεις λίγα, μετά περισσότερα και στο τέλος εθίζεσαι στο σκαμπανέβασμα της μετοχής που κρατάς στα χέρια σου κι αρνείσαι πεισματικά να εγκαταλείψεις το παιχνίδι.
Στις φιλικές σχέσεις δε, το κόκκινο καμπανάκι αρχίζει να χτυπά εκεί που ο φίλος αρχίζει να αρνείται τις προτάσεις σου. Δε σε είχε συνηθίσει σε τέτοιες συμπεριφορές κι αρχίζει να σε παραξενεύει το γεγονός πως το «ναι σε όλα» έγινε «ίσως» και πια «όχι». Στην αρχή το αποδίδεις στην οικειότητα που έχετε αναπτύξει. Δεν πετάς και στα σύννεφα, αλλά το αποδέχεσαι με τιμή γιατί σκέφτεσαι πως νιώθει άνετα ώστε να λέει «όχι» και να είναι ειλικρινής. Κι αν ένα άτομο δε νιώθει 100% ο εαυτός του για να σου πει όσα αισθάνεται, τότε τι;
Στην αρχή το περνάς έτσι, δε δίνεις σημασία, αδιαφορείς μέχρι που συνειδητοποιείς πως τα δεδομένα έχουν αλλάξει παντελώς. Η απόρριψη δεν είναι μία. Ή μάλλον είναι μία και διαρκής. Τα πρώτα νεύρα έρχονται, οι πρώτοι θυμοί κι οι εγωισμοί κάνουν την εμφάνισή τους.
Όλες οι φιλίες κρύβουν κάποια χαρακτηριστικά του έρωτα μέσα τους. Όπως την εξάρτηση αλλά και την κτητικότητα. Όταν, λοιπόν, ο φίλος σου αρχίζει και σου κάνει νερά, μπαίνεις στο τριπάκι να σκεφτείς τι πήγε λάθος. Όλα αυτά με την προϋπόθεση ότι αυτή η σχέση έχει γερά θεμέλια προκειμένου να δεις τα δεδομένα σου ανοιχτά και να ξεκαθαρίσεις την όποια ομίχλη απ’ το κατά τ’ άλλα ηλιόλουστο τοπίο σου.
Οι συνεχείς αρνήσεις ως ένα σημείο είναι σεβαστές λόγω διαφορετικών προγραμμάτων και διαφορετικών ρυθμών της ζωής. Από ένα σημείο, όμως, και μετά ξεπερνούν τα όρια της απόλυτης οικειότητας που διακατέχει τη σχέση σου με αυτό το άτομο και μπαίνει ένα μεγάλο ερωτηματικό. Αρνείται γιατί όντως δεν προλαβαίνει ή απλά με αποφεύγει;
Το ταξίδι που ολοένα αναβάλλουμε είναι όντως γιατί δεν έχουμε χρόνο και χρήματα ή απλά δε γουστάρει; Τα ξενύχτια μας, οι καφέδες κι οι καφρίλες μας είναι ανύπαρκτες ή έστω μετρημένες πια, γιατί μεγαλώσαμε ή ντύσαμε την αδιαφορία μας δίνοντάς της τον χαρακτηρισμό ωριμότητα;
Όσο σκληρό κι αν είναι, όλες οι σχέσεις έχουν μια αρχή, μια μέση κι ένα τέλος. Ίσως και για τη δική σου φιλική σχέση να ήρθε το τέλμα, εκείνο το σημείο που κλείνει ο κύκλος για να ανοίξει ένας καινούργιος. Οι ανθρώπινες σχέσεις στηρίζονται στις στιγμές με εμπειρίες που χτίζουν οι άνθρωποι μεταξύ τους. Όπως, λοιπόν, καταφέρνεις να έρθεις κοντά με έναν άνθρωπο, γιατί περνάτε χρόνο μαζί και βάζετε τικ συνεχώς σε πράγματα που θέλετε να κάνετε παρέα, έτσι ακριβώς κι η συνεχής απόρριψη για κοινές εμπειρίες και στιγμές είναι κι απόρριψη προς το πρόσωπό σου.
«Το παν είναι να ‘χεις καλή παρέα» κι αυτό είναι το μεγάλο μυστικό των μακροχρόνιων σχέσεων, είτε ερωτικών είτε φιλικών. Όταν ένας «φίλος» βάζει πιο πάνω τη bucket list του από ‘σένα, ήρθε μάλλον η στιγμή να βγει απ’ τη δική σου friend list. Κάποιες φορές τα «θέλω» των ανθρώπων αλλάζουν. Σημασία έχει να έχεις καλά αντανακλαστικά και να το διορθώσεις. Οι καριέρες μπορεί να χτίζονται με τα «όχι», δεν ισχύει όμως το ίδιο και με τις φιλίες.
Τα όρια της απόρριψης λόγω οικειότητας και λόγω αδιαφορίας είναι πολύ κοντά. Η λεπτή διαχωριστική γραμμή τους εύθραυστη κι οι κινήσεις που πρέπει να ακολουθήσεις περιορισμένες· όπως ακριβώς και σε μια παρτίδα σκάκι. Δεν κερδίζει ο πιο συγκαταβατικός, αλλά εκείνος που ξέρει να κάνει ρουά ματ.
Συντάκτης: Γεράσιμος Βλαχόπουλος
Επιμέλεια κειμένου: Πωλίνα Πανέρη
Επιμέλεια κειμένου: Πωλίνα Πανέρη
