«Εγώ δεν είμαι σαν τους άλλους»

Το «για πάντα», το «εγώ ποτέ δεν…» και το «εγώ δεν είμαι σαν τους άλλους» συμπληρώνουν ξεκάθαρα την πρώτη χρυσή τριάδα στον στίβο του έρωτα. Κι αφού έχεις υποσχεθεί το «για πάντα», αποδεικνύεις μετά από λίγο πως είχε τελικά, χρονικό περιορισμό. Κι αφού έχεις χτυπήσει το χέρι στο τραπέζι, σε εκείνα τα ωραία σουαρέ με φίλους, και τόνισες με περήφανο εγωισμό «εγώ ποτέ δεν…» γύρισε το «ποτέ» σου και σε χτύπησε κατάμουτρα με τις πράξεις σου, για να μάθεις τι πρέπει να λες και τι όχι. Τι άλλο μένει καθώς μεγαλώνουμε; Α, ναι, η δέσμευσή μας πως εμείς δεν είμαστε σας τους άλλους.

Οι άνθρωποι δεν έμαθαν να υποστηρίζουν τι είναι, αλλά να προσπαθούν να πείσουν για το τι δεν είναι. Δεν ψάχνουν τον ορισμό απευθείας, αλλά με την απλή επαγωγική προσπαθούν να καταλήξουν στο συμπέρασμά τους μέσω άσκοπων και χρονοβόρων κινήσεων. Δε θα τους ακούσεις να λένε τα χαρακτηριστικά τους, αλλά θα μιλούν για όλα εκείνα που δεν είναι. «Εγώ δεν είμαι σαν τους άλλους» λένε και το κοινό γελάει απ’ το πρώτο κουδούνι, πριν καν αρχίσει η παράσταση, γιατί ξέρει τι θα επακολουθήσει.

Στην εποχή που η κόπια τρίβει τα χεράκια της στη γωνία, καθώς πέτυχε τον σκοπό της, οι άνθρωποι της ζωής σου δεν έχουν καμιά σχέση μεταξύ τους, μα με κάποιον μαγικό τρόπο καταλήγουν να ‘ναι ίδιοι. Είναι μυστήριοι, τρόπον τινά απόμακροι και το βλέμμα τους σπινθηροβόλο. Σε πλησιάζουν σταδιακά κι εσύ, ως λάτρης του μυστηρίου από παιδί, πέφτεις στην παγίδα. Έρχονται γεμάτοι, όχι με δώρα αλλά με μεγαλεπήβολες δηλώσεις, κινήσεις ενθουσιασμού κι υποσχέσεις. Υποσχέσεις που σέρνουν ελπίδες και το κουμπί SOS στο τέλος της πίστας.

Το «Εγώ δεν είμαι σαν τους άλλους» περιλαμβάνει μέσα του όλες τις ανασφάλειες και τις κακές εμπειρίες του παρελθόντος ενός ανθρώπου. Λάθη που έκανες, λάθη που σου έκαναν, πόνο που βίωσες και που προκάλεσες. Εκείνη την απόγνωση εκείνου που ξέρει και που τον κάνει να θέλει να διαφέρει. Να ξεχωρίζει απ’ τη μάζα κι ας είναι βασικό συστατικό της. Εκείνη την απογοήτευση που δε θέλησες ποτέ να δεχτείς, καθώς ο κόσμος σου γκρεμίστηκε κι έβαλες τη φράση αυτή σαν ασπίδα για τον επόμενο πόλεμο, προκειμένου να βγεις νικητής πριν καν ξεκινήσει η μάχη. Μα ξέχασες πως στο τέλος δεν κρίνεις εσύ αν είσαι σαν τους άλλους. Δυστυχώς ή ευτυχώς, οι άλλοι κρίνουν αν είσαι σαν αυτούς.

Είναι η δικαιολογία για να εξυψώσεις τον εαυτό σου και να του δώσεις ένα κίνητρο, ώστε να εντυπωσιάσεις το πρόσωπο που έχεις απέναντί σου. Είναι η ανασφάλεια που φωνάζει όλα όσα πέρασες και ταυτόχρονα την χρησιμοποιείς σαν εγγύηση και δέσμευση, τύπου «ναι, καταλαβαίνω τι έχεις περάσει, έχω περάσει τα ίδια, αλλά, πίστεψέ με, εγώ δε θα τα επαναλάβω».

Στο τέλος, όμως, αποδεικνύεται μια βαρετή δικαιολογία, που δεν έχει καμιά βάση. Καταλήγει από αποφασιστική άρνηση σε απογοητευτική κατάφαση. Από φωνή ενεργητική σε παθητική. Γιατί το υποκείμενο πια δεν ενεργεί. Δεν εγγυάται κανένας πως ό,τι σου έκαναν, από αντίδραση δε θα το ξανακάνεις, ή πως ό,τι δέχθηκε ένας άνθρωπος κάποτε μ’ ένα «Εγώ δεν είμαι σαν τους άλλους» δε θα το ξαναδεχθεί.

Άνθρωποι κρυμμένοι πίσω απ’ τη συγκεκριμένη ταμπέλα, χρησιμοποιούν την όποια επίθεση δέχτηκαν για άμυνά τους. Επίκληση στο συναίσθημα, σύμφωνα με τη φιλολογία. Ύπουλη στρατηγική για τον έρωτα, καθώς χτυπά ακριβώς στη ρίζα του, το συναίσθημα. Είναι και που οι άνθρωποι λατρεύουν τις ελπίδες και δεν τις αποχωρίζονται. Μπορεί να ‘ναι διστακτικοί στην αρχή, μα στη συνέχεια αναρωτιούνται. «Κι αν όντως δεν είναι σαν τους άλλους»; Και, κάπως έτσι, μπλέκεσαι μοιραία στα δίχτυα τους. Κι άντε να βγεις από ‘κει.

Οι «Εγώ δεν είμαι σαν τους άλλους» έχουν μεγάλο ταλέντο στις λέξεις. Μιλάνε πολύ, λένε πολλά, τάζουν αστέρια κι ουρανούς. Κι όλα αυτά γιατί, κάποτε, κάποιος που θέλησαν, ίσως όσο τίποτα άλλο στη ζωή τους, δεν τους έδωσε τη σημασία που προσδοκούσαν. Στη φράση τους οι άλλοι ήταν εκείνοι που τους πλήγωσαν, μα ξεχνούν πως γίνονται ένα κακέκτυπό τους σιγά-σιγά.

Το μπλα-μπλα τους κουράζει, όπως εκείνο το ενοχλητικό τρυπάνι στις 7 το πρωί απ’ τον πάνω όροφο που κάνει ανακαίνιση και δε σ’ αφήνει να ησυχάσεις. Όλοι οι άνθρωποι περνάνε διάφορα. Στα κατάλληλα, όμως, χέρια γίνονται πλαστελίνη για να σχηματιστούν όπως αρμόζει στην κάθε περίπτωση. Κι αυτό δεν προκύπτει από κάποια στρατηγική. Γίνεται πηγαία. Από μόνο του. Μπορεί να πέρασες όντως πολλά, να μη μοιάζεις με κανέναν, αλλά ποτέ δεν ξέρεις αν όντως «εσύ δεν είσαι σαν τους άλλους».

Οι πραγματικοί «εγώ δεν είμαι σαν τους άλλους» είναι εκείνοι που δε νιώθουν την ανάγκη να το φωνάξουν όπου σταθούν κι όπου βρεθούν. Τα λόγια τους τα χρησιμοποιούν όταν πρέπει, η στάση τους ανάλογη των συμπεριφορών που δέχονται κι οι επιλογές που χρεώνονται και τις ακολουθούν με πείσμα είναι η απόδειξη που φέρνει ο χρόνος από μόνος τους για το τι είναι, χωρίς τυμπανοκρουσίες από εντυπωσιακά τρέιλερ ταινίας που καταλήγει να ‘ναι μάπα.

Τους δαίμονές του ο καθένας τους ταΐζει με προσωπική δουλειά. Άλλοι είναι καλύτεροι κι άλλοι χειρότεροι. Κάποιος, εξάλλου, που διατείνεται με περηφάνια πως δεν είναι σαν τους άλλους δεν εγγυήθηκε ποτέ πως δεν μπορεί να ‘ναι, τελικά, και χειρότερος από ‘κείνους.

Όσο για σένα που δηλώνεις περήφανος πως δε μοιάζεις με κανέναν άλλον, μην το κάνεις πια. Είναι ανούσιο. Αυτό είναι το κόνσεπτ της ζωής, να μη μοιάζεις με κανέναν. Κι αν έτσι είναι ο χαρακτήρας σου πλέον και δεν μπορείς να τον αλλάξεις, προσπάθησε να το μετριάσεις και να λες έστω πως «Εγώ δεν είμαι σαν τον άλλον, που ήμουν χθες».