Να κοιμάστε και για μας που μας τρώνε οι αϋπνίες

Διακηρύσσουμε με περισσή απολυτότητα ότι ο ύπνος είναι ιερό πράγμα και δε θέλουμε κανείς και τίποτα να μας τον διαταράσσει. Έχουμε όμως εκείνες τις μέρες, ή μάλλον νύχτες που γίνονται μέρες κι εσύ παραμένεις άυπνος. Κι όσο περισσότερο περνάνε τα χρόνια τόσο πιο δύσκολες γίνονται οι αϋπνίες.

Κάπου εκεί στην εφηβεία αρχίζεις να μένεις ξάγρυπνος τα βράδια γιατί δάγκωσες τη λαμαρίνα για πρώτη φορά και το πρωτόγνωρο συναίσθημα που δημιουργείται προκαλεί υπερένταση ικανή να σε κρατήσει άυπνο για τουλάχιστον 10 χρόνια. Πλάθεις στο μυαλό σου σενάρια κατάκτησης του απόρθητου κάστρου, τα σκέφτεσαι, τα συζητάς με τους φίλους σου, χάνετε μαζί τον ύπνο σας. Κι όταν το κάστρο πέσει, θες να κερδίσεις όλο το χαμένο χρόνο. Ατέλειωτες ώρες να μιλάς μαζί του, άλλες τόσες να αναλύεις τα γεγονότα με τους φίλους και να φτιάχνεις σενάρια στο κεφάλι σου. Όταν δε έρθει ο πρώτος χωρισμός, ο ύπνος γίνεται άγνωστη λέξη. Ψάχνεις να βρεις λύση στα άλυτα προβλήματα της σχέσης. Γεμίζεις το κεφάλι με ερωτήματα που βγαίνουν αναπάντητα απ’ τα μάτια με μορφή δακρύων. 

Προς το τέλος της εφηβείας και στο μεταίχμιο με την ενήλικη ζωή, αρχίζουν να γίνονται πιο αισθητά τα άλλα ζητήματα, που προστίθενται στα ερωτικά, τα οποία ποτέ δεν έλυσες. Πρέπει να διαβάσεις να μπεις στο Πανεπιστήμιο, να τελειώσεις δυο γλώσσες τουλάχιστον και να πάρεις τη ζωή σου στα χέρια σου. Πρέπει να απαντήσεις τι θες να γίνεις όταν μεγαλώσεις και να διαλέξεις συχνά μια άλλη πόλη να φτιάξεις μια νέα άγνωστη ζωή που σε ενθουσιάζει και σε τρομάζει ταυτόχρονα. Τι θα γίνουν οι φιλίες σου; Τι θα γίνει η σχέση σου; Θα μπορέσεις να ανταποκριθείς; Κι όλα αυτά φυσικά πλημμυρίζουν τα βράδια σου και για ύπνο ούτε λόγος. Άλλωστε συνήθως όταν δεν ξενυχτάς να σκέφτεσαι όλα αυτά, ξενυχτάς διασκεδάζοντας.

Μέχρι εδώ τα πράγματα είναι κάπως καλά. Σε κάθε περίπτωση σκέφτεσαι έχεις χρόνο να τα σκεφτείς όλα αυτά. Και βάζεις ακόμα ένα ποτό και πίνεις στην υγειά των προβλημάτων σου. Κι ύστερα φτάνει η στιγμή που η ξέγνοιαστη κατά τ’ άλλα ζωή, σταματά κάπως απότομα. Πρέπει να πάρεις πτυχίο, να πας στρατό, να βρεις μια δουλειά και να ρωτήσεις στα ίσα τον εαυτό σου αν αυτή είναι η ζωή που ονειρεύτηκες. Και οι αϋπνίες αποκτούν άλλη βαρύτητα. 

Στην αρχή δεν αντέχεις την αλλαγή. Είναι λίγο βίαιη μετάβαση στην πραγματικότητα. Θες να γίνεις ανεξάρτητος και καλώς ή κακώς δεν είναι τόσο εύκολο όσο νόμιζες. Ταυτόχρονα είναι η αληθινή αγάπη που δε βρήκες ακόμα, οι αγάπες που χάθηκαν, οι φίλοι που νόμιζες θα μείνετε για πάντα μαζί και δε μιλάτε πια, οι φίλοι που δεν έχουν πια όσο χρόνο είχαν, εσύ που δεν έχεις όσο χρόνο είχες, το αφεντικό και οι συνάδελφοι που σε πιέζουν, οι γονείς και οι παππούδες που μεγαλώνουν κι εκείνα τα ταξίδια που δεν προλαβαίνεις να κάνεις.  Είναι αυτό το στάδιο το μεταβατικό που αρχικά δεν ξέρεις πώς να διαχειριστείς και νομίζεις ότι θα τρελαθείς. Περνάνε νύχτες πάνω στις νύχτες που ψάχνεις τη λύση και συνήθως κάπου τα ξημερώματα απλά σβήνεις με την απορία. Και την επόμενη μέρα απ’ την αρχή. Τότε είναι που καταλαβαίνεις πόσο χαζά ήταν τα εφηβικά σου προβλήματα και πως άδικα έχανες τον ύπνο σου. 

Ακριβώς αυτή είναι η στιγμή που πρέπει να καταλάβεις κι ότι τα τωρινά σου προβλήματα θα φαίνονται μικρά στο μέλλον. Γι’ αυτό λοιπόν να κοιμάσαι όσο μπορείς. Μην αφήνεις τις σκέψεις να σου κλέβουν τον ύπνο. Η ζωή είναι στιγμές και για να τις δεις πρέπει να ‘χεις τα μάτια σου ανοιχτά!