Να κρατάς αποστάσεις να μαθαίνεις φίλους

Κάποτε όταν σε ρωτούσαν ποιο είναι το αγαπημένο σου μάθημα στο σχολείο εσύ απαντούσες το διάλειμμα. Τα χρόνια πέρασαν και πια η λέξη αυτή όταν αναφέρεται στις σχέσεις σου προκαλεί πονοκέφαλο και αρνητικά συναισθήματα. Στα χρόνια αυτά τέλειωσες το γυμνάσιο, το λύκειο, γνώρισες ανθρώπους στην ουρά για την εγγραφή στο πανεπιστήμιο, στα αμφιθέατρα και στους διαδρόμους. Από σπουργίτι άνοιξες τα φτερά σου κι έγινες αετός κι έβαλες στη ζωή σου ανθρώπους που έγιναν οικογένεια.

Φίλοι που μοιραστήκατε τα καλύτερα χρόνια της ζωής σας κι όταν βρίσκεστε τσακώνεστε για το ποιος θα αφηγηθεί στους τρίτους την ιστορία σας. Φίλοι που δώσατε όρκους να ορκιστείτε μαζί, να δουλέψετε μαζί, να γίνετε κουμπάροι. Άνθρωποι που έγιναν μέρος της οικογένειάς σας κι αυτό τα λέει όλα.

Στην αρχή όλα ήταν κοινά στη ζωή σας: η γειτονιά, το μέρος που μένατε, η σχολή, οι καφέδες, οι εκδρομές. Στη μέση κάπου τα σπάσατε και στο τέλος η ζωή έφερε από μόνη της εμπόδια. Εκείνη την κομπλεξική γκόμενα που την λένε απόσταση. Κι όχι δε μιλάω για τη χιλιομετρική. Μιλάω για εκείνη τη συναισθηματική. Που δεν μπορεί να καταλάβει πως στους δύο τρίτος δε χωρεί και σφηνώνει ανάμεσά σας με χίλιους τρόπους.

Για τους άντρες ο στρατός, η αλλαγή πόλης και η δουλειά σίγουρα. Για τις γυναίκες η δουλειά, τα μεταπτυχιακά κι άλλα πολλά. Αφορμές ν’ αποκοπείς απ’ το άλλοτε έτερον ήμισυ και φθηνές δικαιολογίες για να μην πολεμήσεις σε μια μάχη που στην ουσία δε σε ενδιέφερε ποτέ.

Κάπου εκεί, σ’ όλα τα τεστ που έφερε η ζωή μπροστά σας, έφτασε η στιγμή να κάνετε κι εσείς το δικό σας διάλειμμα. Από εκεί που μιλούσατε κάθε λεπτό της μέρας η επικοινωνία άρχισε να αραιώνει.

Οι καφέδες σας άρχισαν να μην είναι οι ίδιοι. Οι κοινές εμπειρίες ανύπαρκτες. Χαμένοι μέσα στον κόσμο της δικής του καθημερινότητας ο καθένας γύρισε την πλάτη κι έκανε ένα βήμα πίσω απ’ όλα. Όπως ακριβώς και τότε που ήσασταν μαθητές και κάνατε μάθημα με τον αγαπημένο σας καθηγητή και όταν χτυπούσε το κουδούνι για διάλειμμα σας έκανε χαλάστρα και πηγαίνατε σιγά-σιγά προς την πόρτα.

Οι αποστάσεις στις φιλίες είναι αναγκαίες, αν με ρωτάς. Ζώντας είκοσι τέσσερις ώρες μ’ έναν άνθρωπο και επτά μέρες τη βδομάδα, καλό είναι όταν η ζωή τα φέρει έτσι και οι συνθήκες σας απομακρύνουν, να δεχτείς κι αυτή την ευκαιρία και ν’ αρχίσεις να σκέφτεσαι τα πράγματα πιο ουσιαστικά και ρεαλιστικά.

Οι φιλίες του σχολείου φέρνουν πίσω τους ένα μεγάλο κοινωνικό πλαίσιο. Οι φιλίες όμως της ενήλικης ζωής είναι επιλογή και ευκαιρία που η ζωή σου χαρίζει απλόχερα και πρέπει να ‘σαι προσεκτικός. Οι άνθρωποι που επιλέγουμε να βάλουμε στη ζωή μας μάς μοιάζουν. Οι φίλοι μας είναι επιλογή μας. Οι φίλοι μας είμαστε εμείς.

Το να απομακρύνεσαι με κάποιους φίλους σου δεν είναι περίεργο. Αυτή είναι κι η εξέλιξη της ζωής στην τελική, αν το σκεφτείς. Καλό είναι να φεύγεις λίγο από μια κατάσταση για να βλέπεις ποιος σου λείπει και ποιος όχι. Όπως ακριβώς και στις ερωτικές σχέσεις. Όταν είσαι μέσα σε μια κατάσταση όλα φαντάζουν τέλεια. Μόλις απομακρυνθείς λίγο βλέπεις την κατάσταση ως έχει κι εκεί είναι η στιγμή που θ’ αποφασίσεις ποιος συνεχίζει μαζί σου και ποιος όχι.

Υπάρχουν φιλίες που είναι από ανάγκη, από συμφέρον και χωρίς καμιά ουσία. Φιλίες συμβιβασμού και υποκρισίας. Υπάρχουν φιλίες που η ζωή τις βάζει «έκτακτο διαγώνισμα» και τις χωρίζει για κάποιο χρονικό διάστημα. Και στις δύο κατηγορίες το καλύτερο που έχεις να κάνεις είναι ν’ αποστασιοποιηθείς και να δεις πού μπορεί να πάει αυτή η σχέση. Να ρωτήσεις τον εαυτό σου αν είσαι φίλος μ’ αυτόν τον άνθρωπο από συμφέρον ή επειδή δε βρέθηκε κάποιος άλλος να σε αντέξει. Να ρωτήσεις αν το κενό που έχει αφήσει η απουσία του είναι αισθητό ή μπορείς να συνεχίσεις τη ζωή σου κανονικά, σαν να μην υπήρξε δίπλα σου ποτέ.

Η απόσταση σε μια φιλία ίσως είναι αυτό που χρειάζεται όταν η φθορά σας χτυπά την πόρτα. Η τονωτική ένεση όταν πια όλα έχουν αρχίσει να γίνονται μονότονα κι ανιαρά. Κρατώντας απόσταση δε σημαίνει ότι παύεις ν’ αγαπάς τον άλλον. Σημαίνει ότι θεωρείς τόσο σημαντικό αυτό που έχεις και θες να δεις αν ισχύει το ίδιο και απ’ την άλλη πλευρά. Σημαίνει πως όσο καιρό κι αν έχετε να μιλήσετε ή να βρεθείτε συνειδητοποιείς πως όταν η ζωή σας φέρει μαζί ξανά το «χρώμα δεν αλλάζουνε τα μάτια» θα επισφραγίσει το restart της φιλίας σας.

Αν η ζωή είναι ένα μεγάλο ταξίδι, εσύ έχεις το καράβι σου και είσαι χωρίς αμφιβολία ο καπετάνιος. Οι φίλοι σου αποτελούν τους συνεπιβάτες σου. Στο δρόμο για τις δικές σου Ιθάκες άλλοι θα μπουν μέσα για να κάνουν ευχάριστη τη διαδρομή, άλλοι να παλέψουν τις φουρτούνες και τις τρικυμίες μαζί σου, άλλοι να κάνουν το ταξίδι πιο δύσκολο κι άλλοι που ίσως να μη σου πουν για το παγόβουνο μπροστά σου που είναι έτοιμο να σε συντρίψει.

Όπως και να ‘χει ο χρόνος δείχνει με ποιους θα φτάσεις στον τελικό προορισμό και ποιους θα αφήσεις στη μέση της διαδρομής. Φρόντισε όσα το ταξίδι σου μαζί τους σε δίδαξε να τα βάλεις στη βαλίτσα σου και να τα εφαρμόσεις και στο επόμενο.

Να κρατάς αποστάσεις, να μαθαίνεις τους φίλους.