Οι υπάλληλοι τηλεφωνικών κέντρων δεν είναι σάκοι του μποξ

Λένε πως ο τρόπος που συμπεριφέρεσαι στους άλλους, όταν δεν έχεις κάτι να κερδίσεις από ‘κείνους, αποκαλύπτει και το πραγματικό ποιόν σου ως άνθρωπο. Κάτσε, λοιπόν, και σκέψου με ποιον τρόπο μίλησες κατά καιρούς σε διάφορους που απλά έκαναν τη δουλειά τους και τότε ίσως μάθεις αν θα λάβεις προκαταβολικά το εισιτήριο για τον παράδεισο ή αν θα σε περιμένουν στα διόδια για να σου φερθούν όπως τους φέρθηκες κάποτε εσύ: με αγένεια, σκληρότητα κι υποτίμηση.

Αν το πάμε αναλογικά, παραδεχόμενοι πως συχνά φερόμαστε στους σερβιτόρους σαν να αποτελούν το υπηρετικό μας προσωπικό, τότε πολύ εύκολα θα κάνουμε και τον συνειρμό πως οι υπάλληλοι τηλεφωνικών κέντρων αποτελούν τον σάκο του μποξ που θα διοχετεύσουμε πάνω τους όλη την ένταση, τα νεύρα και το στρες μας. Βολικό, ε;

Ο λόγος για εκείνους  τους «ενοχλητικούς» –κατ’ εμέ ή κατ’ εσέ– τύπους που σε καλούν κάθε μέρα όλη μέρα είτε για να σε ενημερώσουν για προσφορές εταιρειών, είτε για να σου υπενθυμίσουν το χρέος σου στην τράπεζα, είτε για να συμμετάσχεις σε μια τηλεφωνική έρευνα. Είναι εκείνοι που δε θα δουν αν είναι ώρα κοινής ησυχίας ή όχι, δε θα ξέρουν αν ξύπνησες με καλή διάθεση, δε θα υπολογίσουν αν μόλις γύρισες απ’ τη δική σου δουλειά και θέλεις να φας δυο μπουκιές και να ξεκουραστείς.

Ωραία μέχρι εδώ; Κάπου ταυτίστηκες και θυμήθηκες την τελευταία φορά που έστειλες στον αγύριστο έναν τέτοιο τύπο; Ίσως όμως πρέπει να σκεφτείς πως δεν είναι όλα και τόσο ωραία μέχρι εδώ, καθώς δεν είναι κανένας υποχρεωμένος να δέχεται την ενδεχόμενη αγένειά σου, όποια κι αν είναι η διάθεσή σου, όποια κι αν είναι η κούρασή σου -είτε είναι εννέα το πρωί είτε τρεις το μεσημέρι. Το messenger που χτυπάει στο κινητό σου όλη μέρα, όταν δεν μπορείς ν’ ανταποκριθείς, το κλείνεις. Το ίδιο να κάνεις και με τη συσκευή σου.

Οι άνθρωποι που δουλεύουν σε ένα call center είναι απλοί υπάλληλοι, όπως πιθανότατα κι εσύ. Κάνουν απλώς τη δουλειά τους και τίποτα παραπέρα. Σίγουρα δεν είναι κι η πιο ευχάριστη αλλά ούτε το να δουλεύεις σε ένα νοσοκομείο είναι. Προσπαθούν να ικανοποιήσουν το εργοδότη τους και σαν πιόνι σε σκακιέρα παλεύουν για ένα τίμιο ρουά ματ, μπας κι αντέξουν άλλη μια μέρα.

Είναι συχνά περιπτώσεις ανθρώπων που δεν είχαν και πολλές επιλογές, όφειλαν να το κάνουν για να στηρίξουν όνειρα, στόχους ή ακόμα κι οικογένειες. Υπάρχουν κι οι άλλοι, βέβαια, που είναι εκεί καθαρά από επιλογή, γιατί τους αρέσει το αντικείμενο της επικοινωνίας, της διαπραγμάτευσης κι η επίτευξη του προσωπικού στόχου. Έχουν, όμως, όλοι κάτι κοινό: είναι εργαζόμενοι και κάνουν τη δουλειά τους.

Φυσικά και δεν έχουν πάντα άλλοθι. Τα συνεχή κι επίμονα τηλεφωνήματα σε ώρες ακατάλληλες είναι τουλάχιστον ενοχλητικά. Οι διαρκείς κλήσεις σε στιγμές χαλάρωσης κι αποσυμπίεσης δικαιολογημένα σου δημιουργούν αγανάκτηση και νεύρα. Όσο όμως κι αν σε φέρνουν σε δύσκολη θέση, δε σου δίνουν κανένα απολύτως δικαίωμα να εξαπολύεις βωμολοχίες και κατάρες, να ξερνάς αγένεια και νεύρα, έχοντας ως ασπίδα και πανοπλία το γεγονός πως είσαι κρυμμένος πίσω απ’ το ακουστικό ενός τηλεφώνου.

Δεν είναι κατώτεροι, γι’ αυτό μην τους υποτιμάς. Θα μπορούσε στην άλλη γραμμή, που εσύ ευθαρσώς ωρύεσαι, να ήταν κάποιος φίλος ή συγγενής. Οι κλήσεις τους καταγράφονται, περνούν από εξέταση κι αξιολόγηση, κρίνεται η θέση τους που πια μπορεί ν’ αναπληρωθεί στο δευτερόλεπτο. Είναι όσο το δυνατόν καλύτεροι επαγγελματίες γι’ αυτό προσπαθούν να είναι πάντα ευγενικοί, παρότι ενίοτε ενοχλητικοί. Ας τους το αναγνωρίσουμε!

Σε έναν ιδανικό κόσμο, μάλλον δεν είχαν όνειρο να δουλεύουν και να ενοχλούν, όπως κι εσύ δε θα ήθελες τηλεφωνικούς εκπροσώπους εταιρειών ή τραπεζών, προκειμένου σου υπενθυμίζουν τις δόσεις του δανείου, τις εν δυνάμει παροχές ή οφειλές προς τρίτους. Είτε το αντιλαμβάνεσαι είτε όχι, νιώθετε συνήθως το ίδιο συναίσθημα ενοχής. Είδες, λοιπόν; Είστε πάτσι!

Οι υπάλληλοι των τηλεφωνικών κέντρων είναι ο τελευταίος τροχός της αμάξης σε όλο αυτό το σύστημα που καταρρέει και σου φταίει. Σκέφτηκες ποτέ πως με την απαράδεκτη συμπεριφορά σου ίσως οδήγησες κάποιον στην παραίτηση ή ακόμα χειρότερα στην απόλυση;

Στη λαίλαπα της κρίσης καιγόμαστε όλοι μαζί, χωρίς διακρίσεις. Οφείλεις λοιπόν κι εσύ, κι εγώ, κι ο διπλανός σου, να κάνεις τη δουλειά και κατά συνέπεια τη ζωή του άλλου όσο λιγότερο επώδυνη μπορείς. Την επόμενη που θα σε καλέσει κάποιος, οφείλεις να το σηκώσεις κι ας μην ενδιαφέρεσαι. «Παρακαλώ, ναι, ο ίδιος, καλά, εσείς;» και μετά πες ό,τι άλλο θες, πάντα με τρόπο ευγενικό κι επεξηγηματικό, σαν να μιλούσες στο παιδί σου.

Στην ευγένεια ν’ απαντάς με ευγένεια.