Όσο μένεις (καθυ)στερείς την ευτυχία του άλλου

Τα μυστικά συστατικά για μία επιτυχημένη σχέση είναι γνωστά. Αγάπη, έρωτας, κατανόηση, ειλικρίνεια και σεβασμός. Στις περισσότερες σχέσεις, όμως, κάτι απ’ όλα αυτά λείπει. Καταλήγουν έτσι κάποτε βαρετές, ανιαρές κι αδιάφορες, προσπαθώντας να ισορροπήσουν πάνω σ’ ένα τεντωμένο σχοινί. Κι εκεί έρχονται οι σκέψεις να πας παρακάτω. Συνειδητοποιείς ότι ο άνθρωπος που μέχρι πρότινος σε κάλυπτε (ή έτσι νόμιζες), πλέον σου είναι κάπως αδιάφορος. Μένεις, όμως, γιατί δεν έχεις κάτι καλύτερο. Συμβιβάζεσαι για να μη μείνεις μόνος.

Κάπως έτσι, ολοένα και περισσότεροι άνθρωποι μένουν σε μια σχέση, που δεν τους κάνει πια ευτυχισμένους, από συνήθεια, ανασφάλεια ή ακόμα κι από ενοχή –άκουσον, άκουσον– για να μην πληγώσουν τον άλλο με τη φυγή τους.

Κι η συνύπαρξη κυλά κενά και χλιαρά προσπαθώντας με υποχωρήσεις κι υποκρισία να κάνουν ένα κολάζ με ό,τι έχει απομείνει, έχοντας ως φως στην άλλη άκρη του τούνελ την αποφυγή κάθε πόνου, μοναξιάς και δράματος.  Όμως η αλήθεια, όσο σκληρή κι αν είναι κάποιες φορές, είναι πως δεν μπορείς να ‘σαι μ’ έναν άνθρωπο που δε θέλεις μόνο και μόνο για να μην πληγωθεί ή να μην ξεβολευτείτε.

Δεν είμαστε παιδιά που μας τάζουν κι έπειτα μας ξετάζουν και πεισμώνουμε. Μιλάμε για συναισθήματα και τα συναισθήματα αλλάζουν. Το πιο τίμιο είναι να ‘σαι ειλικρινής απέναντί τους, ακόμα κι αν αυτό απαιτεί την παραδοχή της απουσίας τους. Το να μη θες να πληγώσεις το ταίρι σου ανακοινώνοντας το φινάλε είναι σημάδι εκτίμησης κι ενσυναίσθησης. Μακάρι κάθε άνθρωπος εκεί έξω να μην ήθελε να ανοίξει πληγές ή να εκδικηθεί κατά την αποχώρησή του. Τραβώντας, όμως, απ’ τα μαλλιά μια κατάσταση κι αφήνοντας τον άλλο να ζει σε ένα ψέμα, του κάνεις μεγαλύτερο κακό, καθώς παρατείνεις κάτι που είναι ήδη τετελεσμένο.

Κι αν θες να το δεις διαφορετικά κι όχι τόσο εγωκεντρικά, του στερείς την ευκαιρία να ‘ναι ευτυχισμένος. Πραγματικά ευτυχισμένος. Με μια ευτυχία αυθεντική κι αμφίδρομη που να πατά σε γερές βάσεις κι όχι στη λογική του «το μη χείρον βέλτιστον». Του στερείς την ευκαιρία να προχωρήσει τη ζωή του και να γνωρίσει εκείνον που θα του προσφέρει την αληθινή αγάπη. Βάλε λίγο τον εαυτό σου στη θέση του. Όπως εσύ έτσι κι εκείνος αξίζει ξεκάθαρες κουβέντες. Το προσπαθήσατε, δε βγήκε, προχωράμε. Απλό!

Φύσει εγωιστικό ον ο άνθρωπος σκέφτεται πρώτα τον εαυτό του. Σκέφτεσαι πως δεν τραβάει αυτή η σχέση και δεν είσαι ευτυχισμένος, πως υπάρχει εκεί έξω εκείνο το άλλο, το καλύτερο, μισό ή ολόκληρο που θα σε συμπληρώσει. Θεωρείς πως κάνεις χάρη στον άλλο που παραμένεις. Σκέφτηκες, ωστόσο, ποτέ πως όσο εσύ τα επεξεργάζεσαι όλα αυτά κοιτώντας αποκλειστικά την αφεντιά σου, αφήνεις έναν άλλον άνθρωπο στην αναμονή; Όσο προσπαθείς να αποφασίσεις αν θα φύγεις τώρα ή αργότερα, εκείνος ακυρώνει κάθε τρένο με προορισμό τη δική του ευτυχία.

Αν κάτι δεν κουμπώνει καλά, προσπαθείς μία, δυο, τρεις. Μέχρι εκεί. Ούτε βήμα παραπέρα. Όταν κάτι δε σε καλύπτει (πια), απελευθερώνεις τον άνθρωπο που έχεις δίπλα σου με όποιο κόστος και πας παρακάτω. Όχι μόνο για ‘σένα. Αλλά και για εκείνον. Του δίνεις τη δυνατότητα να προχωρήσει και να ‘ναι ευτυχισμένος, γιατί μαζί σου δεν ήταν.

Όσο κι αν νομίζεις ότι ελέγχεις τις τάσεις φυγής σου, στην πραγματικότητα δεν το κάνεις. Εκείνος δίπλα σου το καταλαβαίνει κι ίσως περιμένει τη στιγμή της αποκάλυψης, γιατί δεν έχει τη δύναμη να τρέξει πρώτος προς την έξοδο. Σε κανέναν δεν αξίζει μια συμβιβασμένη επαφή κι αυτό ισχύει σε όλα τα είδη σχέσεων, πόσο μάλλον στις ερωτικές. Όταν κι οι δύο πλευρές αντιλαμβάνονται πως κάτι δεν πάει καλά, πρέπει κάθε σκέψη να ειπωθεί. Πρέπει ένας απ’ τους δύο να βρει το θάρρος να το πει για να γίνει η ζωή και των δυο καλύτερη.

Άλλωστε, μεγάλα παιδιά είμαστε. Θα στεναχωρηθείτε κι οι δύο αλλά μια μέρα θα ευγνωμονείτε ο ένας τον άλλο που τα έφερε έτσι η ζωή. Είμαστε όλοι –τουλάχιστον σε μια φάση της ζωής– ευκαιρίες που κάποιος άφησε. Γιατί να μη γίνουμε ευκαιρίες που κάποιος θα κερδίσει;

Μπορεί να χάνεις εσύ τις ευκαιρίες από φόβο να εγκαταλείψεις μια σχέση που δεν εξελίσσεται, μα στο τέλος θα πονέσεις λιγότερο, γιατί το ξέρεις. Ν’ αποδέχεσαι ότι το «μαζί» δεν πετυχαίνει πάντα και να μην τεντώνεις το σχοινί, γιατί κάποιες φορές κόβεται οριστικά και πέφτει με φόρα στο πρόσωπά μας αφήνοντας σημάδι. Ν’ ακούς τον εαυτό σου κι όταν φωνάζει «τέρμα», να χαϊδεύεις το χέρι του άλλου και να το αφήνεις ελεύθερο. Κανένα πουλί δεν πέταξε μέσα στο κλουβί.