Όταν το παιδί ανακαλύπτει απιστία γονέα

Η τεχνολογία μπήκε τα τελευταία χρόνια για τα καλά στις ζωές μας. Κι αυτό το «μας» συμπεριλαμβάνει εφήβους, νέους, φρέσκους γονείς αλλά εξίσου κι ανθρώπους μεγαλύτερης ηλικίας. Πλέον οι δικοί σου δεν έχουν για παρέα την εφημερίδα ή την τηλεόραση αλλά ένα κινητό που ‘χει γίνει προέκταση του χεριού τους. Κι αυτό αρχικά είναι κάτι που σε ενθουσιάζει, καθώς δέχτηκαν επιτέλους να εκσυγχρονιστούν, στη συνέχεια όμως όταν η όλη φάση αρχίζει και γίνεται εμμονική, σε προβληματίζει.

Ίσως κάποια στιγμή η συμπεριφορά του γονιού σου να αρχίσει να χτυπά προειδοποιητικά καμπανάκια. Όταν, ας πούμε, δεν είναι πια ο τόσο στοργικός άνθρωπος που ήξερες, αλλά χάνεται στην απομόνωσή του, όταν εκμεταλλεύεται τον προσωπικό του χρόνο και χώρο για να τον ξοδεύει στα social media και το κινητό του έχει γίνει σκουλαρίκι.

Ένα παιδί –όσων χρονών κι αν είναι– ρουφά όλα τα ερεθίσματα γύρω του σαν σφουγγάρι. Όταν αποφασίσει να μπει σε μια διαδικασία να αμφισβητήσει το περιβάλλον γύρω του, που άλλοτε αποτελούσε ό,τι ακριβώς το καβούκι σε μια χελώνα, σημαίνει πως οι κεραίες του άνοιξαν για τα καλά, η ζώνη προειδοποίησης ενεργοποιήθηκε και τα σήματα που έπιασε βαράνε κόκκινο.

Το να ανακαλύπτει ένα παιδί πως ένας απ’ τους γονείς του απατά τον άλλον (κι αυτό δε γίνεται μόνο τώρα με τα social media, απλά τώρα είναι πολύ πιο εύκολο) είναι μία απ’ τις χειρότερες μορφές προδοσίας που μπορεί να βιώσει κάποιος στη ζωή του. Χτίζοντας και ζώντας για χρόνια ολόκληρα μέσα σε ένα κάστρο, έχοντας τους δύο γονείς σαν άγρυπνους ενωμένους φρουρούς που θα ‘ναι για πάντα μαζί, η στιγμή αυτή αποτελεί τη σκληρότερη διαδικασία απομυθοποίησης και κατάρρευσης ενός ολόκληρου κόσμου, μιας ιδεατής πραγματικότητας και κυρίως ενός κάστρου από άμμο που το κύμα διέλυσε στο πέρασμά του.

Πια μαθαίνει με τον δύσκολο τρόπο πως οι άνθρωποι για την προσωπική εγωιστική τους ευχαρίστηση δε διστάζουν να καταστρέψουν σχέσεις και να πληγώσουν ανθρώπους που υποτίθεται αγαπούν. Αυτόματα το παιδί παίρνει το μέρος του θύματος κι ο θύτης έχει ν’ αντιμετωπίσει απέναντί του πια έναν αήττητο εχθρό. Όπως σε όλες τις ιστορίες, άλλωστε, το κοινό είναι πάντα με το μέρος του αδύναμου, εκείνου που πονάει, εκείνου που δεν ξέρει κι εκείνου που δεν έχει πειράξει κανέναν -ακόμα κι αν δεν είναι ούτε αυτός τόσο αθώος.

Για να ‘μαστε  ειλικρινείς, μπορεί ο «κατηγορούμενος» να ‘χει ελαφρυντικά. Μπορεί να ήταν απλά ένα φλερτ, μια στιγμή αδυναμίας ή μια απελπισμένη προσπάθεια επιβεβαίωσης. Μια προσπάθεια αναπτέρωσης του «εγώ» κι ανανέωσης έπειτα από τόσα χρόνια σταθερότητας, ίσως αδιαφορίας κι αίσθησης του δεδομένου. Παρ’ όλα αυτά ό,τι γράφει δεν ξεγράφει, πόσο μάλλον στην ψυχή ενός παιδιού -και παιδί θεωρείσαι πάντα απέναντι στους γονείς σου, ανεξαρτήτως ηλικίας.

Μετά την ανακάλυψη, όμως, αρχίζει το δίλημμα. Πρέπει να μιλήσω; Πρέπει να το κουβεντιάσω πρώτα με τον άμεσα ενδιαφερόμενο, δίνοντας μια ευκαιρία να μου εξηγήσει, ή χωρίς κανέναν ενδοιασμό να παραδώσω τον «κλέφτη» στους «μπάτσους» για το καλό της οικογένειας; Οι εσωτερικές συγκρούσεις είναι πολλές. Θέλεις, όμως, να ακούσεις τη θέση του κι ας ξέρει πως δε θα μπορέσει να σε πείσει, πως στο τέλος της μέρας θα κοιτάς αυτόν τον άνθρωπο στα μάτια, θα του τρίψεις κατάμουτρα την αλήθεια και θα του επιστρέψεις όλα τα καλοστημένα ψέματα που σας σέρβιρε, παριστάνοντας πως τα πάντα τόσο καιρό κυλούσαν ρολόι.

Όχι, δεν πήγαιναν ρολόι κι αυτό γιατί οι δείκτες του ρολογιού μένουν πάντα πιστοί στο ρυθμό και την κίνησή τους. Κι ο δικός σας συγχρονισμός χάλασε εξαρχής. Σε αυτήν την περίπτωση δύο είναι οι επιλογές: ή αλλάζεις μπαταρία ή πετάς το ρολόι γιατί ήταν ελαττωματικό κι ας έφαγες ώρες μπροστά του να τσεκάρεις τη σωστή ώρα.

Αν διαλέξεις να προστατεύσεις το άλλο μέλος της οικογένειας μιλώντας ανοιχτά κι όχι αφήνοντάς τον στο σκοτάδι, μπράβο για το θάρρος σου. Θέλει κότσια να πιάσεις τον πιο δικό σου άνθρωπο (είτε λέγεται μάνα είτε πατέρας) και να του πεις ότι σύντροφος που έχει δίπλα του παράλληλα είναι κι αλλού, ξέροντας πως κάτι τέτοιο θα τον πληγώσει. Ακόμη κι αν δεν έχει συμβεί το μοιραίο, η προδοσία είναι προδοσία. Θα βρεθείς στη δυσάρεστη θέση σαν από μηχανής θεός να γκρεμίσεις το οικοδόμημά του. Μπορεί να το ξέρει ήδη, καθώς οι άνθρωποι συνηθίζουμε να εμπιστευόμαστε τυφλά το ένστικτό μας. Αλλά η διαπίστωση κι η επιβεβαίωση απ’ το ίδιο σου το παιδί πονάει περισσότερο απ’ την προδοσία του συντρόφου σου.

Μη δώσεις συμβουλές, μην κρίνεις και μη βιαστείς να βγάλεις συμπεράσματα. Η πράξη είναι από μόνη της ταπεινωτική. Πιθανό να το ‘χει μετανιώσει ήδη. Αυτό δεν απαλύνει τον πόνο κανενός. Αν η προδοσία ενός συντρόφου είναι ικανή να σε τσακίσει, σκέψου εκείνη ενός γονέα που θα ξετυλίξει και το ντόμινο των γεγονότων μέσα στο σπίτι σας.

Αν βρέθηκες ποτέ στη θέση αυτή, σου αξίζει ένα «μπράβο» για τη δύναμή σου απέναντι σε μία απ’ τις πιο άσχημες προκλήσεις της ζωής. Συνέχισε να προχωράς κι άφησε πίσω τα δυσάρεστα συναισθήματα, η θέα είναι πάντα πιο όμορφη στο επόμενο επίπεδο. Αν είσαι εκείνος ο γονιός που το παιδί σου σού άνοιξε τα μάτια, σφίξε τα δόντια κι όχι απλά προχώρα, αλλά τρέξε μπροστά. Αν όχι για τον εαυτό σου, για το παιδί σου! Μπορεί να έχασες την εμπιστοσύνη στον σύντροφό σου αλλά κέρδισες έναν πολύ πιο δυνατό σύμμαχο. Κι αν είσαι εκείνο το παιδί που ο κόσμος του γκρεμίστηκε, μην αμφισβητήσεις ποτέ ότι εκεί έξω υπάρχει η ειλικρίνεια, η αγάπη κι η καθαρότητα της ψυχής. Μην καταδικάσεις κανέναν, μη βιαστείς να βαφτίσεις εχθρούς, μην απορρίψεις κι αποκλείσεις για πάντα έναν άνθρωπο απ’ τη ζωή σου για ένα λάθος. Δεν είναι εύκολο να ξεχάσεις, αλλά προσπάθησε να καταλάβεις κι αν τα καταφέρεις να συγχωρέσεις.

Όποια κι αν είναι η κατάληξη μιας τέτοιας ομολογουμένως δύσκολης και περίεργης κατάστασης, επιβεβαιώνεται για άλλη μια φορά πως στη ζωή μας όλα είναι επιλογές κι ο καθένας είναι έρμαιο των δικών του κινήσεων.

Το να γίνεις γονιός είναι ένα πείραμα που όταν μπαίνεις στο εργαστήριο σαν νέος επιστήμονας δεν ξέρεις αν θα πετύχει και θα κερδίσεις το Νόμπελ ή θα φας ώρες πάνω σε χαμένες προσπάθειες. Το να ‘σαι όμως παιδί που μεγαλώνει γονείς είναι ακόμη πιο επικίνδυνο πείραμα, γι’ αυτό εδώ δεν υπάρχει το ενδεχόμενο μιας αποτυχίας στο τελικό αποτέλεσμα αλλά μόνο πράγματα που ‘χεις να κερδίσεις και να τα βάλεις στη βαλίτσα για το ταξίδι της δικής σου ζωής.