Θα τα παρατούσα όλα για 'σένα!

Κάποτε έμαθα το δίπολο «όλα ή τίποτα» κι έχοντας στον νου μου όλες εκείνες τις υπέροχες ιστορίες αγάπης διάλεξα αναμφισβήτητα να ακολουθώ το «όλα». Αν, βέβαια, το καλοσκεφτείς είναι ένα ρίσκο όχι και τόσο επικίνδυνο, καθώς αν επιλέξεις το «όλα» θα ‘σαι κερδισμένος, ενώ αν επιλέξεις το «τίποτα» θα μείνεις εκεί, στάσιμος στη θέση σου μετρώντας κάθε τρεις και λίγο τι έχεις. Στην πρώτη περίπτωση ίσως βγεις περισσότερο κερδισμένος απ’ ό,τι αρχικά είσαι, ενώ στη δεύτερη μόνο ακίνητος μπορείς να μείνεις.

Λένε πως για να ζήσεις κάτι που δεν έζησες, πρέπει να κάνεις κάτι που ποτέ πριν δεν έκανες. Κι έτσι λέω με όλο το θάρρος σε φίλους που με ρωτούν μέχρι πού θα έφτανα για έναν έρωτα πως θα τα παρατούσα όλα προκειμένου να ‘μαι δίπλα σε έναν άνθρωπο που μπήκε στη ζωή μου και μου έμαθε πως το ουράνιο τόξο, αν κι είναι ένα πολύ εντυπωσιακό τέχνασμα φωτός, υπάρχει κι ας είναι ψευδαίσθηση και πως πρέπει να πρώτα να δεχθώ και να συμφιλιωθώ με τη μαυρίλα της μπόρας για να μπορώ να το περιμένω και το απολαύσω μετά στο απόλυτό του.

Θα ακολουθούσα εκείνον που έδωσε νόημα στην κάθε μέρα μου. Που εξέλιξε εμένα και σαν ανεμοστρόβιλος πήρε παραμάζωμα κάθε μου αναστολή. Ο έρωτας θέλει την ένταση, το πάθος, τον αυθορμητισμό και το συναίσθημα. Δεν ικανοποιείται με το λίγο. Το ίδιο κι εγώ. Οι τοποθεσίες, οι συνήθειες κι οι ζωές γίνονται όμορφες ή άσχημες, όταν τις μοιράζεσαι και κάποτε μαθαίνεις να φεύγεις μακριά για να κυνηγήσεις ευτυχίες. Με μια προϋπόθεση: Να ‘χεις μαζί σου όλους εκείνους που αγαπάς ή, έστω, εκείνον που αγαπάς πιο πολύ από όλους.

Θα έφευγα μαζί σου στην άλλη άκρη του κόσμου χωρίς να ήταν ιδιαίτερη ανάγκη. Χωρίς να πρέπει. Χωρίς δεύτερες σκέψεις. Θα εγκατέλειπα σπίτι, δουλειά, οικογένεια και φίλους για να μείνω μαζί σου σε ένα μικρό δωμάτιο κάπου στον κόσμο. Θα έφευγα γιατί σημαίνει τόσα για ‘μένα η παρουσία σου, που η απουσία σου θα μου έμοιαζε εμπόδιο ανίκητο για να προχωρήσω -κι ας ξέρω πως δεν είναι. Θα σε περίμενα σε εκείνη την έξοδο του αεροδρομίου, εκεί που θα μας περιμένει το αύριο που ονειρευόμαστε, μαζί με ένα χαμόγελο, μια αγκαλιά κι ένα εισιτήριο, χωρίς καμία αμφιβολία.

Το να τα δίνεις όλα για έναν έρωτα έχει μια δόση αυτοκαταστροφής που όλοι τη γουστάρουν. Λίγοι, όμως, την τολμούν στην τελική. Κι εκείνοι οι θαρραλέοι που έχουν την αντοχή να πέσουν βαθιά στον ωκεανό, να βραχούν και να αντιμετωπίσουν κύματα για να βγουν στην επιφάνεια είναι κι εκείνοι που το «θέλω» τους ήταν πιο δυνατό απ’ ό,τι άλλο τους έσπρωχνε προς τα κάτω.

Ξέρω καλά πως δεν έρχονται όλα πάντα κατ’ ευχήν, ούτε οι δρόμοι που θα περπατήσουμε μαζί θα ‘χουν στρωμένα κατακόκκινα χαλιά. Θα μου κρατάς, όμως, το χέρι και θα προχωράμε μαζί. Κι αυτή η παραίτηση απ’ όλα για να σε ακολουθήσω θα μοιάζει τόσο μικρή μπροστά σε όλα τα τεράστια που ζούμε.

Για εκείνες τις βραδινές βόλτες σε αχανείς κι άδειους δρόμους αγκαλιά, για εκείνα τα πρωινά στο κρεβάτι, για εκείνα τα απρόβλεπτα και μαγικά ταξίδια, για τα χαμόγελα και τα χάδια, για όλα αυτά τα συναισθήματα που βιώνει ένας άνθρωπος πλάι σε εκείνον που είναι ερωτευμένος. Για να ανοίγω τα μάτια μου μες στη νύχτα και να σε βλέπω να κοιμάσαι δίπλα μου. Γι’ αυτούς τους λόγους θα τα παρατούσα όλα προκειμένου να έρθω μαζί σου. Για συνεχίσουμε να μεγαλώνουμε μαζί.

Κι αν κάπου εκεί που περπατάμε τα χέρια μας λυθούν και συνεχίσουν χωριστά, θα καταλάβω πως η διαδρομή δε βγαίνει πια, αλλά δε θα με νοιάζει. Τον δρόμο της επιστροφής θα τον ξέρω. Είναι πάντα ο ίδιος. Δεν αλλάζει. Οι νέοι δρόμοι, όμως, που υπόσχεται το «μαζί» μας είναι ολοκαίνουργοι. Και ποιος μπορεί ν’ αντισταθεί στην περιπέτεια που ξεκινά με μια τέτοια απόφαση; Σίγουρα στο ζύγι της ζωής μου θα ‘χω κερδίσει πολλά περισσότερα απ’ το να ήμουν στην άκρη να σε κοιτώ να φεύγεις και να μένω πίσω, στην ανιαρή ασφάλειά μου.

Η παραίτησή μου απ’ όλα όσα ήδη έχω δεν είναι ήττα. Δεν είναι αδυναμία να σε αποχωριστώ. Ούτε δυσκολία να παλέψω χωρίς εσένα. Είναι ένα τεράστιο θάρρος για να ζήσω όλα εκείνα τα καινούργια που μαζί σχεδιάσαμε. Είναι η προσμονή για το όνειρο και την αγάπη.  Το «μέχρι το τέλος του κόσμου» που σου υποσχέθηκα μαζί με εκείνο το «θέλω» που απ’ την αρχή ήταν μονόδρομος, κι ας οδηγήσει σε αδιέξοδο.