Είναι αλήθεια πως βλέπουμε όμορφα όνειρα όταν κοιμόμαστε. Τα πιο όμορφα, όμως, τα ζούμε όταν είμαστε ξύπνιοι. Στο ενδιάμεσο, μόνο, κάπου το χάνουμε ανάμεσα σε αϋπνίες κι αδράνειες που μας φυλακίζουν σε εφιάλτες. Χάνουμε τον ύπνο μας για πολλά μα πιο συχνά για έναν έρωτα. Δεν κλείνουμε μάτι στη σκέψη ενός και μόνο προσώπου που μας κρατά μακριά απ’ τον Μορφέα και κάνει τη σάρκα μας να κόβει ανήσυχη βόλτες στα σεντόνια.
Ύπνος∙ απ’ τα πρώτα στη λίστα των πιο σημαντικών για τον άνθρωπο. Του δίνει ζωή, τον ξεκουράζει, τον ανανεώνει και καθ’ όλη του τη διάρκειά του εκκρίνονται διάφορες ορμόνες απαραίτητες για το σώμα του και το μυαλό του. Για κάποιους ανάγκη, για άλλους αδυναμία μεγάλη και διαδικασία ιερή. Ακόμα και για τους πιο χουζούρηδες, όμως, υπάρχουν στιγμές στις ζωές μας που ο ύπνος μπαίνει σε δεύτερη μοίρα κι ο μαύρος κύκλος έρχεται σε πρώτο πλάνο.
Ο οργανισμός μας έχει την τάση να σωματοποιεί οποιοδήποτε συναίσθημα. Θυμήσου τον τελευταίο σου χωρισμό και θα δεις πως τις νύχτες που ξόδεψες ανάμεσα σε αλκοόλ, καπνούς και καψουροτράγουδα, ο ύπνος δε χώρεσε στο πρόγραμμά σου. Μερόνυχτα πάνω από φωτογραφίες με ευχές και κατάρες για επιστροφές που δεν ήξερες καν αν τις ζητούσες εσύ ή ο εγωισμός σου.
Όταν βιώνεις κάτι έντονο συναισθηματικά, ακόμα κι αν προσπαθήσεις σωματικά να χαλαρώσεις και ψάξεις καταφύγιο στον ύπνο, δε θα τα καταφέρεις. Οι σκέψεις σκάνε σαν βόμβες μέσα στο κεφάλι σου κι εσύ, σαν ερασιτέχνης ναρκαλιευτής, επιχειρείς να τις απενεργοποιήσεις αθόρυβα. Μάταια. Ακόμα κι αν η μέρα σού κάνει τη χάρη να σε κεράσει μια ψευδαίσθηση, τη νύχτα όλα τα συναισθήματα γεμίζουν το δωμάτιο και κάνουν το μαξιλάρι πέτρα ασήκωτη που θες να την ξεφορτωθείς από πάνω σου για ν’ αναπνεύσεις. Δεν μπορείς να κρυφτείς απ’ το σκοτάδι ούτε απ’ το κρεβάτι σου, εκεί είσαι εσύ, η αλήθεια σου κι οι σκέψεις σου.
Αλλά δεν είναι μόνο στα τέλη και στα ζόρια που μια καψούρα μας καταδικάζει σε αγρυπνίες. Και στην αρχή μιας γνωριμίας, ο ύπνος πάλι περισσεύει, δεν είναι προτεραιότητα. Οι ώρες ποτέ δεν αρκούν για αγκαλιές, ούτε για να σκεφτείς όλα αυτά που νιώθεις, που ελπίζεις, που φοβάσαι. Κι είναι που κάνεις τόσα όνειρα με μάτια ανοιχτά που δε θες να τα κλείσεις για να κοιμηθείς. Μα ακόμα κι όταν ξαπλώνεις σ’ ένα κρεβάτι για να ηρεμήσεις, σου λείπει εκείνος που δεν είναι δίπλα σου κι εσύ ξενυχτάς κρατώντας σφιχτά το μαξιλάρι, με την ιδέα πως θα μπορούσατε να ‘στε μαζί να σε τρελαίνει.
Νύχτες ολόκληρες πάνω από ένα κινητό περιμένοντας να ‘ρθει εκείνο το μήνυμα. Νύχτες που έρχεται τελικά και κανείς δε θέλει να το σταματήσει κι άλλες τόσες που δεν έρχεται και κανείς δε θέλει να κοιμηθεί μόνος, χωρίς εκείνη την καληνύχτα. Νύχτες που έχουν όλες τους κοινό παρονομαστή τον έρωτα. Τον δικό σου έρωτα που δε σε αφήνει να κλείσεις μάτι. Ξενύχτια άλλοτε σκόπιμα κι άλλοτε άσκοπα, που σε αποζημιώνουν ή σε τιμωρούν.
Τα συναισθήματά μας κυριεύουν το σώμα μας, ορίζουν τις κινήσεις και τις αντιδράσεις μας. Σαν ιός μπαίνουν μέσα στον οργανισμό μας, μολύνουν με το πιο ισχυρό μικρόβιο –τον έρωτα– κάθε κύτταρό μας κι απορυθμίζουν όλες τις προεπιλεγμένες ρυθμίσεις μας. Χάνουμε τον έλεγχο και στο γενικότερο black out που παθαίνει ο εγκέφαλός μας παραλείπουμε πολλές απ’ τις βασικές μας ανάγκες. Ξεχνάμε να φάμε και να κοιμηθούμε, θυμόμαστε μόνο εκείνα τα μάτια.
Ο έρωτας είναι αερικό. Δεν πιάνεται. Είναι ακανόνιστος. Δεν μπαίνει σε καλούπια. Είναι παιδί απείθαρχο και ζωηρό. Όταν προσπαθείς να τον βάλεις σε στενά όρια, προγραμματισμούς κι αυτόματους πιλότους, τον καταστρέφεις, χάνεις την αίγλη του. Τα μηνύματα που πληκτρολογείς και τελικά δε στέλνεις, οι κλήσεις που δεν απαντάς, οι σκέψεις που πεισματικά καταπιέζεις κι οι λέξεις που δε λες, σε κρατούν ξάγρυπνο.
Καλωσορίζεις τους μαύρους κύκλους κάτω απ’ τα μάτια και δε δίνεις δεκάρα. Η εξάντληση γίνεται μέρος της ζωής σου, αλλά δε σε νοιάζει. Επαναστατείς ενάντια στον εαυτό σου, μα με αιτία αυτή τη φορά: τον έρωτα. Χάσε τον ύπνο σου, χάσε την ξεκούραση, αλλά μη χάσεις ποτέ τον εαυτό σου. Το κρεβάτι θα ‘ναι πάντα εκεί να σε περιμένει. Το καρδιοχτύπι, όμως, κι αυτό το χαοτικό συναίσθημα;
Πέσε για ύπνο, μα κάνε όνειρα ξύπνιος. Απόλαυσε όσα καλά ή κακά σου χαρίζει ο έρωτας. Αξίζουν πολύ περισσότερο από μια προγραμματισμένη λειτουργία του σώματός σου.
Επιμέλεια κειμένου: Πωλίνα Πανέρη