Υπάρχει μόνο ένας τρόπος ν’ αγαπάς

Αγαπώ: ρήμα ενεργητικής φωνής. Αγάπη: Παράγωγο ουσιαστικό του συγκεκριμένου ρήματος. Μέσα απ’ την ιδιότητά της τονίζει μάλλον και τη σημασία της: ουσιαστική. Η αγάπη είναι πράξη ενεργητική. Το υποκείμενο της ενέργειας δρα. Είναι εκείνη για την οποία έγιναν πόλεμοι, γράφτηκαν μύθοι κι εκατομμύρια λέξεις στ’ όνομά της, εκείνη που κλείνει πληγές, εκείνη που ανοίγει –ίσως– καινούργιες. Το ερώτημα, όμως, τις περισσότερες φορές είναι: Πράττει εκείνος που αγαπά πάντα με τον ίδιο τρόπο ή υπάρχουν εναλλαγές;

Η αγάπη, λοιπόν, βρίσκεται στο πώς ή στο πόσο; Γεννιέται, μεγαλώνει και πεθαίνει στην ποιότητα ή στην ποσότητα; Αν θεωρήσουμε το συναίσθημα της κοινό σε όλους τους ανθρώπους, μήπως είναι κοινό και το μέσο που θα οδηγήσει στην κατάκτησή της; Αγαπάει ο καθένας με τον τρόπο του ή υπάρχει ένας τρόπος καθολικός για όλους κι απλά πρέπει να αποδεχτούμε πως όσοι δειλιάζουν κρύβονται πίσω από αυτό το προσποιητό άλλοθι της διαφορετικής αγάπης τους, προκειμένου να μη χάσουν τη συναισθηματική τους βόλεψη;

Αγάπη σημαίνει εμπιστοσύνη, ασφάλεια και σεβασμός. Όλα εκείνα που σε κάνουν να νιώθεις πως ανήκεις κάπου. Εκείνα τα μαγικά δευτερόλεπτα που είναι ικανά να σε πείσουν πως ένας άνθρωπος ίσως αποτελεί, τελικά, τον προορισμό σου κι ας μην έχει γαλαζοπράσινα νερά. Ίσως στα μάτια του να περιέχονται όλες εκείνες οι μαγικές εικόνες, ικανές να ξεπεράσουν τη μεγαλύτερη Ιθάκη του κόσμου.

Αγάπη σημαίνει να χάνεσαι, να μάχεσαι, να πολεμάς. Να μην εθελοτυφλείς μα να αντιμετωπίζεις το καθετί με θάρρος. Κι όλα αυτά γίνονται με έναν τρόπο. Η άμυνα, η επίθεση κι η δράση είναι σχέδιο κοινό κι αμετάβλητο. Βέβαια, προκειμένου να αποχωρήσει κάποιος οικειοθελώς απ’ το παιχνίδι μπορεί να σκαρφιστεί κάθε λογής δικαιολογία. Το «σ’ αγαπώ αλλά με τον δικό μου τρόπο» είναι μία από αυτές.

Ασφαλώς, δεν υπάρχει συνταγή επιτυχίας. Ενδεχομένως, αν υπήρχε, να είχε αγαπήσει κι αγαπηθεί κάθε άνθρωπος σε αυτό τον πλανήτη δίχως πληγές εξωτερικά κι εσωτερικά να του θυμίζουν πως κάποτε έπεσε αμαχητί. Το εγχειρίδιο μάλλον χάθηκε στην προετοιμασία συγγραφής του, αλλά δυστυχώς ή ευτυχώς έμειναν οι σταθερές του ως βάση για όλο αυτό το οικοδόμημα.

Δεν αγαπάμε με διαφορετικούς τρόπους. Αν για κάποιον ο εγωισμός ονομάζεται αγάπη τότε, ναι, έχει δίκιο. Αλλά μάλλον το μπερδεύει με την «αυτό-αγάπη», με το ενδιαφέρον προς τον εαυτό του. «Αγαπώ», όμως, θα πει «εμείς». Κι «εμείς» θα πει «ένα». Και το ένα είναι αδιάσπαστη μονάδα, που όσο κι αν προσπαθήσεις να την κόψεις θα μένει πάντα μισή και σακατεμένη, καθώς σκοπός της είναι να ‘ναι ακέραιη.

Το «πολύ», το «λίγο» ή το «καθόλου» είναι τα μέτρα της αγάπης, κι όχι το «έτσι» ή το «αλλιώς». Ο τρόπος είναι πάντα ίδιος. Κι όσοι πιστεύουν το αντίθετο ίσως δεν αγάπησαν ποτέ πραγματικά, πάρα μόνο τον εαυτό τους. Υπάρχουν σαφώς εναλλαγές απ’ τους ανθρώπους που την απαρτίζουν κάθε φορά, μα το βασικό της κράμα είναι αδιάρρηκτο, απόλυτο και ξεκάθαρο.

Δεν κρύβεται η πραγματική αγάπη πίσω από λέξεις που δεν ψιθυρίστηκαν ποτέ, ούτε από πράξεις που θα μπορούσαν μα δεν έγιναν. Λέξεις με ουσία, πράξεις ξεκάθαρες και συναισθήματα με νόημα οδηγούν σε εκείνο που ο Αριστοτέλης ονόμασε «εντελέχεια». Γιατί η αγάπη σαν ύπαρξη είναι ολοκλήρωση, απόλυτη και καθαρή σαν έναν καλοκαιρινό μεσημεριάτικο γαλάζιο ουρανό.

Δε χωράει σύννεφα, αμφιβολίες, ανασφάλειες και δεύτερες σκέψεις. Εστιάζει στην ποιότητα που με έναν τρόπο κατακτάται. Έχει διακλαδώσεις αλλά η κεντρική οδός είναι κοινή και προσβάσιμη για όλους. Είναι στο χέρι του καθενός αν θα θελήσει να βρεθεί άμεσα στον προορισμό ή θα σταματήσει σε κάθε άκυρο σημείο για να ξαποστάσει.

Όταν κάποιος αγαπά, αγαπά γιατί το θέλει. Δεν τον αναγκάζει κανείς και κανένα του συναίσθημα δεν εκβιάζεται. Να ψάχνουμε ανθρώπους που είναι ξεκάθαροι, απόλυτοι και συνειδητοποιημένοι. Ανθρώπους που έμαθαν να αγαπάνε. Και να μάθουμε κι εμείς. Γιατί κανείς δε γεννήθηκε γνωρίζοντας ν’ αγαπά. Διδάσκεσαι στην πορεία. Μπορεί να το μαθαίνεις διαφορετικά, αλλά αν η αγάπη είναι γνώση, η κατάκτηση της τελικής μορφής της είναι πάντα η ίδια.

Άνθρωποι που έμαθαν να κρύβονται στο λίγο, άνθρωποι που έκαναν πανοπλία τη δειλία θα βρεθούν στον δρόμο του καθενός και θα ισχυριστούν πως ξέρουν ν’ αγαπούν με τον δικό τους τρόπο. Μην τους πιστέψεις. Η αγάπη είναι μία, κοινή για όλους. Ο τρόπος είναι ένας. Κι αν είσαι αρκετά θαρραλέος, θα τον καταλάβεις απ’ την πρώτη στιγμή.