Ας ανοίξουμε ένα οποιοδήποτε λεξικό -ηλεκτρονικό ή έντυπο-, ας πάμε στη λέξη άγχος και ας δούμε τι βρίσκεται δίπλα από αυτή. Ο ορισμός της διατυπώνεται ως «η φυσιολογική σωματική και ψυχική αντίδραση σε μια απειλή ή σε μια αίτηση για την αντιμετώπιση απαιτητικών καταστάσεων». Στο σημείο αυτό, θα ήθελα να τονίσω τη λέξη «φυσιολογική», καθώς φαίνεται πως εδώ και πολλά χρόνια το άγχος που νιώθει κάποιος για διάφορα γεγονότα και υποχρεώσεις της καθημερινότηταw τείνει να χαρακτηρίζεται από πολλούς δυσλειτουργική κατάσταση, ως κάτι που παθολογικό πρέπει κάποιος να διαχειριστεί και να αποβάλει.
Αυτό συμβαίνει γιατί τις περισσότερες φορές οι άνθρωποι καταλαβαίνουν μόνο ό,τι αισθάνονται και βιώνουν και οι ίδιοι την παρούσα φάση της ζωής τους. Σε οποιαδήποτε άλλη περίπτωση -ειδικά όταν μιλάμε άτομα που λειτουργούν χαλαρά και το άγχος αποτελεί γι’ αυτούς οριακά άγνωστη λέξη- υπάρχει μια αυτόματη τάση να κρίνουμε μια συμπεριφορά και να τη χαρακτηρίζουμε παράλογη. Έτσι, το άτομο που βιώνει έντονο άγχος καταλήγει να έχει την αίσθηση πως κανείς δεν μπορεί να συμμεριστεί πώς νιώθει, γι’ αυτό και κλείνεται ολοένα και περισσότερο στον εαυτό του, καταπιέζοντας τα αρνητικά συναισθήματα, χωρίς να μοιράζεται τις ανησυχίες του με κάποιον, ενώ φτάνει σε σημείο να αναρωτιέται και το ίδιο αν αυτό που νιώθει είναι παράλογο.
Μήπως όμως το άγχος έχει και μια δόση ρεαλιστικής προσέγγισης της πραγματικότητας;
Αναλογιστείτε λίγο τα άγχη που νιώθει κάποιος, τα οποία και πηγάζουν από το αίσθημα ευθύνης που χαρακτηρίζει το ανθρώπινο είδος. Για παράδειγμα, το να είμαστε συνεπείς στις υποχρεώσεις και στα ραντεβού μας, το να φροντίζουμε τους δικούς μας ανθρώπους, το να είμαστε τυπικοί και παραγωγικοί στη δουλειά μας, το να φροντίζουμε τις οικονομικές μας εκκρεμότητες είναι καθημερινά ζητήματα που αν για κάποιο λόγο πάνε πίσω μας πιάνει άγχος. Πρόκειται για ανησυχίες που μοιραζόμαστε όλοι ανεξαιρέτως και που προκύπτουν ως φυσική απόρροια του σύγχρονου τρόπου ζωής και των ρυθμών της καθημερινότητας.
Σκεφτείτε λίγο πώς θα ήταν ο κόσμος μας αν δεν αγχωνόμασταν ποτέ και για τίποτα. Θα ήμασταν λειτουργικοί; Θα ανταποκρινόμασταν στις υποχρεώσεις μας; Θα διατηρούσαμε τις σχέσεις μας με τους άλλους; Θα μπορούσαμε να εντοπίσουμε τον κίνδυνο και να προστατευτούμε απ’ αυτόν; Προφανώς η απάντηση σε όλα είναι όχι.
Γιατί, λοιπόν, να μην προσπαθήσουμε να φορέσουμε τα γυαλιά της ενσυναίσθησης φέρνοντας τον εαυτό μας στη θέση του ατόμου που αγχώνεται -ακόμα και για κάτι που εκείνη την ώρα απ’ τη σκοπιά του εξωτερικού παρατηρητή μπορεί να μας μοιάζει ασήμαντο-, κατανοώντας τα συναισθήματά του, προτού βιαστούμε να τον κρίνουμε και τον ξεπετάξουμε με τη φράση «έλα μωρέ, μην αγχώνεσαι, θα περάσει»; Έτσι, θα του δώσουμε την ευκαιρία να εκφράσει τους φόβους και τις ανησυχίες του χωρίς να νιώσει πως φέρεται υπερβολικά, ενώ εμείς με τη σειρά μας θα μπορέσουμε να κατανοήσουμε τον τρόπο σκέψης του, να του δώσουμε συμβουλές, και -γιατί όχι;- μέσα από την προσέγγιση αυτή να προσεγγίσουμε καλύτερα και τα δικά μας συναισθήματα.
Κάπου εδώ, θα ήθελα να απευθύνω μια συμβουλή σε εκείνους που ώρες-ώρες εγκλωβίζονται στο άγχος τους και νιώθουν πως δεν μπορούν να τους καταλάβουν οι γύρω τους, καθώς και σε εκείνους που δέχονται κριτική από κάποιους που ακόμη θεωρούν taboo την αναζήτηση ψυχικής υποστήριξης. Την επόμενη φορά που κάποιος θα σας πει πως οι φόβοι και τα άγχη σας είναι παράλογα, λες και του μιλάτε για δράκους κάτω από το κρεβάτι και φαντάσματα μέσα στην ντουλάπα, την επόμενη φορά που κάποιος θα σας απευθύνει τη γνωστή φράση -και πλέον καραμέλα- «μην αγχώνεσαι» που έχει οδηγήσει πολλούς ψυχολόγους σε νευρικό κλονισμό, δώστε του ένα 50ευρω, ευχαριστήσετε τον για την ιατρική διάγνωση και διακόψετε τη συζήτηση μαζί του. Είναι προφανές πως δεν πρόκειται να σας καταλάβει, ούτε και πρόκειται να σας βοηθήσει να ξελαφρώσετε λιγάκι από το φορτίο που σας βαραίνει. Αντίθετα, αναζητήστε ένα άτομο με ενσυναίσθηση, το οποίο θα αγκαλιάσει τα άγχη σας και δε θα σας κάνει να νιώθετε παράταιροι αντιμετωπίζοντας το θέμα σας σαν κάτι ασυνήθιστο και περίεργο.
Τέλος, μια συμβουλή για όλους, αγχώδεις και μη. Φορέστε τα γυαλιά της ενσυναίσθησης και γίνετε η όαση στην οποία θα βρίσκουν κατανόηση οι ταλαιπωρημένοι από τους φόβους και τα άγχη τους. Και πού ξέρετε; Ίσως έτσι καταφέρετε να αποδεχτείτε και να διαχειριστείτε καλύτερα και τα δικά σας άγχη!
Θέλουμε και τη δική σου άποψη!
Στείλε το άρθρο σου στο info@pillowfights.gr και μπες στη μεγαλύτερη αρθρογραφική ομάδα!
Μάθε περισσότερα ΕΔΩ!
Συντάκτης: Χαρά Δράκου
Επιμέλεια κειμένου: Βασιλική Γ.
Επιμέλεια κειμένου: Βασιλική Γ.
