Είναι αλήθεια πως τον τελευταίο καιρό, όταν αναφερόμαστε στην απόρριψη, την προδοσία και σε μια σχέση που έκανε τον κύκλο της και τελείωσε, αναφερόμαστε κατά κύριο λόγο στην ερωτική σχέση. Την ίδια στιγμή όμως τείνουμε να ξεχνάμε πως και το τέλος μιας φιλική σχέσης, η απόρριψη ή η προδοσία από ένα φιλικό μας πρόσωπο πονάνε εξίσου κι επηρεάζουν σε μεγάλο βαθμό την ψυχοσύνθεσή μας αλλά και τη ζωή μας γενικότερα.
Πιο συγκεκριμένα, όλοι μας κάποια στιγμή γνωρίσαμε έναν άνθρωπο με τον οποίο, από την πρώτη συναναστροφή μαζί του, νιώσαμε οικεία και ξεκινήσαμε να μοιραζόμαστε πιο προσωπικά πράγματα, όνειρα, προτιμήσεις, φόβους, ανασφάλειες, εμπειρίες, λες και μας έλκυε μια ανώτερη εσωτερική δύναμη. Έτσι, μέρα με τη μέρα, κουβέντα με την κουβέντα, αρχίσαμε ν’ ανακαλύπτουμε τα κοινά μας σημεία αλλά και τις διαφορές μας, ν’ αναπτύσσουμε μεγαλύτερη εμπιστοσύνη προς το πρόσωπό του και να φτάσουμε τελικά να δημιουργήσουμε μια αρκετά δυνατή φιλία.
Έτσι, καταλήξαμε να του εναποθέτουμε λίγο-λίγο την ψυχή μας, να ξεγυμνωνόμαστε μπροστά του, να του λέμε τις αλήθειες μας και να εκφράζουμε οποιαδήποτε σκέψη μάς περνάει από το μυαλό κι οποιοδήποτε συναίσθημα μας διακατέχει μια ορισμένη στιγμή, να γελάμε δυνατά ή να κλαίμε από λύπη και θυμό μπροστά του, χωρίς όμως να μας νοιάζει αν θα φανούμε ευάλωτοι ή αν εκείνος θα μας κρίνει γι’ αυτό.
Αντίστοιχα κι ο ίδιος φάνηκε να μας εμπιστεύεται εξίσου, ν’ ανοίγεται, να μοιράζεται μαζί μας κομμάτια της ψυχής του και να περνάει το ίδιο καλά με εμάς. Καμία όμως απ’ αυτές τις ενδείξεις δε μας προετοίμασε για την προδοσία που ήρθε από εκείνον, είτε γιατί μοιράστηκε το μυστικό μας με άλλους είτε γιατί, ενώ μπροστά μας έδειχνε να χαίρεται με τις επιτυχίες μας, εκείνος στην πραγματικότητα μας ζήλευε και σχεδίαζε κρυφά το κακό μας. Κανείς δε μας είχε προετοιμάσει για την απόρριψη που νιώσαμε όταν τα συναισθήματά του άλλαξαν και μας παράτησε για καινούριες παρέες που τις προτίμησε περισσότερο, βγάζοντάς μας απλώς στην απ’ έξω και μην μπαίνοντας καν στον κόπο να μας εξηγήσει τον λόγο.
Έτσι λοιπόν, καταλήξαμε μετέωροι, νιώθοντας σαν να τράβηξαν απότομα το στήριγμα από κοντά μας, ανήμποροι να ισορροπήσουμε στη ζωή μας χωρίς εκείνον τον άνθρωπο που μοιραστήκαμε μαζί του σχεδόν τα πάντα και που τώρα, από τις ατέλειωτες συζητήσεις που κάναμε μαζί του, έχουμε καταλήξει δύο ξένοι που δεν ανταλλάσσουν ούτε ένα τυπικό “γεια”. Νιώθουμε λύπη, θυμό κι απογοήτευση που πέσαμε τόσο έξω για τον άνθρωπο αυτό, που τον στηρίξαμε, τον αγαπήσαμε, του εμπιστευτήκαμε ζόρικες σκέψεις μας, παρουσιάσαμε τον εαυτό μας χωρίς φίλτρο κι εν τέλει δεν κρατήσαμε άμυνα.
Τ’ αρνητικά αυτά συναισθήματα, όμως, μπορούν να γίνουν ακόμα πιο έντονα και να μας οδηγήσουν να σκεφτούμε πως αφού μας εγκατέλειψε ένα από τα σημαντικότερα για εμάς πρόσωπα στη ζωή μας, τότε δεν αξίζουμε να μας αγαπήσουν, πως δεν είμαστε ικανοί να κρατήσουμε ανθρώπους δίπλα μας, πως κάτι κάνουμε λάθος και τους διώχνουμε, πως θα υπάρχουν άτομα πολύ καλύτερα από εμάς που θα τα προτιμούν για παρέα και πως ποτέ δε θα μπορέσουμε να βρούμε ανθρώπους να τους εμπιστευτούμε χωρίς τελικά να μας αδειάσουν. Αντί όμως να επιτρέψουμε στον εαυτό μας να μπει σ’ αυτή την ψυχοφθόρα διαδικασία που μόνο ανασφάλειες μπορεί να μας δημιουργήσει, καλό θα ήταν να πάρουμε μια βαθιά ανάσα και ν’ αναλογιστούμε το μερίδιο της ευθύνης μας στη λήξη της σχέσης μας με τον συγκεκριμένο φίλο.
Αν δούμε πως τελικά κι εμείς χειριστήκαμε κάποια πράγματα λάθος σε αυτή τη σχέση, τότε μπορούμε να μιλήσουμε ανοιχτά στον φίλο μας, να παραδεχτούμε το λάθος μας αλλά και να του εξηγήσουμε πως υπάρχουν κάποια πράγματα από πλευράς του που μας στενοχωρούν και μας ενοχλούν. Αν εκείνος είναι διατεθειμένος να μας σεβαστεί και ν’ αλλάξει τρόπο συμπεριφοράς, τότε χτίζουμε τη σχέση μας σε μια νέα και πιο γερή βάση. Αν πάλι προσπαθεί να βγει κι από πάνω, παρουσιάζοντας τον εαυτό του ως θύμα κι εμάς ως τους κακούς της υπόθεσης, τότε καλό θα ήταν να γλιτώσουμε χρόνο στον εαυτό μας και να του κάνουμε τη χάρη να φύγουμε μακριά, γιατί ποιος έχει τόσα λεφτά για αιώνια ψυχοθεραπεία;
Εν πάσει περίπτωσει, όσο κι αν πονάει η προδοσία ή η απόρριψη από κάποιον φίλο, το να ανοιχτούμε σε νέους είναι μονόδρομος. Θα συναντήσουμε και λύκους, μπορεί να γίνουμε κι εμείς κάποια στιγμή. Γι’αυτό λοιπόν, ας προσέχουμε ποιους εμπιστευόμαστε, γιατί, όπως είπε σε μια παρουσίαση του ο αγαπημένος μου Αύγουστος Κορτώ “είναι επικίνδυνο να ανοίγεις την καρδιά σου συχνά, γιατί στο τέλος μένει ανοιχτή. Κι όταν μένει ανοιχτή, γίνεται ευάλωτη”.
Θέλουμε και τη δική σου άποψη!
Στείλε το άρθρο σου στο info@pillowfights.gr και μπες στη μεγαλύτερη αρθρογραφική ομάδα!
Μάθε περισσότερα ΕΔΩ!
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου