Αν προβάλλεις μόνο την επιφάνειά σου γι’ αυτή θα σε επιλέγουν

Ειπώθηκε κάποτε ότι έχουμε τρεις χαρακτήρες. Εκείνον που δείχνουμε, εκείνον που νομίζουμε ότι έχουμε κι αυτόν που, αλήθεια έχουμε, αυτό που πραγματικά είμαστε. Συχνά καταλήγουμε να μη μαθαίνουμε ποτέ αυτό που πραγματικά είμαστε, αφού κλεινόμαστε στη σφαίρα του χαρακτήρα που θέλουμε να δείχνουμε στους άλλους.

Η αυτογνωσία είναι τρομακτική για πολλούς ανθρώπους, έτσι επιλέγουν να ζουν στα όρια που έχουν βάλει για εκείνους για το ποιοι θέλουν να είναι. Όμως αυτό που θέλουμε να είμαστε πολλές φορές έχει μεγάλες αποκλίσεις απ’ την πραγματικότητά μας. Πολλοί πέφτουν στην παγίδα των κοινωνικών στερεοτύπων, που η εκάστοτε κοινωνία που μεγάλωσαν συντηρεί, οπότε και το προφίλ του εαυτού που θέλουν να προβάλλουν επιδιώκουν να είναι όσο το δυνατόν πιο κοντά σε αυτά τα πρότυπα.

Όλο αυτό, όμως, έχει κι ένα απότοκο. Το άτομο δεν επενδύει σε τόσο μεγάλο βαθμό στην πραγματική καλλιέργεια του εαυτού του και της προσωπικότητάς του, παρά μόνο προσπαθεί να εντυπωσιάσει με τα επιτεύγματά του και τα υλικά αγαθά του. Επενδύουν, δηλαδή, περισσότερο στην εξωτερική εικόνα και το φαίνεσθαι, κυρίως για να αυξήσουν τις μετοχές τους στον ερωτικό τομέα. Θεωρούν ότι μέσα απ’ την υπερπροβολή των ανέσεων, του κύρους, των επιτυχιών τους θα προσελκύσουν ή θα καταφέρουν να κατακτήσουν το άτομο που επιθυμούν.

Το φαινόμενο αυτό δεν είναι ούτε σπάνιο, ίσως ούτε και παράλογο στο πλαίσιο της σύγχρονης κοινωνίας που ζούμε. Όλοι έχουμε μεγαλώσει και διαμορφωθεί σε ένα περιβάλλον που ανέκαθεν μας πίεζε για το πώς φαινόμαστε στον κόσμο και πόσα έχουμε καταφέρει από αυτά που θέλει η κοινωνία. Άλλοι επηρεάστηκαν λιγότερο, ενώ άλλοι το ενστερνίστηκαν και το έκαναν κομμάτι τους. Θεώρησαν ότι αυτός είναι ο μόνος τρόπος, υποσυνείδητα φυσικά, να βρουν τον κατάλληλο για εκείνους ερωτικό σύντροφο και το παραθυράκι στην ιδανική ζωή.

Μεγάλωσαν με τη σκέψη πως ο σύντροφός τους θα τους κρατήσει μόνο αν πληρούν τα κριτήρια, τα επιτεύγματα, τα πλούτη, το κοινωνικό στάτους που τα δεδομένα απαιτούν. Οπότε είναι επόμενο να διαμορφώνουν έναν πλαστό χαρακτήρα για την κοινωνία και κατ’ επέκταση για τον εκάστοτε σύντροφό τους, προκειμένου να αντεπεξέλθουν στον ανταγωνισμό.

Όλη, όμως, αυτή η πλύση εγκεφάλου δεν έχει, εν τέλει, συχνά τα προσδοκώμενα αποτελέσματα. Το άτομο καταλήγει να πιέζεται υπερβολικά να κρατήσει ένα πρότυπο που εκείνο δεν ενστερνίζεται πραγματικά. Προβάλλει συνεχώς έναν αλλοιωμένο ή ολοκληρωτικά ψεύτικο χαρακτήρα καταλήγοντας κι ο ίδιος να μη γνωρίζει την πραγματική του ταυτότητα. Σε συνάρτηση, λοιπόν, με όλα τα παραπάνω του γεννώνται αμφιβολίες κι ανασφάλειες για το αν οι άνθρωποι που έχει στο πλάι του τον θέλουν πραγματικά γι’ αυτό που είναι ή γι’ αυτό που προβάλλει πως είναι.

Πώς, όμως, είναι δυνατόν να σε θέλει κάποιος για τον πραγματικό σου χαρακτήρα όταν η καθημερινότητά σου είναι ένα καλοσκηνοθετημένο θέατρο; Η παράσταση κατεβαίνει κάθε βράδυ για να ανέβει ξανά το επόμενο πρωί. Και κανείς πέρα από σένα δε βλέπει κάτω απ’ το προσωπείο, εκεί που μένει ένα σώμα γεμάτο ανασφάλειες και συναισθηματικά κενά.

Η ουσία, επομένως, δε βρίσκεται στο να ‘χεις δίπλα σου ένα σύντροφο γιατί βλέπει σε σένα αυτό που εκείνος ή η κοινωνία θέλει να είσαι κι εσύ κάνεις τα πάντα για να του το σερβίρεις. Δε θα είναι ποτέ όλοι ευχαριστημένοι από εσένα. Πάντα κάποιος κάτι θα έχει να πει για ό,τι και να είσαι, ό,τι κι αν πρεσβεύεις ή προσφέρεις. Το θέμα είναι να είσαι εσύ καλά με τον εαυτό σου, να ξέρεις ποιος πραγματικά είσαι και τι πραγματικά επιθυμείς. Αυτό θα σε κάνει ευτυχισμένο κι ικανοποιημένο με τη ζωή σου.

Πέτα το προσωπείο κι ελευθερώσου!
Έτσι ποτέ δε θα αμφιβάλλεις για τους λόγους που μένει κάποιος δίπλα σου.