H ομορφιά του σινεμά

Αχ, αυτό το σινεμά και οι αναμνήσεις του. Το μέρος που όλα μπορούν να γίνουν. Το μέρος που δεν έχει ηλικία, φύλο ή dress code. Είναι για όλους ανεξαρτήτως γούστου. Ένα διαχρονικό μέρος με δική του λάμψη και γοητεία, που όσες δωρεάν ταινίες κι αν κατεβάσουμε, κάποια στιγμή σίγουρα θα μας έρθει η έντονη ανάγκη να πάμε να παρακολουθήσουμε κάποια ταινία στη μεγάλη οθόνη. Ποια ακριβώς, όμως, είναι όλα αυτά που μας κάνουν να μην μπορούμε να ξεφύγουμε απ’ την αγκαλιά του κινηματογράφου;

Αρχικά, αν είσαι λάτρης του φαγητού, είναι σχεδόν αδύνατον να μη σου αρέσει το σινεμά. Η ατμόσφαιρα που επικρατεί γύρω, μέσα κι έξω απ’ τις αίθουσες είναι σχεδόν μαγευτική. Η μυρωδιά του βουτύρου απ’ το ποπ κορν που σκάει μέσα στη μεταλλική κατσαρολίτσα και το χαρακτηριστικό «τικ- τικ-τικ» είναι ο τέλειος συνδυασμός όσφρησης κι ακοής. Η εικόνα δε του ποπ κορν που ξεχειλίζει και πέφτει σαν υπέροχος βουτυρένιος καταρράκτης είναι σχεδόν οργασμικός, επιτρέψτε μου να πω.

Επιπλέον υπάρχει η μερίδα των ανθρώπων που έχει αδυναμία στα πατατάκια, εκείνα τα πορτοκαλί με τα φουλ καρυκεύματα από πάνω που ταυτόχρονα βουτάς μες στο τυρί. Συνήθως, βέβαια, σε επαρχιακά σινεμά δεν προσφέρεται αυτό το μαστιχωτό τυράκι για τα πατατάκια μας κι απογοητευόμαστε πλήρως. Αλλά όταν πετυχαίνουμε, εν τέλει, κάποιον κινηματογράφο που να το προσφέρει συνήθως δε μας αρέσει, αλλά βέβαια αν ξαναέχουμε τέτοια ευκαιρία, ενώ ξέρουμε ότι δε μας αρέσει, θα ξαναπάρουμε τυράκι –ξέρω, διχασμένες προσωπικότητες.

Επιπλέον, η γοητεία του κινηματογράφου κρύβεται στη συμβολική αξία του ραντεβού που έχει αποκτήσει. Από μικρή ηλικία το μόνο «ασφαλές» μέρος για ραντεβού ήταν ο κινηματογράφος. Καθώς νιώθαμε αμηχανία για το πώς να φερθούμε σε ένα ραντεβού, η εύκολη λύση ήταν το σινεμά. Γιατί, με ρωτάτε. Θα σας πω. Είναι το μόνο μέρος που δεν μπορείς να ανοίξεις μεγάλη κουβέντα, αφού προσπαθείς να δεις την ταινία. Επιπλέον η ίδια η ταινία αργότερα σου δίνει αφορμή για να ξεκινήσεις κουβεντούλα, με αποτέλεσμα να μην έρχεσαι σε αμηχανία. Αυτό φυσικά συνεχίζεται και στα φοιτητικά χρόνια. Ακόμα, στο πλαίσιο αυτών των αθώων ραντεβού είχαμε τη δυνατότητα να πιάσουμε –τάχα τυχαία και δειλά– το χέρι του ραντεβού μας, χωρίς να νιώσουμε αμήχανα μέσα στα σκοτάδια.

Το σινεμά για πολλούς ήταν κι η ταύτιση με πολλές ταινίες που μας ακολούθησαν για χρόνια καθώς μεγαλώναμε. Περιμέναμε κάθε χρόνο πότε θα βγουν ταινίες όπως Harry Potter, Lord of the Rings και Star Wars. Η ανυπομονησία ήταν τεράστια και πάντα σέρναμε μαζί μας (ειδικά όταν ήμασταν σε ηλικία δημοτικού) τους γονείς μας για να ζήσουμε τη μαγεία των αγαπημένων μας ταινιών. Μεγαλώσαμε, λοιπόν, με αυτή την ανυπομονησία του πότε θα πάμε κινηματογράφο να δούμε τέτοιες αγαπημένες ταινίες.

Τέλος, μην ξεχνάμε ότι αγαπάμε να «μισούμε» τα άτομα που θα συναντήσουμε στον κινηματογράφο. Κλασικές περιπτώσεις που βρίσκεις πάντα στις αίθουσές του είναι: Το ζευγαράκι που δε θα βλέπει καθόλου την ταινία και θα φιλιέται συνεχώς, με αποτέλεσμα να ακούς όλα τα πλάτσα-πλούτσα, ο τύπος που θα σχολιάζει κάθε σκηνή της ταινίας, εκείνος που θα χειροκροτήσει όταν οι πρωταγωνιστές της ταινία επιτέλους φιληθούν, αφού έχουν περάσει τα πάνδεινα, η θεία που έχει φέρει όλη την κουζίνα της (γεμιστά, ντολμαδάκια, σάντουιτς), αυτός που τρώει πατατάκια κι ακούς το χράτσα-χρούτσα της σακούλας κι ο μέγας τιμημένος που απλά θα αποκοιμηθεί στην καρέκλα και μετά θα έχει άποψη για όλη την ταινία.

Γενικότερα, λοιπόν, όλα τα καλά και κακά χαρακτηριστικά είναι αυτά που μας κάνουν να μην μπορούμε να ξεκολλήσουμε απ’ τις οθόνες του σινεμά. Θα είναι πάντα στη ζωή μας σταθερή αξία διασκέδασης, σε κάθε ηλικία. Έστω κι αν δεν πηγαίνεις συχνά είναι αυτή η απασχόληση που θα ενώνει πάντα τις παρέες και θα προκαλεί πάντα αφορμές για συζήτηση, αλλά και καβγάδες για το πόσο διέφερε η ταινία απ’ το βιβλίο. Γι’ αυτό μπείτε στις αίθουσες και καλή απόλαυση, αγαπημένοι μου.